του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το ότι μια ομάδα κάποιων χιλιάδων μισθοφόρων που απειλούσαν να διώξουν με τη βία τον Υπουργό Άμυνας της Ρωσίας και τον αρχηγό του γενικού της επιτελείου έφτασε στα 200 χιλιόμετρα από τη Μόσχα χωρίς να πέσει ντουφεκιά, είναι κάτι που θα μείνει στα βιβλία της Ιστορίας για τις επόμενες γενιές.
Ότι δεν κατάφεραν οι στρατιές του Ναπολέοντα και οι τεθωρακισμένες μεραρχίες του Γκουντέριαν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατάφεραν μια χούφτα (για την αχανή Ρωσία) άνθρωποι που πολλοί εξ αυτών ήταν φυλακισμένοι και αντάλλαξαν την ελευθερία τους για να σταλούν στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Μάλιστα, δε, κάτοικοι των περιοχών που....κατελάμβαναν οι μισθοφόροι, τους έφερναν φαγητό, νερό και λουλούδια ως δείγμα ευγνωμοσύνης που πέρασαν από τον τόπο τους. Ο δε διοικητής τους, Πριγκόζιν, έγινε δέκτης χειροκροτημάτων και επευφημιών.
Εν τω μεταξύ, εκτός του ότι δεν πρόκειται καν για τακτικό στρατό της Ρωσίας, η Βάγκνερ ως μισθοφορική οργάνωση αναλαμβάνει εργολαβικά να εξυπηρετήσει συμφέροντα του Βλάντιμιρ Πούτιν με το αζημίωτο, δηλαδή δεν εμφορείται καν από αμιγώς πατριωτικά αισθήματα ώστε να θεωρηθούν οι μαχητές της ήρωες πολέμου ή πατριώτες.
Όλος αυτός ο παραλογισμός σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Οι Ρώσοι δεν ήθελαν πόλεμο με την Ουκρανία. Τη θεωρούν αδελφό έθνος, μέρος της ιστορίας τους και μη απειλή για την εθνική τους ασφάλεια. Αυτόματα δε, αυτό σημαίνει πως καταλογίζουν στον πρόεδρο τους ασυγχώρητα λάθη στην εκστρατεία κατά της Ουκρανίας.
Θυμόμαστε πόσοι Ρώσοι πολίτες το έσκασαν στη Γεωργία, την Τουρκία, την Αρμενία και το Καζακστάν για να γλυτώσουν από την επιστράτευση που εξήγγειλε ο Πούτιν πριν λίγους μήνες. Είδαμε σκηνές αλλοφροσύνης από μητέρες που φώναζαν στους κρατικούς αξιωματούχους πως τα παιδιά τους εστάλησαν στο μέτωπο ανεκπαίδευτα και απροετοίμαστα και έγιναν τροφή για τα Ουκρανικά κανόνια.
Οπωσδήποτε, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, η Δύση έπρεπε να είχε καταλήξει σε μια συμφωνία με τη Ρωσία για τις εγγυήσεις ασφαλείας της Ουκρανίας και το καθεστώς των Ρωσόφωνων περιοχών. Αντ' αυτού, αφέθηκαν όλοι στα εθνικιστικά αισθήματα και των δύο πλευρών και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ξέρουμε.
Τώρα όμως η ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Τα πράγματα λένε πως η Ρωσία είναι ένας μεγάλος ασθενής, όπως ήταν παλιά η Οθωμανική αυτοκρατορία.
Η Ρωσία ανήκει στην ευρωπαϊκή ήπειρο, έχει μεγάλη κουλτούρα και ιστορία. Δεν γίνεται να υπάρξει Ψυχρός Πόλεμος νο.2 και όσοι τον οραματίζονται, μόνο κακό κάνουν στην Ευρώπη.
Οι ίδιοι οι Ρώσοι θέλουν να έχουν επαφή με την Ευρώπη. Για αυτούς η Κίνα και η Μέση Ανατολή δεν προσφέρουν εναλλακτικές στον τρόπο ζωής τους. Η άποψη του γράφοντος είναι ότι μόνο όφελος υπάρχει στην συνεργασία Ευρώπης και Ρωσίας.
Αυτό που οι Ρώσοι αποδεδειγμένα πλέον δείχνουν, είναι πως δεν θέλουν ούτε αυτοί Ψυχρό Πόλεμο νο.2. Δεν θέλουν νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα και ζώνες επιρροής. Θέλουν μεν να τους αναγνωρίζεται η ξεχωριστή τους ταυτότητα και να γίνονται σεβαστές οι παραδόσεις τους, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν νιώθουν την ανάγκη να συμμετέχουν σε ένα πόλεμο.
Δεν τους απειλούν οι στρατιές της Βέρμαχτ, ούτε το ΝΑΤΟ, το οποίο μέχρι την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία θεωρείτο εγκεφαλικά νεκρό, σύμφωνα με τον Εμανουέλ Μακρόν. Ακόμη και με την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, για τα οποία πάλι η Ρωσία ευθύνεται, δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν ποτέ προπαρασκευαστικές ενέργειες εισβολής στη ρωσική ενδοχώρα. Ουδείς ασχολείται πλέον με αναχρονισμούς τέτοιους. Η εποχή των αυτοκρατοριών τελείωσε.
Τώρα πλέον μένει να δούμε πως θα διαμορφωθούν οι ισορροπίες στο εσωτερικό του ρωσικού κράτους. Ο Πούτιν αν και αποδυναμωμένος, δεν έχει χάσει τα ερείσματα μεταξύ των συμμάχων του. Τον στηρίζει η Λευκορωσία, η Τουρκία, το Ιράν, η Κίνα και άλλοι που δεν θέλουν να δουν να έρχεται η σειρά τους και να γίνουν επαναστάσεις και ταραχές στις επικράτειες τους.
Ωστόσο, όσο δεν κερδίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, τόσο θα πληθαίνουν οι φωνές δυσαρέσκειας στη Μόσχα και ουδείς μπορεί να αποκλείσει στρατιωτικό κίνημα για να ανατρέψει τον Πούτιν. Κάτι το οποίο ασφαλώς μόνο καλό δεν είναι για την Ευρώπη αφού αν στη θέση του Πούτιν που είναι μεν γεράκι του Ψυχρού Πολέμου αλλά ταυτόχρονα και εχέφρων και με συνολική άποψη για τους συσχετισμούς στον κόσμο, μπει κάποιος ακραίος εθνικιστής, ουδείς ξέρει τι μέλλει γενέσθαι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου