του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η εποχή του Κώστα Σημίτη ήταν η μεταβατική εκείνη περίοδος από την ακραία δικομματική πόλωση στην εποχή της λογικής και της τεχνοκρατικής αντίληψης στη διακυβέρνηση του κράτους. Ο Κώστας Σημίτης ήταν πανεπιστημιακός δάσκαλος και ήθελε η ζωή του και η πορεία του να είναι οργανωμένες, με στόχους και συγκεκριμένα βήματα.
Ο Σημίτης δεν ήταν λαοπρόβλητος ή με πολιτικά χαρίσματα όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δεν μάγευε τα πλήθη με εντυπωσιακά συνθήματα. Ήταν ο μετριοπαθής, ήσυχος πολιτικός που προσπάθησε να πάει την Ελλάδα στην Ευρώπη. Και το κατάφερε μέχρι ενός σημείου. Η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ, στο ευρώ, και μαζί της η Κύπρος έγινε μέλος της Ε.Ε., καταφέρνοντας μια περιφανή νίκη κατά του Τουρκικού επεκτατισμού και της αλαζονείας που τον συνοδεύει.
Αρνητικά θα μπορούσε να κριθεί η στάση του στην κρίση των Ιμίων και στην υπόθεση Οτσαλάν, αν και θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως πίσω από τον κάθε έλληνα πρωθυπουργό πάντα κρύβονται οι βουλές των ΗΠΑ οι οποίες αναμφίβολα διέταξαν Ελλάδα και Τουρκία να "κάτσουν στα αυγά τους".
Ωστόσο, το δυστυχές είναι πως η Τουρκία "πήρε αέρα" από την εποχή των Ιμίων και ξεδιπλώνει αργά αλλά σταθερά νεο-οθωμανικά όνειρα που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν σε στιγμές αποφάσεων. Με άλλα λόγια, ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός μετά το Σημίτη δεν γλίτωσε από το "φάντασμα" του τουρκικού επεκτατισμού και για αυτό ο εξοπλισμός αποτελεί μονόδρομο για τη χώρα.
Ο Κώστας Σημίτης συγκρούστηκε με το "λαϊκίστικο" ΠΑΣΟΚ, με τις Παπανδρεϊκές φράξιες που τον αντιπαθούσαν και τον υπονόμευαν, όπως και με το σκοταδιστικό λόγο του πρώην αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου για το θέμα των ταυτοτήτων. Κατάφερε όμως να υπερνικήσει αυτά τα εμπόδια και να παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας, έχοντας την οδηγήσει στον 21ο αιώνα.
Οι επικριτές του του προσάπτουν το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου στο οποίο πολλοί έχασαν περιουσίες εν μία νυκτί. Αγνοούν όμως, πιθανόν και ηθελημένα, οι επικριτές αυτοί πως σε ένα χρηματιστήριο μπορεί να υπάρχει κέρδος αλλά και χασούρα διότι έτσι λειτουργούν τα χρηματιστήρια. Είναι τόποι άτυπου τζόγου, ρίσκου, ενίοτε και εξαπάτησης.
Τελειώνοντας, η Ιστορία θα δώσει στον Κώστα Σημίτη θετικό πρόσημο διότι άρχισε να χτίζει μια Ελλάδα στην οποία το πολιτικό σύστημα που ξεκίνησε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή τη δεκαετία του ΄50 και το οποίο συνεχίστηκε, απαλλαγμένο εν πολλοίς από τα αδελφοκτόνα πολιτικά πάθη, επί Ανδρέα Παπανδρέου μετά τη μεταπολίτευση, έφτανε στο τέλος του. Πλέον, οι εποχές φώναζαν για ορθή διαχείριση αντί για λαϊκισμό και συνθηματολογία.
Η Ελλάδα έπρεπε να μπει στο κλαμπ των πολιτισμένων κρατών. Τα κατάφερε. Φυσικά, απομένει δρόμος ακόμη για να χαρακτηριστούμε εξελιγμένο Ευρωπαϊκό κράτος. Η αρχή όμως έγινε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου