του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο γράφων ήταν πάντα της άποψης πως η πολιτική δεν θα πρέπει να είναι βήμα προβολής.
Δηλαδή, δεν γίνεσαι πολιτικός για να εισπράττεις χειροκροτήματα, για να φωτογραφίζεσαι με εργάτες ή κρεοπώλες ή ταξιτζήδες για να δείξεις πως είσαι κοντά στο λαό.
Η πολιτική δεν γίνεται να εμπεριέχει δελτία τύπου και αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα με δήθεν "παρεμβάσεις" και ανακοινώσεις.
Όλα αυτά φαντάζουν ματαιόδοξα. Μοιάζουν σαν μια προσπάθεια απλής προβολής του υποψήφιου. Έτσι όμως χάνεται συχνά η ουσία. Η οποία είναι η εξής:
Τι άνθρωπος είναι αυτός που ζητάει μια ψήφο; Τι έχει σπουδάσει, τι έχει προσφέρει στην κοινωνία, πόση γνώση έχει των νόμων, της δημόσιας διοίκησης, των διαδικασιών και των ενεργειών που απαιτούνται για να παραχθεί βιώσιμο έργο;
Πολύ δε περισσότερο αν ο υποψήφιος πρόκειται να αποσταλλεί στο Ευρωκοινοβούλιο θα πρέπει να ξέρει πολλά για τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και εφαρμογών αυτών. Ή, εναλλακτικά, θα πρέπει πολύ γρήγορα να εξοικειωθεί με το κολοσσιαίο αυτό δημιούργημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκό δίκαιο, Ευρωπαϊκό κεκτημένο και κάθε τι που άπτεται ενός τεράστιου και καθόλου ομογενοποιημένου οργανισμού.
Ο γράφων εκφράζει επίσης την απορία του για το αν ο κάθε εκλεγμένος ευρωβουλευτής συντάσσει κάποια έκθεση πεπραγμένων την οποία και δημοσιεύει στη χώρα που τον εξέλεξε για να γνωρίζουν οι πολίτες που τον ψήφισαν τι έργο αυτός/αυτή επιτέλεσε. Προσωπικώς, δεν έχει τύχει να έχω γνώση τέτοιων αναφορών και εκθέσεων. Άν υπάρχουν, καλώς. Άν όμως δεν υπάρχουν, θα πρέπει να υπάρχει προβληματισμός.
Ο ευρωβουλευτής δεν είναι, ή δεν πρέπει να είναι, ένας αριθμός που ψηφίζει νομοσχέδια ή που απλώς ζητά τροποποιήσεις σε αυτά. Δεν γίνεται να υπηρετείται μια απλή κομματική γραμμή και ο βουλευτής κατά τα άλλα να ζει μια ανέφελη και κοσμοπολίτικη ζωή.
Στο νου μου έρχεται ο Νάϊτζελ Φάρατζ, λαϊκιστής από το Ηνωμένο Βασίλειο που πολεμούσε υπέρ του Brexit στην Ευρωβουλή. Στήριζε την Ελλάδα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης και τα έβαζε με όλους και με όλα και προπάντων με την Άνγκελα Μέρκελ χρησιμοποιώντας βαρείς χαρακτηρισμούς για την υποκρισία των πλούσιων κρατών της Ε.Ε. που ήθελαν να τιμωρήσουν την Ελλάδα.
Ανεξάρτητα του αν ο Φάρατζ εξυπηρετούσε τη δική του αντιευρωπαϊκή ατζέντα, το γεγονός παραμένει ότι έκανε τη φωνή του να ακουστεί και τα έβαλε με ένα σύστημα για να υπερασπιστεί τη δική του άποψη.
Και ερχόμαστε τώρα στο νέο κεφάλαιο της σκανδαλολογίας που είναι στην επικαιρότητα.
Τίθεται ένα ρητορικό ίσως ερώτημα: Ποιος είναι πιο επιρρεπής στη διαφθορά της εξουσίας; Ο έμπειρος πολιτικός που ξέρει γιατί βρίσκεται στο κοινοβούλιο ή στο ευρωκοινοβούλιο και έχει την πειθώ και το χάρισμα, αν θέλετε, να περνάει επωφελείς δράσεις για την πατρίδα του ή αυτός που δεν ξέρει από τέτοια, που χρησιμοποιεί τη θέση του ως σκαλοπάτι για να διατηρήσει την όποια αναγνωρισιμότητα του και να βγει μετά το πέρας της θητείας του και να λέει "να, ήμουν εκτός των άλλων και βουλευτής/ευρωβουλευτής";
Ο δεύτερος όχι μόνο θα θελήσει ευκολότερα να χρηματιστεί, αλλά μπορεί να κάνει και κατάχρηση της θέσης του για να αποκομίσει διάφορα οφέλη, μεταξύ αυτών και γενετήσιας φύσεως. Η εξουσία άλλωστε, λένε, αποτελεί ενίοτε και πρώτης τάξεως αφροδισιακό.
Το επόμενο ερώτημα, πάλι ρητορικό, αφορά τους ψηφοφόρους: Ξέρετε στα αλήθεια ποιον στέλνετε στη βουλή ή στην ευρωβουλή; Έχετε σταθμίσει την προσφορά αυτού του ανθρώπου στο κοινωνικό σύνολο; Έχετε μακροχρόνια δείγματα ανιδιοτελούς πορείας αυτού του υποψηφίου; Ή ψηφίζετε μόνο με βάση το πόσο ωραίος ή δημοφιλής είναι κάποιος; Διότι αν κριτήριο κυρίαρχο για την εκλογή κάποιου είναι το λουκ και η αρρενωπότητα / θηλυκότητα και το πόσο ωραία "γράφει" στο γυαλί και στα περιοδικά, τότε ας μην απορήσετε όταν δείτε το πραγματικό πρόσωπο αυτού του ανθρώπου.
Θα τολμήσω δε να σημειώσω ότι ειδικά στο ευρωκοινοβούλιο, αν και πιθανώς υπάρχει διαφθορά και κρυμμένα μυστικά, δεν υφίσταται κανενός είδους προσπάθεια συγκάλυψης από ομοειδή κόμματα άλλων κρατών. Δεν λειτουργεί κομματική ομερτά ούτε αποπροσανατολιστικές μέθοδοι του στυλ "μα και οι άλλοι τα ίδια κάνουν". Με απλά λόγια, αν σε πιάσουν και αν υπάρχουν στοιχεία, κάηκες.
Για αυτό, η επόμενη φορά πρέπει να είναι διδακτική για κόμματα και ψηφοφόρους. Καλύτερα λιγότερες ψήφοι και ικανοί βουλευτές / ευρωβουλευτές παρά περισσότερες και εντροπή και αμηχανία για τη ματαιοδοξία ορισμένων μετά την αποκάλυψη του χαρακτήρα τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου