του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ένα από τα αρκούντως νοσηρά φαινόμενα των καιρών είναι η "στρατευμένη" δημοσιογραφία. Αυτή που ουδόλως τάσσεται με την αμεροληψία όπως το καθήκον και ο κώδικας δεοντολογίας της θα υπαγόρευε.
Παλαιότερα βέβαια, όπως και τώρα, υπάρχουν οι εφημερίδες που είναι "χρωματισμένες", κάτι σαν τον οπαδικό τύπο. Εκεί, οι συντάκτες φιλτράρουν τα πάντα μέσα από τα κομματικά φίλτρα και τις κομματικές ντιρεκτίβες.
Αυτή η πρακτική δεν μπορεί κανείς να την θεωρήσει ιδιαίτερα περίεργη. Ανέκαθεν ο τύπος εξυπηρετούσε κάποιους. Είτε δεξιούς, είτε κεντρώους, είτε αριστερούς. Ο Δημήτρης Λαμπράκης λ.χ. είχε δηλώσει πως το "Βήμα" της δεκαετίας του 1920 θα υιοθετούσε πλήρως την ατζέντα του κόμματος των φιλελευθέρων του Ε. Βενιζέλου.
Τότε υπήρχαν και φιλομοναρχικά έντυπα αλλά και ο "Ριζοσπάστης". Ο αναγνώστης διάλεγε ποιο αφήγημα του ταίριαζε και αυτό ασπαζόταν.
Ωστόσο, οι καιροί του διχασμού πλέον έχουν περάσει ανεξάρτητα της επιθυμίας πολλών να συντηρούν το διχασμό και την υποχρεωτική ομαδοποίηση των ανθρώπων σε δεξιούς, κεντρώους ή αριστερούς.
Εδώ και αρκετό καιρό ο γράφων έχει διαπιστώσει πως πλέον δεν έχουμε "μπλε" ή "πράσινους" ψηφοφόρους. Οι "κόκκινοι" υφίστανται ακόμη διότι η ιδεολογία τους παραμένει η ίδια εδώ και 100 και πλέον χρόνια. Οι υπόλοιποι όμως είναι μια "μάζα" ψηφοφόρων άνευ ιδιαίτερης κομματικής ταυτότητας. Δεν έχουν συγκεκριμένες προτιμήσεις και άγονται και φέρονται από τις κοινωνικές εξελίξεις, την οικονομία, την παρανομία, τις φυσικές καταστροφές και από άλλους παράγοντες.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν δεν θα έπρεπε να γίνονται στόχος συντακτών και ΜΜΕ που επιθυμούν να τους εντάξουν σε ένα "μαντρί" κομματικό για να ικανοποιηθούν κάποιοι πολιτικοί.
Ομοίως, δεν νοείται να υπάρχει τοιαύτη εκστρατεία κατά του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο μέσος ψηφοφόρος που αναφέραμε προηγουμένως, ο μη ταυτισμένος με κάποιο κόμμα, διαπιστώνει μια χολή και μια περιφρόνηση προς τον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ επειδή ο Ανδρουλάκης δεν δέχεται, προς ώρας, να στηρίξει κάποιο κόμμα στις προσεχείς εκλογές.
Όπως έχουμε σημειώσει στο παρελθόν, η θέση του Νίκου Ανδρουλάκη είναι πολύ λεπτή. Ξέρει πως οποιαδήποτε σύμπραξη με ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ θα του κόστιζε ψηφοφόρους και θα απειλούσε να ρίξει το ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά του 5%. Είναι λοιπόν λογικό να μετράει και να ξαναμετράει τα δεδομένα ο Ανδρουλάκης για να μπορεί να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του κόμματος του. Είναι σώφρον να προσπαθήσει το ΠΑΣΟΚ να διατηρήσει την ταυτότητα του και την ιδεολογία του.
Εξίσου σώφρον όμως είναι να αποκτήσει και στίγμα προγραμματικό, διότι ως τώρα ο μέσος ψηφοφόρος που δεν επιθυμεί ταμπέλες, δεν έχει δει κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό σε σχέση με τα άλλα κόμματα. Συν τοις άλλοις, στο θυμικό πολλών ανθρώπων το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε πολλά χρόνια και δεν είναι εύκολο να του εμπιστευτούν την πορεία του τόπου αμέσως.
Όλα αυτά τα ξέρουν στο ΠΑΣΟΚ και δεν έχουν καμία διάθεση να δηλώσουν πως συμμαχούν με τον Κ. Μητσοτάκη ή τον Α.Τσίπρα.
Όμως, τα πικρόχολα σχόλια πολλών δημοσιογράφων συνεχίζονται και δείχνουν την έντονη δυσφορία κυρίως της κυβέρνησης που ίσως ήλπιζε σε μια συνεργασία για να μην συρθεί η χώρα σε ακυβερνησία.
Δεν ερωτούν όμως οι δημοσιογράφοι αυτοί, πως γίνεται να χρεωθεί έστω και δια του πλαγίου το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη με τα συν της αλλά και τα πολλά πλην της; Πως θα δεχτεί ο Ανδρουλάκης τον οποίο η κυβέρνηση παρακολουθούσε (σε μια άκρως δυσώδη και ατιμωτική για κράτος δικαίου υπόθεση) με κρυφό λογισμικό;
Την δεδομένη χρονική στιγμή που διανύουμε η Νέα Δημοκρατία έχει υποστεί καταπληξία από την τραγωδία στα Τέμπη και η ακρίβεια στην αγορά ρίχνει απανωτά χτυπήματα στην κοινωνία και ενοχλεί πολύ αυτούς τους μη κομματικοποιημένους ψηφοφόρους που αναφέρουμε.
Οι πολίτες αυτοί θέλουν βελτίωση στη ζωή τους, καλύτερη υγεία, παιδεία, εργασίες, κράτος δικαίου (αλλά όχι κράτος - δεσμοφύλακα), ίσες ευκαιρίες για προκοπή και ευημερία.
Είναι αυτό εύκολο να επιτευχθεί; Μα βεβαίως όχι! Διότι πάντα η μια κοινωνική ομάδα θα ζει σε βάρος μιας άλλης και θα υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.
Αυτή όμως είναι η δουλειά του πολιτικού. Όχι να φωτογραφίζεται με πυροσβέστες ή γιατρούς ή κρεοπώλες για να δείχνει ότι είναι κοντά στην κοινωνία και να εκφέρει ξύλινους λόγους άνευ ουδεμίας ουσίας. Προγράμματα - ευχολόγια δεν πιάνουν πλέον διότι η εφαρμογή προγραμμάτων ισούται με σύγκρουση κατά κοινωνικών ομάδων και συνήθως οι πολιτικοί το αποφεύγουν αυτό όπως ο Βεελζεβούλ το λιβάνι.
Παρόλα αυτά, η ουσία είναι εκεί. Στο ποιος θα συγκρουστεί με τα συμφέροντα για να φροντίσει τον αδύναμο, τον άνεργο, τον οικογενειάρχη, τον εργάτη, τον πολύτεκνο, τον ασθενή. Αυτό που ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα και όχι οι κομματικές συμμαχίες.
Άν πάλι δύο κόμματα αφήσουν στην άκρη τις ανόητες και ξεπερασμένες πια ιδεολογίες και συμμαχίσουν για χάρη της χώρας και ενώσουν δυνάμεις και βρούν λύσεις, τόσο το καλύτερο για να μην έχουμε ηγεμονίες και τιμάρια στη χώρα.
Το ερώτημα βέβαια παραμένει ποιος θα έχει το ηθικό και πολιτικό ανάστημα να θυσιάσει τις αραχνιασμένες και διχαστικές ιδεοληψίες του για το κοινό καλό όπως και πόσοι εκ των σοβαρών ψηφοφόρων (που σίγουρα υπάρχουν) θα σταθεί στο πλάϊ τέτοιων αξιέπαινων πρωτοβουλιών.
Βλέποντας πάντως την τρέχουσα κατάσταση στον Τύπο, τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα ευοίωνα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου