του Μανόλη Μπουχαλάκη
Έχουμε ξαναγράψει ότι η οπαδική βία έχει ισχυρές ρίζες στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες διότι τροφοδοτείται από σκοτεινά συμφέροντα και χρησιμοποιεί τακτικές μαφίας για να διαφυλάξει τα συμφέροντα αυτά.
Τι νόημα έχει άλλωστε να σκοτώνει κανείς οπαδούς άλλης ομάδας αν μιλάμε για άθλημα; Το άθλημα έχει νικητή και ηττημένο. Ο ηττημένος ας παίξει καλύτερα την επόμενη φορά για να κερδίσει. Τόσο απλά.
Τα υπόλοιπα, οι φανατικοί, τα καδρόνια και τα στιλέτα, οι ύβρεις και οι φόνοι, δεν έχουν σχέση με άθλημα αλλά με πόλεμο συμμοριών.
Μέτρα εξαγγέλονται και θεσπίζονται αλλά τελικά πάλι θα ξεφύγει ένας φρενοβλαβής, όχι μόνο ημεδαπός, και θα κάνει τη ζημιά.
Άν δούμε τώρα το ζήτημα της βίας πιο συνολικά, θα διαπιστώσουμε πως αυτή υφίσταται σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Από το σχολείο και την οικογένεια μέχρι το γάμο και την εργασία.
Δεν θα αναλύσουμε εδώ τα αίτια της κάθε μορφής βίας, τα οποία μπορεί να διαφέρουν κατά περίπτωση.
Όμως, οφείλουμε να τονίσουμε πως η βία, σωματική ή ψυχολογική, είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.
Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι εφευρίσκουν εχθρούς για να ξεσπούν την μήνιν τους. Με άλλα λόγια, υπάρχει και η βία που εξασκείται κατά φανταστικών εχθρών και όχι κατά αληθινών.
Λίγες μέρες πριν ακούσαμε πως ήδη κάποιοι εξεγείρονται (πάλι) για τις νέες ταυτότητες (ένα ζήτημα που ταλανίζει - άνευ λόγου - για πάνω από τριάντα χρόνια).
Άλλοι ετοιμάζονται να πέσουν ξανά στα χαρακώματα γιατί - άκουσον, άκουσον - ετοιμάζουν λέει νέα παρτίδα με "μπόλι", τουτέστιν εμβόλιο κατά του κορωνοϊού. Λέγονται απίστευτα και πέραν πάσης λογικής πράγματα για τσιπάκια, δορυφορικές παρακολουθήσεις, για το χάραγμα του Αντίχριστου, για φακέλωμα, κλπ.
Αλλά και αν πάμε λίγο παρακάτω και μακρύτερα από τις κωμικοτραγικές αυτές καταστάσεις, θα δούμε τη μια κοινωνική ομάδα να θέλει να φάει την άλλη. Στους χώρους εργασίας ειδικά όπου υπάρχει εντατικοποίηση όπως στον τουρισμό, τα ρεπορτάζ μιλούν για συνθήκες άγριες με έντονες αντεγκλίσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.
Στα τμήματα επειγόντων περιστατικών των νοσοκομείων, ακούμε και βλέπουμε συνθήκες τρέλας με παραιτήσεις γιατρών και αφιονισμένους ασθενείς που περιμένουν με τις ώρες για να εξεταστούν.
Στα σχολεία υπάρχουν, πέραν της κλασικής μορφής bullying, και φαινόμενα επίθεσης γονέων κατά καθηγητών. Πρόσφατα σε κάποιο νησί μάλιστα ετέθη και θέμα απομάκρυνσης ζεύγους δασκάλων από άπαντα τον πλυθησμό του μικρού αυτού νησιού με την απειλή μάλιστα να μην πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο το προσεχές σχολικό έτος (!).
Τονίζουμε όλα τα παραπάνω όχι για να μελαγχολήσουμε, αλλά για να δείξουμε στην κυβέρνηση πως η οπαδική βία είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου και πως απαιτούνται μέτρα σε πολλές κατευθύνσεις για να ηρεμήσει η κοινωνία.
Δύσκολο εγχείρημα θα πει κάποιος. Που να βρεις χιλιάδες νέους γιατρους ή να αλλάξεις το εκπαιδευτικό σύστημα ή να εφαρμόσεις την ασφάλεια και την ειρήνη στον εργασιακό χώρο ή την οικογένεια. Μια κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει μαγικά.
Οπωσδήποτε.
Όμως, μπορούν να γίνουν βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, έστω και μικρά.
Διότι, και εδώ είναι η ουσία, αν μείνουμε επικοινωνιακά στη διαχείριση της οπαδικής βίας και δεν δούμε το δάσος που κρύβεται από πίσω, κινδυνεύουμε να χάσουμε το τραίνο της κοινωνικής ειρήνης.
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των ακουόντων στις θέσεις εξουσίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου