του Μανόλη Μπουχαλάκη
Σε πρόσφατες ομιλίες του ο Κ. Μητσοτάκης έκανε λόγο για "τερατογένεση" στην περίπτωση που στις προσεχείς εκλογές συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και με άλλα κόμματα όπως το ΜΕΡΑ 25 για να σχηματίσουν κυβέρνηση που ο πρωθυπουργός απεκάλεσε "κυβέρνηση ηττημένων".
Μέσα σε αυτή τη δήλωση υπάρχουν πολλά θέματα προς συζήτηση.
Το πρώτο είναι πως ο κ. Μητσοτάκης, γαλουχημένος με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης σε μια εκ των οποίων ήταν πρωθυπουργός ο πατέρας του, θεωρεί αδιανόητο να υπάρξει σχηματισμός κυβέρνησης από το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο ή πέμπτο κόμμα.
Αυτό όμως δεν έχει ουδεμία λογική βάση. Το πρώτο κόμμα που θα πάρει για παράδειγμα 30% δεν απολαμβάνει της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων. Πλειοψηφία εστί το 51%. Επειδή όμως στην Ελλάδα τέτοια ποσοστά είναι άπιαστα, φτάσαμε να ορίζουμε το 40-42% ως "υπερδύναμη" στην πολιτική ζωή.
Πλειοψηφία λοιπόν τυπικά δεν είναι. Αντίθετα, αν τρία κόμματα συνασπιστούν και φτάσουν σε ένα άθροισμα της τάξης του 40%, τότε αυτομάτως αποκτούν προβάδισμα και παύουν να είναι ηττημένοι ή μειοψηφία.
Όσο για τα περί "τερατογένεσης" αυτά δεν έχουν επίσης κάποιο λογικό επιχείρημα. Η κυβέρνηση Τζανετάκη που στήριξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με το Χαρίλαο Φλωράκη ήταν ένα απτό παράδειγμα πως στην πολιτική τίποτα δεν είναι αδύνατον.
Ο ίδιος άλλωστε ο πατέρας του πρωθυπουργού μεταπήδησε από την Ένωση Κέντρου στην ΕΡΕ του Καραμανλή χωρίς να λάβει υπόψη του τις Βενιζελικές καταβολές της Ενώσεως Κέντρου και τις φιλομοναρχικές της ΕΡΕ, η οποία δημιουργήθηκε αφού ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποσκίρτησε από τον Ελληνικό Συναγερμό του στρατάρχη Παπάγου.
Να μη λησμονούμε επίσης και την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα αλλά και τον πολύ ιδιόρρυθμο "γάμο" μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Διεργασίες, ζυμώσεις, προδοσίες, επανορθώσεις και "μαχαιρώματα" υπήρχαν και υπάρχουν και θα υπάρχουν. Άλλωστε τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί δεν φημίζονται για το συναινετικό τους πνεύμα και την ταπεινοφροσύνη τους.
Καταλήγουμε λοιπόν πως το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης συνεργασίας κάποιων κομμάτων της αντιπολίτευσης δεν αποτελούν ούτε "τερατογένεση" μα ούτε και σύμπραξη "ηττημένων".
Το κύριο επιχείρημα όσων είναι κατά των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι πως αυτές σπάνια παράγουν έργο και αναλίσκονται σε έριδες και αντεγκλήσεις.
Αυτό θα ίσχυε αν οι πολιτικοί προέτασσαν το "εγώ" τους αντί το συμφέρον της χώρας που θέλουν να κυβερνήσουν. Ναι μεν η "ενός ανδρός αρχή" επιφέρει λιγότερη πολυφωνία και διχογνωμίες αλλά αυτό μακροπρόθεσμα απλά δεν λειτουργεί.
Κι αυτό διότι η αίσθηση της παντοδυναμίας παράγει πολύ συχνά διαφθορά, νεποτισμό και αλαζονεία. Η αλαζονεία μπορεί να οδηγήσει σε σκάνδαλα και σε υπόγειες πρακτικές που αποσκοπούν στην εκμηδένιση του αντιπάλου για να παραμείνει το υπάρχον status quo.
Άλλωστε σε πολλά ανελεύθερα καθεστώτα οι δυνάστες ξεκίνησαν με αγαθές προθέσεις και κατέληξαν σε απολυταρχία και σε ολοκληρωτισμό.
Η δημοκρατία όμως αυτή την ουσία έχει. Να προσφέρει πολυσυλλεκτικότητα και πολλές απόψεις που όμως σφυρηλατούνται και πλάθονται για να γίνουν μια πολιτική επωφελής για όλους.
Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει και οι πολίτες να πάψουν να λέγονται "γαλάζιοι", "πράσινοι", "κόκκινοι" ή οτιδήποτε άλλο.
Άν κάποιοι θέλουν να μένουν στην εποχή της Οκτωβριανής επανάστασης, κι αυτό δημοκρατία είναι. Άν κάποιοι νοσταλγούν ένα βασιλέα, ένα νέο "γιό του αητού" και αυλές με ιππείς και άμαξες, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Όσοι όμως θέλουν μια Ελλάδα εξωστρεφή, κοσμοπολίτισσα, με χρηστή δημόσια διαχείριση και αποκλεισμό των "δικών μας παιδιών", αν θέλουμε μια χώρα με επιστήμη και τεχνολογία (αφού ο Θεός μας έδωσε ήδη το δώρο της όμορφης φύσης και του καλού κλίματος), τότε όλοι οι φωτισμένοι πολιτικοί μπορούν να προσφέρουν αφήνοντας στην άκρη τις ιδεολογίες.
Κάποιος θα έλεγε εδώ, "μα δε γίνεται αυτό. Υπάρχει η οικονομία, το κεφάλαιο, οι αγορές, ο ανταγωνισμός, δεν γίνεται να κάνουμε δική μας ξεχωριστή φιλοσοφία των πραγμάτων. Είτε θα είμαστε φιλελεύθεροι είτε συντηρητικοί είτε σοσιαλιστές είτε κομμουνιστές είτε αναρχικοί είτε ακροδεξιοί".
Κι όμως, οι ταμπέλες μπορούν να εξαφανιστούν. Να παρθούν τα καλύτερα στοιχεία από τις διάφορες ιδεολογίες σε συνδυασμό με την απόλυτα ρεαλιστική οπτική του γεγονότος πως η Ελλάδα επιβάλλεται να είναι στην Ενωμένη Ευρώπη μέσα σε ένα κόσμο παραλογισμού όπου τράπεζες με δισεκατομμύρια στα ταμεία τους πτωχεύουν εν μια νυκτί και όπου οι δικτάτορες και οι παράλογοι ζουν και βασιλεύουν στον πλανήτη.
Κυβέρνηση συνεργασίας, λοιπόν; Σαφέστατα. Υπό προϋποθέσεις αποτελεί την καλύτερη λύση για να μπει και ένα τέλος στον αιώνιο διχασμό που μας διέπει ως έθνος.
Αρκεί βέβαια η κυβέρνηση αυτή να αποτελέσει "ειδική αποστολή" για τους μετέχοντες σε αυτήν και όχι τσιφλίκι ή φέουδο για να θρέψουν τον εγωϊσμό τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου