Οι δύο σιωπές

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Μερικές φορές είναι καλύτερη η σιωπή, όταν συνοδεύεται από πράξεις, παρά τις κραυγές που ακούγονται χωρίς να υπάρχει ειρμός και λογική. Οι πράξεις μιλούν καλύτερα από τα λόγια.

Ας πάρουμε το θέμα με το δυστύχημα των Τεμπών. Το σκηνικό χάους ξεκίνησε, σαφέστατα, από την πλήρη αφασία - στα όρια του εξοργιστικού - που έδειξε η κυβέρνηση. Με την αλαζονεία του 41% θεώρησε πως όλα θα τα φορτωθεί ο σταθμάρχης και με ένα - δύο κοινότοπες εκφράσεις του στυλ "θα λάμψει η αλήθεια", πίστεψαν πως ξεμπέρδεψαν.

Απάντηση όμως για τον συγκλονιστικό ερασιτεχνισμό της μη εμπεριστατωμένης έρευνας του χώρου του δυστυχήματος, δεν μπόρεσαν να δώσουν. Το όλο σκηνικο παρέπεμπε σε εξαφάνιση ενοχοποιητικών στοιχείων από ένα δολοφόνο σε μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. 

Και να ήταν μόνο αυτό; Η στα όρια του φαιδρού διαχείρηση των μετέπειτα πράξεων του υπουργού Καραμανλή που παραιτήθηκε αλλά μετά έλαβε υποδοχή ήρωα στον τόπο του, τα πορίσματα που πήραν καιρό να βγουν και δεν έλεγαν τίποτα ουσιαστικό, η μετά Χριστόν προφητεία πως θα φτιάξουν τηλεδιοικήσεις και θα ολοκληρώσουν τις συμβάσεις, συνέβαλλαν στην εκδήλωση οργής του κόσμου.

Άν τίποτα από τα παραπάνω δεν είχε συμβεί, αν είχε σιωπηλά αλλά επαγγελματικά προχωρήσει η κυβέρνηση σε καταλογισμό ευθυνών χωρίς να φοβάται το πολιτικό κόστος, τότε οι κραυγές για ξυλόλια και πτητικές ουσίες δεν θα είχαν ακουστεί. 

Άν υπήρχε πόρισμα διεθνών επιτροπών με ανεξάρτητους Έλληνες επιστήμονες και όχι μπακαλόχαρτα της πυροσβεστικής της μισής σελίδας και μαραθώνιος συνεδριάσεων του ΕΟΔΑΣΑΑΜ με σαθρά συμπεράσματα όσον αφορά την ύπαρξη εύφλεκτων υλικών πέραν των αναμενόμενων, οι πορείες και οι κραυγές δεν θα υπήρχαν. Διότι ο πολίτης θα ήξερε πως οι υπαίτιοι θα πλήρωναν. Διότι υπαίτιος δεν είναι μόνο ο παντελώς ακατάλληλλος σταθμάρχης. Είναι και όσοι τον πρότειναν και τον διόρισαν. Για αυτούς, μούγκα στη στρούγκα όμως.

Οι κραυγές του πλήθους επίσης δεν βοήθησαν παρά στην πολιτική εκμετάλλευση από κόμματα ελάχιστης απήχησης. Και τι έκαναν αυτά τα κόμματα; Αντί να προσφέρουν λύσεις και προτάσεις, εναγκαλίστηκαν με τα ξυλόλια και τις, ως τώρα, αναπόδεικτες θεωρίες περί λαθρεμπορίου καυσίμων ή χημικών ουσιών που θα πήγαιναν στην Ουκρανία για να χρησιμοποιηθούν στον πόλεμο εκεί.

Η σιωπή και ο επαγγελματισμός αντί του "ωχ αδερφέ" και του πέπλου προστασίας του τότε υπουργού Καραμανλή, όπως και τα αδιανόητα πράγματα με τα βίντεο που βρέθηκαν σε κάδο απορριμάτων υπολογιστή και έδειχναν, ως λέγεται, την εμπορική αμαξοστοιχία, θα είχαν αποσοβήσει πολλά και κυρίως δεν θα έδιναν βήμα σε πολιτικούς οπορτουνιστές να μιλούν για συσκότιση και συγκάλυψη. Ούτε θα έξυναν περαιτέρω τις πληγές των γονέων που έχασαν τα παιδιά τους. 

Η μια σιωπή θα οδηγούσε στην άλλη σιωπή. Και στη διατήρηση μιας υγιούς δεξαμενής κεντρώων ψηφοφόρων που θα μπορούσαν να στηρίξουν την πολιτική σταθερότητα. 

Με τις φωνές και το μπάχαλο όμως, η λογική έπαυσε και τη θέση της πήρε η δημαγωγία.