του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου επανέφερε στο προσκήνιο το ήδη γνωστό έργο τρόμου που παίζεται εδώ και χρόνια στη Μεσόγειο (αλλά και στις ΗΠΑ στα σύνορα με το Μεξικό).
Απελπισμένοι άνθρωποι προσπαθούν πάση θυσία να φτάσουν σε ευημερούσες χώρες για να ζήσουν καλύτερα. Η μαζικότητα όμως των προσπαθειών αναγκάζει τις κυβερνήσεις να στήσουν αναχώματα καθώς είναι αδύνατον όλη η Αφρική να μετακομίσει στην Ευρώπη ή η Λατινική Αμερική στις ΗΠΑ.
Την αναποτελεσματικότητα, την ακραία και εγκληματική διαφθορά των κυβερνήσεων (ή δικτατόρων) των κρατών που σιωπηρά ή με τις ευλογίες τους στέλνουν ανθρώπους στο θάνατο ή στον κίνδυνο, ουδείς μέχρι τώρα σκέφτηκε να πατάξει μέσω του διεθνούς δικαίου.
Δεν γίνεται να δικάζονται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας άτομα όπως ο Σαντάμ Χουσεϊν ή ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ενώ να μένουν στο απυρόβλητο ηγέτες που αφήνουν τους πολίτες τους να ορμάνε στα νερά της Μεσογείου σε τρισάθλια σκάφη.
Πολύ δε περισσότερο όταν, με βεβαιότητα, οι αρχές των χωρών αυτών λαμβάνουν μερίδιο από τους δουλέμπορους που οργανώνουν αυτές τις εξορμήσεις. Άλλωστε, οι ηγέτες αυτοί δεν έχουν και τίποτα να χάσουν. Όλοι τους ζουν άνετα, τα παιδιά τους σπουδάζουν σε χώρες του εξωτερικού, οι γυναίκες τους ψωνίζουν στο Μιλάνο και στο Παρίσι, οι ίδιοι παραγγέλνουν πούρα και σαμπάνιες για να ευφραίνονται με τους αυλικούς τους.
Περιέργως πως, αντί οι ηγέτες των ανεπτυγμένων κρατών να κινήσουν γη και ουρανό για να πατάξουν τη διαφθορά στα κράτη αυτά και να έχουν τη δυνατότητα οι εκεί διαβιούντες να ζήσουν και να δημιουργήσουν, θάβουν το θέμα του μεταναστευτικού κάτω από το χαλί.
Δίνουν με άλλα λόγια κάποια λεφτά στις χώρες υποδοχής για να δημιουργούν δομές φιλοξενίας και μετά τίποτε άλλο. Οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θέλουν μετανάστες. Ή, θέλουν ένα συγκεκριμένο αριθμό να τους χρησιμοποιούν σε χαμηλά αμειβόμενες θέσεις για να κρατούνται οι οικονομίες τους ισχυρές. Τους υπόλοιπους δεν τους θέλουν διότι φοβούνται τη γκετοποίηση και την αλλοίωση του εθνικού τους χαρακτήρα.
Εδώ λοιπόν φτάνουμε στην πηγή του κακού.
Οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι και η Κίνα κρατούν στις θέσεις τους τους δικτάτορες και τους διεφθαρμένους των φτωχότερων χωρών διότι από αυτούς λαμβάνουν πολύτιμες πρώτες ύλες για τις δικές τους οικονομίες. Σε αυτές τις δύστυχες χώρες η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει είτε λόγω μίσους μεταξύ των φυλών και φατριών, είτε λόγω ακραίας διαφθοράς.
Έτσι, το μοντέλο διαιωνίζεται και την πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν και να ζήσουν σε μια καλύτερη χώρα.
Με αυτά όμως βρίσκουν ευκαιρία μερικοί και ρίχνουν το φταίξιμο στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ. Οιμωγές και θρήνοι ακούγονται από, αριστερούς κυρίως, κομματικούς σχηματισμούς πως τάχα τα σύνορα δεν πρέπει να είναι σιδερόφρακτα.
Όμως, το μεταναστευτικό δεν πρέπει να είναι αφορμή για τη συνήθη επαναστατική ρητορική που διαπνέει πολλούς αριστερούς, ούτε φυσικά αφορμή για περισσότερη καταστολή και συρματοπλέγματα που ονειρεύονται μερικοί υπέρμαχοι της αστυνομοκρατίας.
Η λύση είναι η απομάκρυνση ή οι βαρύτατες κυρώσεις κατά των κυβερνήσεων που ενθαρρύνουν τη φυγή των πολιτών τους. Παράλληλα, η ενθάρρυνση για περισσότερη δημοκρατία ή έστω διαφυλετική συνεννόηση και η υπόσχεση έμπρακτης στήριξης των φτωχών κρατών, θα βοηθήσουν οι εκεί άνθρωποι να μείνουν και να χτίσουν τις ζωές τους.
Παράλληλα δε, με βάση αυστηρούς αλλά όχι δρακόντειους νόμους, να επιτρέπεται η είσοδος ανθρώπων που θα στηρίξουν με τον κόπο τους το κράτος που θα τους υποδεχθεί, σεβόμενοι την φυλετική και πολιτισμική του ταυτότητα.
Άλλωστε και εμείς οι Έλληνες υπήρξαμε και παραμένουμε λαός μεταναστευτικός.
Το παιχνίδι όμως των δουλέμπορων και των αφεντικών τους δεν μπορεί εσαεί να συνεχίζεται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου