του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο γράφων εδώ και πολλά χρόνια ισχυρίζεται πως η Ρωσία ανήκει στην Ευρώπη. Δεν ανήκει στον Αμερικανικό τρόπο ζωής, δεν ανήκει στο φιλελεύθερο ή αριστερίζον κοινό της Ευρώπης, δεν ανήκει σε αυτό που λέμε "Δυτικό τρόπο ζωής" κατ' απόλυτη εφαρμογή.
Αυτό δεν σημαίνει πως Ευρώπη και Ρωσία δεν έχουν πάρα πολλά να ανταλλάξουν και να ωφεληθούν με δεκάδες τρόπους μεταξύ τους.
Δυστυχώς, ο πόλεμος στην Ουκρανία χάλασε αυτή την προοπτική προσέγγισης.
Όπως πάντα, χρειάζονται δύο για ένα διαζύγιο. Κι εδώ είχαμε δύο κακά. Το πρώτο ήταν η κοροϊδία των ΗΠΑ για τις εγγυήσεις ασφαλείας που ζητούσε η Ρωσία με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η άγρια εκμετάλλευση των Δυτικών προς την Ουκρανία με ανόητες και ψεύτικες υποσχέσεις. Το δεύτερο ήταν η παλαιολιθική, πρωτόγονη αντίδραση της Ρωσίας που επέλεξε την τακτική του ισχυρότερου και τη γνωστή της απάθεια για την απώλεια στρατιωτών της προκειμένου να φτάσει εκεί που θέλει, φαινόμενα γνωστά από την εποχή των Ρούρικ και των Ρομανώφ.
Με τα παιδαριώδη λάθη Δύσης και Ρωσίας, το θύμα παρέμεινε η Ουκρανία που ούτε σαφείς εγγυήσεις ασφαλείας θα έχει, ούτε και όλα τα εδάφη της, ενώ και η Ρωσία "κατάφερε" να κάνει την ειρηνική Ευρώπη να επανεξοπλίζεται και να τη θεωρεί απειλή, ενώ ο Βλάντιμιρ Πούτιν νόμισε, εσφαλμένα, πως ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι "εσωτερική υπόθεση" του και πως είχε κάθε δικαιωμα να υφαρπάζει εδάφη που ανέκαθεν θεωρούσε Ρωσικά.
Το όλο σκηνικό που έχει φέρει σε υστερία τα Βαλτικά κράτη και την Πολωνία και κάθε φορά που ένα drone μπαίνει σε εναέριο χώρο τους αρχίζουν ουρλιαχτά και τσιρίδες, είναι από μόνο του φαιδρό και συνάμα παιδιάστικο, λες και μέλημα του Πούτιν είναι να ξεκινήσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος με αμοιβαία εξαφάνιση των 2/3 του πλανήτη σε λίγα λεπτά.
Και αν οι αναλυτές και οι αρθρογράφοι μελετούν περισπούδαστα για το τι θα κάνει ο Πούτιν και πότε θα γίνουν εκλογές στην Ουκρανία και πόσα λεφτά θα κοστίσει το "μάρμαρο" της αντιρωσικής υστερίας, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού παίζεται ένα άλλο δράμα.
Ο Τραμπ ετοιμάζεται να κάνει πόλεμο στη Βενεζουέλα.
Σε μια χώρα που ναι μεν δεν φαίνεται ιδιαίτερα δημοκρατική και γεμάτη πλουραλισμό και ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία όμως χώρα ούτε εισέβαλλε σε μια άλλη, ούτε διεκδίκησε "ζωτικό χώρο", ούτε δοκίμασε να κάνει προσαρτήσεις όπως ο Χίτλερ στην Αυστρία και στη Σουδητία και στις μέρες μας ο Πούτιν με την Ουκρανία και με τμήματα της Γεωργίας.
Θα ανέμενε κανείς μια έστω μερική ευαισθητοποίηση της Ευρώπης και άλλων χωρών στον παραλογισμό που όπως όλα δείχνουν θα λάβει χώρα στη Λατινική Αμερική. Θα περίμενε κανείς πύρινα άρθρα και διαμαρτυρίες για το γεγονός ότι η εισβολή στη Βενεζουέλα είναι παράνομη, επιφέρει κυρώσεις, είναι κατακριτέα ηθικά και πολιτικά, και θα φέρει τις ΗΠΑ στο σκαμνί του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Παραδόξως, μέχρι τώρα ουδείς εκ των λαλίστατων Ευρωπαίων ηγετών λέει κάτι. Ορθώς ελάλησαν για την Ουκρανία, ορθότατα για την Παλαιστίνη. Διότι το μήνυμα πρέπει να είναι ενιαίο και αδιαπραγμάτευτο: Ο ισχυρότερος δεν δικαιούται δι' ουδενός λόγου να επιτίθεται στον αδύναμο, ιδιαίτερα μέσα από ανόητες και παράλογες προφάσεις.
Η υποκρισία, ξέρουμε όλοι, μιλάει πολύ δυνατότερα και καθαρότερα από οποιοδήποτε πολιτικό λόγο ή επιχείρημα. Και πάντα η φωνή της υποκρισίας είναι ξεχωριστή, μοναδική και ταυτοποιήσιμη.
Στα κοινωνικά δίκτυα ήδη υπάρχουν φωνές που λένε πως ο Τραμπ εποφθαλμιά τα πετρέλαια της Βενεζουέλας και αδιαφορεί για την πιθανότητα εμφυλίου πολέμου ή για το αν η μαριονέτα που θα κυβερνήσει τη χώρα αυτή είναι αρεστή στο λαό της.
Επίσημη όμως φωνή ουδεμία. Σιγή ιχθύος.
Και αν η Ρωσία και η Κίνα κατά βάθος επικροτούν τον Τραμπ επειδή κι αυτές έχουν παρόμοια κίνητρα και διεκδικούν lebensraum, η περίφημη Ευρωπαϊκή Ένωση που σπεύδει να αρματωθεί μην τυχόν μπει κανένα κατασκοπευτικό μπαλόνι του Πούτιν, τι έχει άραγε να πει;
Θα αφήσει τη Βενεζουέλα να καεί στον εμφύλιο και στην ακυβερνησία;
Θα κόψει τους δεσμούς της με τον Τραμπ μέχρι να βγει αληθινά δημοκράτης πρόεδρος στις ΗΠΑ και μέχρι να τελειώσει η σκοτεινή αυτή και επικίνδυνη περίοδος της Αμερικανικής ιστορίας;
Ή θα κάνει μια ψευτοκαταδίκη και μετά πάλι στα καθ' ημάς και στα μπαλόνια και τα drones του Πούτιν;
Ας μην αμφιβάλλει κανείς για το δεύτερο. Γιατί τελικά στον κόσμο αυτό η υποκρισία δεν έχει όρια.
Photo: Government of Venezuela
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου