Πολλοί....χαλίφηδες

 

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Ο Ιζνογκούντ είναι πασίγνωστος ήρωας των κόμικς. Πάντοτε τον έτρωγε η λαχτάρα να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. 

Μα και στην ανθρώπινη ιστορία η λαχτάρα για εξουσία παρέμεινε άσβεστη. 

Η εξουσία δημιουργεί συναισθήματα ευφορίας, και εξυψώνει τον κατέχοντα αυτή. Ενίοτε ο κάτοχος της ή ακόμη και ο διεκδικητής της γοητεύεται από την - δήθεν - αναγνώριση και το πρεστίζ που προσφέρει μια καρέκλα.

Στην πολιτική όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς.

Πολιτικός δεν γίνεται κανείς για να του φωνάζουν "γειά σου πρόεδρε" ή να τον κερνάνε ρακές και καναπεδάκια. Ούτε για να τον χειροκροτούν για ο,τι αμολήσει η γλώσσα του, είτε κατανοητό είτε ακατανόητο.

Εν ολίγοις, οι εποχές Μαυρογυαλούρου και σλόγκαν του στυλ "θα σας εξαφανίσωμεν" δεν υπάρχουν πια και οι ψηφοφόροι, πλην εξαιρέσεων, δεν είναι πρόβατα που απλά βελάζουν και πάνε όπου τους πάει ο βοσκός.

Ο κόσμος πλέον θέλει απαντήσεις, μεστό λόγο, ωριμότητα, γνώση των προβλημάτων και φιλότιμη προσπάθεια. 

Στην αξιωματική αντιπολίτευση ως τώρα αυτά δεν τα έχουμε δει ακόμη. Στο ΣΥΡΙΖΑ τρώνε τις σάρκες τους λόγω απειρίας και ματαιοδοξίας του αρχηγού τους, στο ΠΑΣΟΚ νομίζουν πως ο κόσμος τους χρωστάει να τους δώσει ποσοστά των εκλογών του 1981, στα δε μικρότερα κόμματα δεν τίθεται κανένα θέμα προς σχολιασμό διότι αυτά απλώς περιστρέφονται γύρω από τους αρχηγούς τους και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να λένε "γιες σερ/μάνταμ" στον/στην αρχηγό.

Αυτό που αξίζει κανείς να σχολιάσει μέσα σε αυτό το ρευστό και αβέβαιο σκηνικό είναι η εν πολλοίς άδικη κριτική των δελφίνων του ΠΑΣΟΚ στο Νίκο Ανδρουλάκη ο οποίος, καίτοι δεν διαθέτει χαρισματική πολιτική προσωπικότητα, έχει ανεβάσει τα ποσοστά του κόμματος και κατάφερε να κερδίσει τη μισή Κρήτη. 

Σε αυτές τις ανοίκειες επιθέσεις και στην άδικη υπονόμευση του Ανδρουλάκη, οι υποψήφιοι χαλίφηδες πρέπει οπωσδήποτε να έχουν μια πολύ ανώτερη εναλλακτική πρόταση προς τους ψηφοφόρους. Την οποία πρόταση πρέπει να αναλύσουν στο κοινό με στοιχεία και ακλόνητα επιχειρήματα. 

Η τακτική του "δεν σαρώσαμε, φύγε πρόεδρε" είναι πραγματικά ακατανόητη. Όπως γράψαμε, δεν νιώθει αυτή τη στιγμή η κοινωνία πως οφείλει τεράστια εκλογικά ποσοστά στο ΠΑΣΟΚ, όπως και δεν έχει διάθεση να ανέχεται για πολύ την αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. 

Έτσι, περιμένει να δει τα κόμματα αυτά να μαζευτούν, να συζητήσουν, να δουν που χρειάζονται βελτιώσεις και να δουλέψουν όλοι μαζί για να δώσουν την εναλλακτική πρόταση.

Ίντριγκες, βυζαντινισμοί, προδοσίες και αποστασίες δεν χρειάζονται στην τρέχουσα συγκυρία.

Τούτων λεχθέντων, τα αυτά ισχύουν και για τη Νέα Δημοκρατία η οποία πρέπει να πιεί το πικρό ποτήρι της αποδοκιμασίας του εκλογικού σώματος και να δει πως θα βελτιώσει την κυβερνητική της πολιτική. Κάποιες ανοησίες που γράφονται σε παραπολιτικές στήλες πως κάποιοι βουλευτές έχουν νεύρα επειδή δεν υπουργοποιήθηκαν στον πρόσφατο ανασχηματισμό, να εκλείπουν καλύτερα. 

Όχι βέβαια πως δεν πρέπει να δοκιμάζονται κι άλλοι ως υπουργοί. Τουναντίον. Η εμμονή στην ίδια ομάδα ανθρώπων απλώς σε άλλες θέσεις δείχνει πολύ άσχημα στον κόσμο. Και ο καλύτερος υπουργός να είναι ένα στέλεχος, μετά από 5-6 χρόνια σε υπουργικούς θώκους θα έχει "μπαγιατέψει". Και όποιος το αμφισβητεί αυτό δεν ξέρει από την ψυχολογία του κόσμου.

Η ανανέωση στην πολιτική είναι σημάδι υγείας. Όμως, αυτή πρέπει να συνοδεύεται από νέες προτάσεις και εποικοδομητική προσέγγιση. Και προπάντως με σεβασμό του ενός προς τον άλλο.

Η ιδέα του "να τελειώνουμε με δαύτον γιατί θέλω εγώ την καρέκλα" είναι αποκρουστική και το μόνο που κάνει είναι να απαξιώνει τα κόμματα ακόμη περισσότερο στα μάτια του κόσμου.

Εκτός και αν γεμίσαμε Ιζνογκούντ και στην πραγματική ζωή!

photo: Shedevrum.ai
This article and its photos are not for commercial purposes, but for informative ones