του Μανόλη Μπουχαλάκη
Από τις αρχές του 2ου μ.Χ. αιώνα, οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και την ονόμασαν Αιλία Καπιτωλίνα. Ο Ιώσηπος, ιστορικός της εποχής εκείνης γεννημένος στην πόλη, αναφέρει ότι «η Ιερουσαλήμ ... ισοπεδώθηκε με τέτοια επιμέλεια από εκείνους που την κατεδάφισαν εκ θεμελίων, ώστε τίποτε δεν απέμεινε που θα μπορούσε ποτέ να πείσει τους επισκέπτες ότι είχε υπάρξει κάποτε τόπος κατοικίας».
Έκτοτε και μέχρι το 1948 οι Εβραίοι ήταν διεσπαρμένοι σε Ευρώπη, Αφρική και Ασία. Υπέφεραν τα πάνδεινα και ηταν αναγκασμένοι να μένουν σε γκέττο, ενώ τα πογκρόμ διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Η επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη είχε σκοπό την παλιννόστηση στην ιστορική τους πατρίδα, ιδιαίτερα μετά το θάνατο 6 εκατομμυρίων εξ αυτών από τη ναζιστική Γερμανία.
Τα Αραβικά κράτη γύρω από την Παλαιστίνη όμως αντιτάχθηκαν στη δημιουργία Ισραηλιτικού κράτους και οι πόλεμοι ξεκίνησαν ήδη από το 1948.
Η αιματοχυσία συνεχίζεται ογδόντα σχεδόν έτη αργότερα. Το Ισραήλ δηλώνει πως ποτέ ξανά δεν θα υπάρξει shoah (ολοκαύτωμα) και πως ποτέ ξανά δεν θα εκδιωχθεί από την Παλαιστίνη.
Με τη σειρά τους, οι αραβικοί πληθυσμοί της Παλαιστίνης θεωρούν πως και αυτοί δικαιούνται να κατοικούν στην περιοχή στην οποία διέμεναν από τον 7ο αιώνα μ. Χ.
Πριν από αυτούς, η περιοχή είχε για κάτοικους Αιγύπτιους, Χαναναίους, Πέρσες, Ασσύριους, Βαβυλώνιους και άλλους λαούς, ενώ δεν έλειψαν κατόπιν και οι Βυζαντινοί, οι Σελτζούκοι, διάφορα χαλιφάτα, Σταυροφόροι, Μαμελούκοι και Οθωμανοί.
Ως προσκυνηματικός τόπος για τρεις μεγάλες θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ), η Παλαιστίνη φιλοξένησε εκατομμύρια πιστούς ανά τους αιώνες.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν εμφατικά πως, ουσιαστικά, ουδείς μπορεί να διεκδικήσει την Παλαιστίνη αποκλειστικά για τον εαυτό του. Ουδείς. Μάλιστα, όποιος επιχειρήσει να το κάνει, καθίσταται και ιστορικά υπόλογος αφού μια γη που έχει φιλοξενήσει τόσους λαούς και η οποία θεωρείται ιερή για τρία δισεκατομμύρια ανθρώπους, δεν δύναται να ανήκει μόνο σε ένα λαό απλά και μόνο επειδή για κάποιους αιώνες έζησε εκεί.
Η δημιουργία του Ισραηλιτικού κράτους έγινε, σύμφωνα και με τη διακήρυξη Μπάλφουρ, υπό την προϋπόθεση του σεβασμού των εκεί υπαρχόντων πληθυσμών. Άλλωστε, στην πλειοψηφία των εθνών του κόσμου υπάρχουν στη γη τους πληθυσμοί που δεν είναι ίδιοι από εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής άποψης.
Ουδείς φυσικά υποχρεούται να συγχρωτίσει ανθρώπους που έχουν άλλη γλώσσα, έθιμα ή θρησκεία. Δεν υποχρεούται κάποιος να βάλει στην ίδια γειτονιά Άραβες και Εβραίους ή Σουηδούς και Αιγύπτιους ή Έλληνες και Τούρκους.
Ακόμη και στις πόλεις που υπήρχε (και υπάρχει) έντονο το πολυπολιτισμικό στοιχείο, υπάρχουν κάποια ανεπίσημα "σύνορα" μεταξύ των κοινοτήτων. Στη Σμύρνη λόγου χάρη υπήρχε ο Ελληνικός, ο Τούρκικος, ο Αρμένικος και ο Εβραϊκός τομέας.
Στις πιο σύγχρονες κοινωνίες μπορεί να συγχρωτίζονται άνθρωποι από διαφορετικές προελεύσεις και θρησκείες, όμως δεν υποχρεώνει ο ένας τον άλλο να ασπαστεί τα πιστεύω του ή να μάθει τη γλώσσα του.
Η ανεκτικότητα λοιπόν μπορεί να λειτουργήσει και να κρατήσει τους λαούς ήσυχους για να ασχολούνται με την καθημερινότητα της ζωής.
Για κάποιο λόγο όμως, το σύγχρονο Ισραηλιτικό κράτος δεν έδωσε πολλά δικαιώματα στους Παλαιστίνιους που κατοικούν εντός των ορίων του. Τουναντίον, προέβη σε εποικισμούς και εξεδίωξε τους κατοίκους που ζούσαν στη γη η οποία κατόπιν γέμισε με Εβραίους, στέλνοντας ανθρώπους στην εξορία.
Αυτός ο μη σεβασμός λοιπόν αφενός του δικαιώματος διαμονής στην Παλαιστίνη και άλλων εθνοτήτων και αφετέρου ο εποικισμός επιπλέον περιοχών για να αλλοιωθεί το εθνοτικό στοιχείο των Παλαιστινιακών θυλάκων, δημιουργούν ιστορικά παράδοξα.
Πως είναι δυνατόν ένας λαός που υπέστη τα πάνδεινα για σχεδόν δυο χιλιετίες να μην επιτρέπει τη δημιουργία ενός, σαφώς αδύναμου και ανίσχυρου, Παλαιστινιακού κράτους; Πως γίνεται να υπάρχει μίσος προς αλλόφυλους και αλλόθρησκους όταν οι ίδιοι οι Εβραίου υπέστησαν τοιαύτο ρατσισμό τόσους αιώνες;
Μερικοί ισχυρίζονται πως το Ισραήλ στην πραγματικότητα πολεμάει το ριζοσπαστικό Ισλάμ που θέλει να αφανιστεί από το χάρτη το Εβραϊκό κράτος. Λένε πως οργανώσεις σαν τη Χαμάς πρέπει να εξαλειφθούν γιατί σκότωσαν αθώους πολίτες.
Μα ακόμη και αν ισχυριστεί κανείς πως οι ακραίοι σίγουρα δεν έχουν τίποτα καλό να κομίσουν, τι νόημα έχει ο θάνατος τριάντα ή σαράντα φορές περισσότερων αθώων για να παταχθούν μερικές χιλιάδες μαχητών της Χαμάς;
Και τι νόημα έχει η ετοιμότητα για επίθεση στο Λίβανο ή και στο Ιράν για να ξεκαθαριστούν οι λογαριασμοί μεταξύ Ισραήλ και Ιράν;
Μήπως ο κόσμος θα γίνει έτσι ασφαλέστερος; Ή μήπως απλώς θα δοθεί το έναυσμα για περισσότερα πογκρόμ και ρατσιστικές επιθέσεις κατά αθώων Εβραίων ανά την υφήλιο;
Ποιός διαβεβαιώνει πως δεν θα έχουμε ένα γενικευμένο πόλεμο θρησκειών μεταξύ Ισλάμ και Ιουδαϊσμού στον οποίο πόλεμο θα υπάρχουν θύματα και στα χριστιανικά έθνη τα οποία στηρίζουν το Ισραήλ;
Πριν ανοιχτεί η πόρτα του φρενοκομείου στο οποίο θα μπουν και οι ΗΠΑ αλλά από την άλλη πλευρά και η Ρωσία και η Κίνα (που δεν θέλουν να εξαφανιστεί από το χάρτη το Ιράν), πρέπει επιτέλους το ιστορικό παράδοξο που ονομάζεται Παλαιστινιακό ζήτημα να κλείσει δια παντός.
Αυτό σημαίνει αποκήρυξη κάθε εξτρεμιστικής οργάνωσης από τους Παλαιστίνιους, αναγνώριση του Ισραήλ και συνεργασία μαζί του. Παράλληλα, απαιτείται η παραχώρηση γης και δικαιωμάτων στους Παλαιστίνους που ζουν στο Ισραήλ και δημιουργία ενός θύλακα στη Γάζα, στον οποίο την ευθύνη διοίκησης θα έχει ο ΟΗΕ με αποστολή κυανοκράνων (όπως ήδη συμβαίνει σε πολλά μέρη της Γης).
Είναι καιρός το Ισραήλ να κλείσει την πληγή αυτή και να βάλει τέρμα στο ιστορικό παράδοξο να τιμωρεί και να σκοτώνει το κράτος του τριακονταπλάσιους ή και παραπάνω αθώους για να αποδοθεί κάποιου είδους δικαιοσύνη, ιδιαίτερα όταν το Εβραϊκό έθνος έχει βιώσει στο πετσί του τι θα πει θάνατοι αθώων και στιγματισμός με το εξάκτινο αστέρι και την επιγραφή Jude γραμμένη από κάτω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου