του Μανόλη Μπουχαλάκη
Τα φαιδρά και ευτράπελα για το νομοσχέδιο των ιδιωτικών πανεπιστημίων συνεχίζονται, όπως φυσικά ήταν και αναμενόμενο.
Πρόσφατα, φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών ζήτησαν τη μη ποινική δίωξη διοικητικού υπαλλήλου που ομολόγησε πως είχε σαμποτάρει το σέρβερ των online εξετάσεων.
Όλα αυτά τη στιγμή που η κυβέρνηση εισάγει δρακόντειες μεταρρυθμίσεις στον Ποινικό Κώδικα που απειλούν να κλείσουν φυλακή τη....μισή Ελλάδα για πλημμελήματα και για να....εμπεδωθεί όπως λένε το αίσθημα ασφαλείας στους πολίτες.
Αυτά τα παράδοξα μόνο στην Ελλάδα, φαίνεται, τα ζούμε. Να απειλεί ο Υπουργός Δικαιοσύνης όποιον καταδικαστεί σε πάνω από 2 έτη φυλάκισης με μερική έκτιση ποινής και παράλληλα να μην λέει ουδείς στους φοιτητές πως οι παρανομίες θα πατάσσονται είτε μιλάμε για πανεπιστήμιο είτε όχι.
Η νοσηρότητα αυτή θα έπρεπε να προβληματίσει το ίδιο το ΕΚΠΑ και την πανεπιστημιακή εν Ελλάδι κοινότητα. Διότι αν κάτι πρέπει να διευθετηθεί πρώτο στην προσπάθεια καλυτέρευσης του δημόσιου πανεπιστημίου, είναι σαφέστατα η αίσθηση ανομίας και η εικόνα χάους που ενίοτε εκπέμπεται από αυτά.
Στην ιστορία θα μείνουν εικόνες bullying κατά πρυτάνεων, καθηγητών, κτισίμο πόρτας του γραφείου πρύτανη, ξυλοδαρμός καθηγητή στην ΑΣΟΕΕ, κλπ.
Εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι σημαντικό.
Τα πανεπιστήμια πρέπει να έχουν ιδέες από κάθε ρεύμα. Είτε αυτό είναι νεοφιλελεύθερο, είτε Μαρξιστικό, είτε αναρχικό, είτε σοσιαλδημοκρατικό, είτε οτιδήποτε.
Όμως, αυτά δύνανται να υπάρχουν σε επίπεδο ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Τα πανεπιστήμια υποτίθεται ότι είναι μικρές κοινωνίες στις οποίες συνυπάρχουν όλοι, αρκεί να σέβεται ο ένας το άλλο.
Άν οι υπέρμαχοι των δημόσιων πανεπιστημίων θεωρούν ότι με την έλευση των ιδιωτικών θα καταργηθούν εν συνόλω οι ελευθερίες των δημοσίων, τότε μάλλον κάτι πολύ λάθος κάνουν.
Άν ο ντόρος γίνεται για την υποτιθέμενη βάση εισαγωγής που θα ευνοεί τους γόνους πλούσιων και που αυτόματα, κατ' αυτούς, θα σημαίνει "αβανταδόρικα" πτυχία και κακούς επαγγελματίες, πάλι λάθος κάνουν. Διότι απλώς, με ιδιωτικά πανεπιστήμια ή όχι, ο έχων την οικονομική ισχύ και τις διασυνδέσεις πάντα βρίσκει χώρο να χώσει το δικό του άνθρωπο και φυσικά δεν θα τον εμποδίσει τίποτα να τον στείλει και στο εξωτερικό να κάνει και μεταπτυχιακά και διδακτορικά τα οποία ο ΔΟΑΤΑΠ θα είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει.
Αντί λοιπόν να κοιτάμε το πως θα καθαρίσουν τα ημεδαπά ΑΕΙ από τη βία και τον κομματισμό ή για το πως θα εμπεδωθεί η ομαλότητα, πως θα αυξηθεί η αξιοκρατία, πως θα προσελκυστούν κονδύλια για έρευνα, ασχολούμεθα με το τι αποφοίτους θα βγάζουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, κάτι το οποίο αφορά μόνο αυτά και κανέναν άλλον.
Εξάλλου, στην αγορά εργασίας και στις θέσεις που δεν έχουν "κλειστεί" από πλούσιους και διάσημους για τα παιδιά τους, ο έχων γνώσεις θα ευημερήσει. Ένας απόφοιτος που δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα, δεν θα προτιμηθεί είτε προέρχεται από δημόσιο είτε από ιδιωτικό πανεπιστήμιο.
Στο εξωτερικό, δε, χιλιάδες απόφοιτοι Ελληνικών ΑΕΙ διαπρέπουν στις επιστήμες και τα γράμματα ενώ σε γενικές γραμμές, οι κατατάξεις των πανεπιστημίων στην Ελλάδα είναι σε υψηλό επίπεδο (αν και όχι σε τόσο κορυφαίο που περιέργως λένε μερικοί).
Τέλος, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα κάθοδος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας κανενός ιδρύματος τύπου Οξφόρδης, Χάρβαρντ ή Κέμπριτζ. Τα ιδρύματα αυτά διαχειρίζονται πόρους δισεκατομμυρίων ευρώ, έχουν μακραίωνη ιστορία και κύρος και πολύ ακριβά δίδακτρα. Δεν αναζητούν πρόσβαση σε χώρες όπως η δική μας. Και αν κάποιοι στην κυβέρνηση προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν αποκλείεται να δούμε και πολύ φημισμένα ιδρύματα στην Ελλάδα, πρέπει να αντιμετωπίζεται με τεράστιο σκεπτικισμό.
Έτσι, ευκαιρία δίδεται για τα δημόσια ΑΕΙ να αναβαθμιστούν εκ των έσω, με γενναίες πρωτοβουλίες και μεταρρυθμίσεις, ώστε να μην αποτελούν εστίες παραβατικότητας και ανομίας. Διότι, στην προσπάθεια για να προβληθούν δήθεν αντιδράσεις, το μόνο που γίνεται είναι να υποβαθμίζεται περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο και να αναγκάζονται οι νέοι να σκέφτονται και άλλες εναλλακτικές.
Εκτός και αν όλα στη ζωή τα βλέπουμε ταξικά και αυτή την ταξική πάλη τη φέρνουμε για να δικαιολογήσουμε την αναρχία και την ανομία σε ένα χώρο που παραδοσιακά πρέπει να προάγει τη γνώση και το σεβασμό στο συνάνθρωπο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου