του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το οφίκιο, ο θρόνος, η καρέκλα, όπως θέλετε πείτε το, πάντα ασκούσε γοητεία. Η αίσθηση του οτι κάποιος είναι σημαντικός, οτι είχε εξουσία, οτι είναι τρόπον τινά ένας εκλεκτός - ίσως και θεόσταλτος- από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν μοναδική. Προκαλούσε και προκαλεί ευφορία, αδρεναλίνη, δύναμη, ευεξία και λένε - οι ειδικοί - πως είναι και αφροδισιακή.
Τώρα, όσον αφορά το πόστο, αυτό μπορεί να είναι από ένα βασίλειο μέχρι τη θέση του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου ή της λέσχης ανάγνωσης της γειτονιάς. Βλέπετε, σημασία έχει ο τίτλος, η θέση. Άσχετα αν το άτομο που την κατέχει ή τη διεκδικεί είναι ακατάλληλος για το πόστο, ανεπαρκής ως προς τα προσόντα ή απλώς άφρων.
Δυστυχώς, στην εγχώρια πολιτική σκηνή ο κατακερματισμός που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις δείχνει αυτό ακριβώς: Αντί να κάτσουν να τα βρουν και να συνεργαστούν 2,3,4 κόμματα για το καλό της χώρας, προτιμάται η ίδρυση κομμάτων του 1-2% ή και λιγότερο, σαν να είναι πια απόλυτη ανάγκη να υπάρχουν αρχηγοί, υπαρχηγοί και στελέχη κι ας είναι όλοι κι όλοι πενήντα άτομα.
Αυτή η νοοτροπία σωματείου και συλλόγου κάποτε πρέπει να πάψει.
Η Ελλάδα δεν γίνεται να είναι τόπος όπου ο κάθε πικραμένος θα κάνει κόμμα επειδή δεν γουστάρει τα εμβόλια ή τους Αμερικάνους ή επειδή θέλει να μαζέψει ακροδεξιούς ή, αντίστοιχα, ακροαριστερούς.
Η Νέα Δημοκρατία, εξαιτίας της στροφής της προς το κέντρο και της εγκατάλειψης της διχαστικής λογικής που επικρατούσε τη δεκαετία του '80, έχει καταφέρει να διατηρήσει μια ισορροπία στο πολιτικό σύστημα και να εμπνεύσει μια σταθερότητα.
Όμως, είναι βέβαιο πως ο κόσμος δεν μπορεί για πολλά χρόνια να βλέπει τα ίδια πρόσωπα. Όπως επίσης είναι απαραίτητο να ακούει και άλλες προτάσεις και ιδέες.
Για αυτό, ας βρεθεί επιτέλους ένας τρόπος συνεννόησης μεταξύ των μικρότερων κομμάτων αλλά και μεταξύ των μεγαλύτερων, όπως του ΠΑΣΟΚ, ώστε αν κριθεί απαραίτητη η αλλαγή στην εξουσία, να μη φτάσουμε στο σημείο να δούμε 8-9 κόμματα στη Βουλή και στα οποία ο κάθε πρόεδρος και στέλεχος αυτών θα κοπανάει τη μια ασυναρτησία μετά την άλλη για να μείνει πιστός στην ιδεολογία του κόμματος του.
Τελικά, δεν είναι και τόσο δύσκολο να κρατήσει κάποιος τις αξίες του αλλά παράλληλα να προτάξει το συμφέρον της χώρας και τη σταθερότητα αντί της καρέκλας και του θρόνου που πιστεύει ότι δικαιωματικά του ανήκει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου