Η επόμενη μέρα των εκλογών

 του Μανόλη Μπουχαλάκη

Το εκλογικό αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών ήταν εντελώς απρόσμενο. Από το "κλείσιμο της ψαλίδας" μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, φτάσαμε στις σχεδόν 21 μονάδες διαφορά. Μια σύντομη αποτίμηση για το "πως και γιατί" θα αποτολμήσουμε παρακάτω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και δημιούργησε ένα στιβαρό "ιστό" στην κοινωνία, έπασχε από ένα τεράστιο μειονέκτημα: Ήταν και είναι μια πανσπερμία φυλών και γνωμών. Στην αρχή ξεκίνησε με πιο "αριστερούς" συνεργάτες (Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, κλπ) οι οποίοι απεδείχθησαν αρκετά "βαρείς" για τη σημερινή πολιτική που πρέπει οπωσδήποτε να λαμβάνει υπόψη το ότι είμαστε μέλη της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κοινότητας όπως και της ΕΕ, ανεξάρτητα του τι νομίζουν μερικοί, και πως έχουμε υποχρεώσεις και δεσμεύσεις.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ το κατάλαβε αυτό, ήταν ήδη πολύ αργά. Μεταμορφώθηκε μεν σε mainstream Ευρωπαϊκού τύπου κόμμα αλλά η ζημιά είχε γίνει. Πολλοί ψηφοφόροι του ένιωσαν προδομένοι που δεν καταργήθηκαν τα μνημόνια και έσπευσαν να φύγουν. Αυτή η διαρροή έγινε εντονότερη μετά το 2019 διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τίποτα να αντιτάξει στην επιδοματική πολιτική της ΝΔ, ούτε μπόρεσε να έχει σαφές στίγμα στα Ελληνοτουρκικά και σε μια σειρά άλλων θεμάτων.

Από την άλλη, αν και πολύ σωστά ανέδειξε το σοβαρότατο ζήτημα των παρακολουθήσεων, έμεινε στην καταγγελτική "μπαλάντα" παρουσιάζοντας το Μητσοτάκη περίπου ως δικτάτορα, ενόσω ο Μητσοτάκης στήριζε με επιδόματα και ενισχύσεις μέσα από την πανδημία του κορωνοϊού και του πολέμου στην Ουκρανία. 

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα είχει καταρρεύσει υπό συνθήκες ομαλότητας, αφού στη διάρκεια της θητείας της αναδείχτηκαν πολύ σκοτεινά θέματα, των παρακολουθήσεων, της άρσης της προστασίας της πρώτης κατοικίας και του δυστυχήματος στα Τέμπη συμπεριλαμβανομένων.

Όμως τα τελευταία 4 χρόνια δεν ήταν καθόλου κανονικά αλλά ήταν χρόνια κρίσης, κάτι το οποίο πέρασε ο Τσίπρας με ελαφρά την καρδία. Δεν παραδέχτηκε ποτέ πως, έστω και "κουτσουρεμένα", υπήρξε μια πρόνοια για την κοινωνία την οποία στο παρελθόν δεν είχαμε ζήσει. 

Τέλος, το "γλυκοκοίταγμα" του Τσίπρα προς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής ήταν ένα ακόμα "φάουλ" αφού πολλοί θυμήθηκαν τη συμμαχία Τσίπρα - Καμμένου και την ανεκδιήγητη στάση του δεύτερου σε διάφορα ζητήματα που έκαναν τη συμμαχία να μοιάζει υπερβολικά παράταιρη.

Η επόμενη μέρα, λοιπόν, έχει ένα πολύ καθαρό μήνυμα: Πρέπει να υπάρχει μεστός αντιπολιτευτικός λόγος και έλεγχος των πεπραγμένων της πρώτης και της διαφαινόμενης δεύτερης τετραετίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τίποτα δεν παραγράφεται, τίποτα δεν λησμονείται. 

Όμως, απαιτείται και θάρρος στην αναγνώριση των όποιων ευεργετημάτων έχει λάβει η κοινωνία καθώς και πίεση στην κυβέρνηση για μεγαλύτερες ενισχύσεις και καλύτερο κράτος πρόνοιας εν μέσω καταιγίδας ακρίβειας που κόβουν τα φτερά πολλών Ελλήνων.

Ο ασφυκτικός έλεγχος της κυβέρνησης χωρίς ατάκες και γελοιότητες αλλά με στοιχεία και μεστό λόγο, θα οδηγήσει σε όφελος για το λαό και θα θυμίζει στον κ. Μητσοτάκη πως σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Το αν ο Ν. Ανδρουλάκης ή/και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ασκήσουν ορθά το ρόλο της αντιπολίτευσης εξαρτάται από τους ίδιους. Ωστόσο, το βάρος της ευθύνης τους είναι μεγάλο και οφείλουν να το αντιληφθούν τώρα, πριν αναλωθούν και οι δυο τους σε εκατέρωθεν επιθέσεις που δεν οδηγούν πουθενά.