του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ανεξάρτητα του τι θέλει να πει ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ή και οι πρόεδροι των άλλων κομμάτων. η ουσία είναι πως, πάλι, προτάθηκαν για ευρωβουλευτές πολλοί που δεν έχουν, ως φαίνεται, τίποτα να προσφέρουν παρά μόνο το γεγονός οτι κάποιοι τους ξέρουν.
Πρόσφατο παράδειγμα αυτό ενός τηλεοπτικού πανελίστα ο οποίος είπε κάτι ορθό, του την έπεσαν φεμινίστριες και οπαδοί του metoo και τον έδιωξαν κακήν κακώς από το ψηφοδέλτιο. Μετά αυτός είπε πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι για καμιά μπυρίτσα μόνο και μετά ανασκεύασε και τον χαρακτήρισε τον επόμενο πρωθυπουργό.
Άν αυτά (και άλλα χειρότερα που συμβαίνουν) δεν είναι η αποθέωση του παραλόγου, τότε είναι να απορεί κανείς τι είναι.
Ουσιαστικά ζητούνται, πλην των ολίγων με γνώσεις και κύρος, άτομα που θα είναι αμίλητα και ακούνητα και τα οποία θα πάνε στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο απλώς για να πάνε και για να καμαρώνουν πως είναι ευρωβουλευτές ενώ οι επιδιώξεις τους θα πρέπει κυρίως να είναι η αυτοπροβολή και οι δημόσιες σχέσεις. Εννοείται πως πρέπει να υπάρχει και η αφωνία για να μην ταράξουμε το φεμινιστικό κίνημα ή το φιλοζωϊκό κίνημα ή τους vegan.
Με όλα αυτά, τα κόμματα πιστεύουν πως, κατά κάποιο τρόπο, το γεγονός πως κάποιος είναι γνωστός πανελίστας, αθλητής, δημοσιογράφος, ηθοποιός, κλπ, θα έχει ως αποτέλεσμα να μαζευτούν ψήφοι στο κόμμα.
Η λογική λέει πως αν και δεν γίνεται εκ των προτέρων να αποκλείσει κανείς πως ένας πανελίστας ή δημοσιογράφος δεν μπορεί να μπει στο "πετσί" του ρόλου του ευρωβουλευτή και να παράξει απτά αποτελέσματα, άλλο τόσο δεν μπορεί κανείς να πει πως ένας που έχει παντελή άγνοια των ευρωπαϊκών θεσμών και οργάνων, θα τα καταφέρει και θα διεκδικήσει κονδύλια και ευεργετικές πολιτικές υπέρ της Ελλάδας.
Όμως, το "έργο" αυτό με τις υποψηφιότητες διασήμων το έχουμε δει ήδη πολλές φορές. Αρκετοί εξ αυτών έγιναν βουλευτές του δικού μας κοινοβουλίου, στελέχη της αυτοδιοίκησης ή αξιωματούχοι σε διάφορες θέσεις.
Είναι όμως η πολιτική ένα σκαλί για να τραφεί το "εγώ" ενός ανθρώπου ή μια αδυσώπητη αρένα η οποία μπορεί να συνθλίψει τον άνθρωπο;
Υπήρξαν πολιτικοί σεμνοί που υπηρέτησαν την Ελλάδα μακριά από το φως της δημοσιότητας.
Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πως άνθρωποι σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το Νικόλαο Πλαστήρα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το Γεώργιο Ράλλη, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και άλλους, θα μπορούσαν να εκλεγούν επειδή εχρημάτισαν ηθοποιοί ή ρεπόρτερ ή κινηματογραφικοί αστέρες. Εκείνα τα χρόνια η πολιτική ήταν σκληρή, ανηλεής, και δεν προσφερόταν για μεγέθυνση του "εγώ".
Κάποιος θα αναφέρει, μα και στο εξωτερικό έχουμε παρόμοια φαινόμενα. Ο Ρόναλντ Ρέϊγκαν ήταν ηθοποιός σε καουμπόϊκες ταινίες πριν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. O Βολόντιμιρ Ζελένσκι της Ουκρανίας ήταν επίσης ηθοποιός. O Ουϊνστον Τσώρτσιλ υπήρξε δημοσιογράφος της εφημερίδας Morning Post.
Παραδείγματα παρόμοια υπάρχουν πολλά.
Ωστόσο, οι προαναφερόμενοι δεν έγιναν ηγέτες επειδή ήταν ηθοποιοί ή δημοσιογράφοι. Σφυρηλατήθηκαν στη φωτιά του πολέμου, κανονικού ή "Ψυχρού". Πέρασαν από σαράντα κύματα και αναγκάστηκαν να παίξουν ένα ρόλο δύσκολο και απωθητικό εν πολλοίς, αφού η ζωή τους ήταν (και είναι, όσον αφορά τον Ουκρανό πρόεδρο) σε συνεχή κίνδυνο.
Η ευρωβουλή όμως δεν είναι ο Λευκός Οίκος ή η Ντάουνινγκ Στρητ. Εκεί δεν χρειάζονται ηγετικές ικανότητες και μάλιστα σε καιρό πολέμου. Δεν απαιτείται σύγκληση πολεμικού συμβουλίου και καβγάς με στρατηγούς για το ποιά επίθεση θα προτιμηθεί κατά του εχθρού. Ούτε απαιτούνται φόροι και κοινωνικά άδικα μέτρα για να μη χρεωκοπήσει η χώρα.
Η ευρωβουλή είναι μέρος ήσυχο, ειρηνικό. Κι ας εξυφαίνονται μηχανορραφίες μεταξύ των διαφόρων κομμάτων και βουλευτών. Και ας απαιτούνται ολονύκτιες διαπραγματεύσεις για πολλά ζητήματα. Άλλωστε πίσω από τους ευρωβουλευτές υπάρχουν οι εθνικές κυβερνήσεις ή και αντιπολιτεύσεις.
Ποιός όμως θα έχει το θάρρος να δώσει μάχες για την Ελλάδα;
Όσοι παρακολουθούν έστω και περιστασιακά τις συνεδριάσεις της Ευρωβουλής, θυμούνται τους ομηρικούς καβγάδες και τους πύρινους λόγους του Βρετανού Νάϊτζελ Φάρατζ, ο οποίος στήριξε την έξοδο της χώρας του από την Ευρωζώνη φτάνοντας στο σημείο να κάνει και θεατρικά νούμερα για να κοροϊδέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή τη μαχητικότητα, αυτή τη διάθεση για μάχη με επιχειρήματα, αυτό το πάθος για ισότιμη μεταχείρηση στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, το έχουμε;
Ομολογώ πως με βάση μια στοιχειώδη παρατηρητικότητα, κάποιοι το έχουν και πολλοί άλλοι όχι.
Για αυτό, όλοι κρίνονται για το ποιούς επιλέγουν να στείλουν στο ευρωκοινοβούλιο. Μαριονέτες, "βύσματα", δημοσιοσχεσίτες ή εγωπαθείς δεν υφίσταται λόγος να στείλει κανείς. Διότι αυτοί μεν καλά θα περάσουν, η Ελλάς όμως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να χαρακτηριστεί "τσίρκο".
Άν αυτό θέλουμε, ας το κάνουμε.
Μπρος στα κάλλη όμως, τι είν' ο πόνος, που λέει και το ρητό. Και μπρος στις ψήφους τι μας νοιάζει αν στείλουμε και τον Μπάστερ Κήτον.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου