του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ έδειξε με τον πιο δραματικό τρόπο το πόσο βαθιά διχασμένη είναι η Αμερική. Η δε παραίτηση από τη διεκδίκηση της προεδρίας εκ νέου από τον Τζο Μπάϊντεν φέρνει την υπερδύναμη προ ενός τεράστιου διλήμματος:
Θα καταφέρει να κοιτάξει τα του οίκου της και να αποφύγει ακόμη και ένα εμφύλιο πόλεμο ή μια δικτατορία ή θα μπει γρήγορα σε τροχιά ανασυγκρότησης και θα συνεχίσει να ηγείται του "ελεύθερου κόσμου";
Το ότι ο Τραμπ πρέπει να χάσει, είναι ευνόητο. Ο άνθρωπος αυτός κινείται μόνο με βάση ένα αβέβαιο ένστικτο και με μια ασαφή αντίληψη κάποιων πραγμάτων και όχι σταθμίζοντας καταστάσεις και δεχόμενος εισηγήσεις από συμβούλους.
Τυχόν εκλογή του θα σημάνει το τέλος της αμερικανικής στήριξης στην Ουκρανία και τον διεθνή απομονωτισμό των ΗΠΑ. Μεγάλες εκκρεμότητες όπως το Μεσανατολικό και ο ρόλος της Κίνας στη νοτιοανατολική Ασία θα συνεχίσουν να υπάρχουν και πιθανόν να επιδεινώνονται.
Η Ευρώπη επίσης θα βρεθεί στο σημείο να αναγκαστεί να ξοδέψει πολλά περισσότερα για την άμυνα της εις βάρος της κοινωνικής πρόνοιας και της στήριξης των αδυνάμων.
Η ίδια όμως η Ευρώπη έχει δικά της προβλήματα. Η ακυβερνησία στη Γαλλία και ο διχασμός που και εκεί υπάρχει, αν και μέχρι στιγμής δεν έχει φανεί πως θα πάρει βίαιη τροπή, όπως και η τρέχουσα οικονομική δυσχέρεια της Γερμανίας, κάνουν τις κοινές αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση δυσκολότερες. Παράλληλα, η προσοχή της Ένωσης δεν δύναται να αποσυρθεί και από τα Βαλκάνια, τα οποία ουσιαστικά δεν έπαψαν να σιγοβράζουν στο καζάνι του εθνικισμού.
Ο δε κίνδυνος να εκτραπεί η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή στο Λίβανο με το Ισραήλ να βάζει στο στόχαστρο τη Χεζμπολάχ, δεν μπορεί να αποτραπεί. Ούτε και η εμπλοκή στη νέα σύγκρουση του Ιράν, κάτι το οποίο θα ανάγκαζε τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της να υπερασπιστούν το Εβραϊκό κράτος από μια νέα Ιρανική επίθεση.
Στην Αφρική τώρα, τα πραξικοπήματα δίνουν και παίρνουν με αποτέλεσμα τον εκτοπισμό ή το θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων, ενώ στην Υεμένη οι αντάρτες Χούθι παραμένουν τεράστια απειλή για την παγκόσμια ναυσιπλοϊα.
Δυστυχώς πολλοί Αμερικανοί που δεν έχουν γνώση των παγκόσμιων γεγονότων ή για τα οποία δεν ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν, τείνουν να εκλέγουν προέδρους με βάση αμιγώς αμερικανικά κριτήρια. Συχνά κερδισμένος είναι όποιος πάρει το ένα ή το άλλο μέρος στην αέναη διαμάχη για τις αμβλώσεις, ή το ποιός θα χειριστεί καλύτερα τους μετανάστες ή το κοινωνικό κράτος ή ακόμη και τα χρέη από τα φοιτητικά δάνεια.
Αγνοείται όμως από πολλούς ψηφοφόρους το γεγονός πως το συμφέρον των ΗΠΑ είναι να υπάρχει μια παγκόσμια ισορροπία στην οποία αυταρχικά καθεστώτα δεν θα ασκούν βία σε άλλα, κυρίαρχα κράτη.
Μια κατακερματισμένη Αμερική και μια Ευρώπη που θα παλεύει με τη δική της ακροδεξιά και στην οποία δεν θα υπάρχει πολιτική σταθερότητα, θα άφηνε ελεύθερο το έδαφος για "πειρατικές" ενέργειες ανά τον κόσμο.
Ο πλανήτης δυστυχώς δεν έπαψε να είναι ένα επικίνδυνο μέρος με υπαιτιότητα του ανθρώπου και της απληστίας και του μίσους του προς το συνάνθρωπο του.
Οι δημοκρατίες έχουν τον τρόπο να βρίσκουν λύσεις ακόμη και όταν δεν υπάρχει πλήρης συμφωνία για όλα. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της διχόνοιας και του διχασμού.
Η μικρή μας Ελλάδα ξέρει τι θα πει διχασμός και το έχει πληρώσει πολύ ακριβά στην ιστορία της.
Ας ελπίσουμε να μην δούμε παρόμοιο έργο σε διάφορα μέρη του κόσμου. Διότι εκεί τα πράγματα αναμένονται πολύ σκληρότερα και τραγικότερα.
Photo: Pixabay
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου