του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η επάνοδος του Αλέξη Τσίπρα ήταν αναμενόμενη για πολλούς λόγους. Ο Τσίπρας είναι αρκετά νέος για να θεωρηθεί ξοφλημένος. Επίσης ο διάδοχος στο ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης χάθηκε μέσα στον κυκεώνα της απειρίας και της φιλαυτίας του καθώς και των εσωκομματικών έριδων. Οι νέες διασπάσεις το μόνο που έκαναν ήταν να απαξιώσουν πλήρως το ζωτικό χώρο που κατείχε το κόμμα υπό τον Αλέξη πρωθυπουργό.
Αναμενόμενο επίσης ήταν μετά από τόσες γκάφες και εξαιρετικά αρνητικές υποθέσεις για την κυβέρνηση (Τέμπη, υποκλοπές, ΟΠΕΚΕΠΕ) να υπάρχει μια νέα δυναμική στο εκλογικό σώμα το οποίο εν πολλοίς έχει απηυδήσει με όσα συμβαίνουν και πλέον το επιχείρημα της κυβέρνησης "εμείς ή το χάος" δεν πιάνει.
Όλα αυτά λοιπόν ήταν αναμενόμενο να προκαλέσουν την επάνοδο του Τσίπρα.
Φυσικά, μια επάνοδος δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και επικράτηση ή επάνοδο στα ποσοστά του 2015. Αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει στο κοντινό μέλλον διότι πολλοί ψηφοφόροι θεωρούν πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τους ενέπαιξε και όχι μόνο δεν έσκισε τα μνημόνια αλλά τους φόρτωσε και επιπλέον βάρη.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως, ακριβώς λόγω της φθοράς της κυβέρνησης, δεν αναμένεται να δοθεί κάποιας μορφής δεύτερη ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτή η ευκαιρία εξαρτάται από το τι θα παρουσιάσει ο τέως πρωθυπουργός. Διότι πλέον οι αμιγώς αριστερές πολιτικές και η επιθυμία για επαναστατική ρητορική κόντρα στους πιστωτές δεν έχουν ούτε βάση, ούτε λογική.
Όχι βέβαια πως το επερχόμενο νέο κόμμα του Τσίπρα θα πρέπει να ασπαστεί το νεοφιλελευθερισμό ή να ανοίξει παράθυρα στην πατροπαράδοτη συντηρητική Δεξιά. Κάποια πράγματα απλώς δεν μπορούν να συμβούν.
Το πεδίο του κέντρου όμως είναι ένα πολύ μεταβαλλόμενο πεδίο και εξαιρετικά ασταθές. Αρέσκεται σε σοσιαδημοκρατικές ιδέες αλλά κοιτάει και την τσέπη του, την ασφάλεια του, το μέλλον των παιδιών του, την υγεία του, τις προοπτικές του. Ο κεντρώος ή και ο κεντροαριστερός χώρος δεν είναι αποκλειστική ιδιοκτησία των εργατικών κινημάτων ή ενός αντι-καπιταλιστικού ρεύματος.
Είναι ένας χώρος όπου συνυπάρχει ο αγρότης και ο εργάτης με τον αστό, τον επιστήμονα, το βιοτέχνη και τον έμπορο. Όλοι αυτοί τα ίδια ζητούν: Μια καλύτερη ζωή, μια δικαιότερη κοινωνία.
Ο επόμενος πρωθυπουργός θα έχει μπροστά του ένα έργο κάθαρσης κυρίως. Πρέπει να εξαφανίσει το πελατειακό κράτος και να επιτρέψει στους πολίτες να εμπιστευθούν ξανά το κράτος και τους θεσμούς. Η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία έχουν ανάγκη από βαθιές τομές. Η ως τώρα κατάσταση αφήνει έντονες σκιές αλληλοκάλυψης και κάνει τους πολίτες να πιθανολογούν σφόδρα πως στα θέματα που ακουμπούν τον πυρήνα του κράτους, τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα ρόδινα ως προς τη διαφάνεια και την απόδοση ευθυνών.
Οι αποχρώσες ενδείξεις είναι ικανές να οδηγήσουν στην απαξία των θεσμών συνολικά. Για αυτό ο πρωτεύον ρόλος του επόμενου πρωθυπουργού είναι η αποκατάσταση της εικόνας συνολικά των θεσμών. Διότι όταν αρχίσει ο πολίτης να μην εμπιστεύεται τους πυλώνες της δημοκρατίας, ποιός ξέρει τι μπορεί να επακολουθήσει και ποιός θα μπορούσε να επωφεληθεί από τη δυσπιστία αυτή, ζητώντας πιθανόν την κατάλυση όλων αυτών για να επιβάλλει δικές του πολιτικές.
Η επάνοδος Τσίπρα λοιπόν μπορεί να αποβεί προς όφελος της δημοκρατίας και της επανόδου σε μια κανονικότητα όπου δεν θα κυριαρχεί η τοξικότητα, τα ήξεις-αφήξεις και η έντονη καχυποψία πως η κυβέρνηση κρύβει σκελετούς στο ντουλάπι της.
Το τι θα πράξει ο τέως πρωθυπουργός και με ποιούς θα κάνει συνεργασίες, ουδείς ξέρει. Το σίγουρο είναι πως μπορεί να διεκδικήσει μια πολύ καλή μερίδα του εκλογικού σώματος εφόσον προτείνει λύσεις με βάση τα μαθήματα που έμαθε και με μια ατζέντα που δεν θα είναι αυτό που ήταν πριν δέκα χρόνια. Με ένα κεντροαριστερό προσανατολισμό χωρίς ακρότητες και με συμπαγή και ομοιογενή ομάδα, μπορεί να έχει κάτι να πει και να προσφέρει την επόμενη μέρα.
Από αυτόν εξαρτάται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου