του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το πως ακριβώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία ουδείς ξέρει. Μόνο πιθανολογήσεις μπορούν να γίνουν και αυτές μόνο με βάση τα ιστορικά προηγούμενα όσον αφορά τις πολεμικές διενέξεις.
Έτσι, είναι πιθανόν η Ρωσία να ζητήσει μια ντε φάκτο αναγνώριση των επαρχιών της Ουκρανίας που κατοικούν ρωσόφωνοι. Η Δύση δεν μπορεί να αναγνωρίσει ντε γιούρε εδάφη που πάρθηκαν με πόλεμο, ούτε φυσικά και η Ουκρανία. Άρα, το καθεστώς του Ντονμπάς θα παραμείνει θολό για δεκαετίες με τους μεν Ρώσους να θωρούν το κομμάτι αυτό της Ουκρανίας Ρωσικό έδαφος, η δε Δύση ωστόσο αναμένεται να μην αναγνωρίσει ρωσική κυριαρχία στις περιοχές αυτές. Δύσκολο θεωρείται η Ρωσία να δεχθεί την παρουσία πολυεθνικής δύναμης του ΟΗΕ διότι θεωρεί την ανατολική Ουκρανία "ζωτικό χώρο" που κατέκτησε με πολύ αίμα και τον οποίο χώρο δεν αναμένεται να παραδώσει σε κυανόκρανους ή σε άλλες δυνάμεις. Με απλά λόγια, η Ρωσία πήγε εκεί για να μείνει.
Το λεπτό ζήτημα υπεισέρχεται μετά την υποτιθέμενη παύση των εχθροπραξιών και αφορά την αντίδραση των ΗΠΑ και της ΕΕ.
΄Οπως είπαμε, δεν θα υπάρξει αναγνώριση των κατακτηθέντων εδαφών αλλά από εκεί και πέρα τα πράγματα αναμένεται να περιπλακούν. Κι αυτό διότι αν η Δύση συνεχίσει τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, τότε τα μυαλά του Ζελένσκι ή όποιοι θα βρίσκεται στην εξουσία με τη λήξη του πολέμου, θα πάρουν αέρα και θα προσπαθήσει να εκδιώξει τους Ρώσους με ανταρτοπόλεμο και πόλεμο φθοράς όπως στο Αφγανιστάν με την ελπίδα να ανακαταλάβει περιοχές που πέρασαν στον έλεγχο της Μόσχας.
Αυτό, εφόσον συμβεί, θα φέρει ένα κατακλυσμό εξελίξεων που είναι δύσκολο να προβλεφθούν.
Η Ρωσία μπορεί να ξαναρχίσει τον πόλεμο και να εξουθενώσει ακόμη περισσότερο την Ουκρανία ενώ ο Ζελένσκι που θα έχει ήδη αποδυναμωθεί εντυπωσιακά από την απώλεια του Ντονμπάς και τη συνεχιζόμενη φθορά του στρατού της χώρας του, θα παίξει μεν το τελευταίο χαρτί του πολέμου φθοράς αλλά με κίνδυνο να πάθει μεγαλύτερη ζημιά.
Αξίζει να σημειωθεί πως παρ΄όλες τις εξοντωτικές κυρώσεις, η Ρωσία δεν "στραγγαλίστηκε" οικονομικά αφού πολλές χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, εξακολουθούν να πληρώνουν το φυσικό αέριο των Ρώσων σε ρούβλια, αδύναμες να μεταβούν τάχιστα σε άλλες πηγές ενέργειας ή στο πετρέλαιο του.... άλλοτε μισητού δικτάτορα Μαδούρο.
Οι δε κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν μπορούν για πολύ ακόμη να υπογράφουν λευκές επιταγές των ΗΠΑ για να τιμωρούν τη Ρωσία με τα καύσιμα στο...θεό και τον πληθωρισμό των χωρών τους να θυμίζει εποχές του 1980.
Καταλήγει λοιπόν κανείς πως ναι μεν ο Ρωσικός αναθεωρητισμός δεν έπρεπε να περάσει έτσι απλά και οι διαμαρτυρίες για τους "ζωτικούς χώρους" δικαίως υφίστανται (ιδιαίτερα όταν μικρά αντίγραφα του Πούτιν όπως ο Ερντογάν ονειρεύονται οθωμανικές αυτοκρατορίες), ωστόσο η Ευρώπη δεν πρέπει να παρασυρθεί σε ένα μπρα ντε φερ ΗΠΑ-Ρωσίας. Διότι τη στιγμή αυτή αυτό ακριβώς γίνεται. Η ΕΕ πληρώνει την ψύχωση που έχει η Αμερική με τη Ρωσία η οποία ούτε ΕΣΣΔ είναι ούτε και φαίνεται να φιλοδοξεί να γίνει.
Δεν αποτελεί επιλογή λοιπόν η άνευ όρων συμπαράταξη με την Αμερική και τη μικρή της υπήκοη Αγγλία, χωρίς να υπάρχει επίσημη και σθεναρή φωνή της ΕΕ. Δεν μπορεί να αναβιώνει ο ψυχρός πόλεμος γιατί μερικοί στις ΗΠΑ κοιμούνται και ξυπνούν με τους "commies" και την υστερία τύπου Μακάρθι.
Επαναλαμβάνουμε ρητώς πως δικαίως ο αναθεωρητισμός και η αλλαγή συνόρων πρέπει κατηγορηματικά να καταδικάζονται και με βαρείς κυρώσεις και με οικονομική βοήθεια στο κράτος που δοκιμάζεται από ένα ισχυρότερο και επιθετικό κράτος. Ωστόσο, δεν γίνεται η ΕΕ να μην απαιτήσει κάποια παρέμβαση που θα αναγκάσει τις ΗΠΑ και τους Άγγλους να λάβουν υπόψη τις ανάγκες των Ευρωπαίων πολιτών.
Είναι ευνόητο πως η ΕΕ δεν κάνει επεκτατικούς πολέμους ούτε ενδίδει στις εθνικιστικές σειρήνες που έχουν αιματοκυλίσει την ήπειρο της αιώνες τώρα. Η ΕΕ θέλει ειρήνη, εμπόριο, διαπολιστισμικές σχέσεις και ανταλλαγή απόψεων για καλύτερη δημοκρατία.
Άν και η Ρωσία κοινωνικά και πολιτικά διαφέρει ριζικά από τη Δυτική Ευρώπη, ωστόσο δεν είναι η χώρα του Ιβάν του Τρομερού, του Στάλιν ή των Τσάρων. Μαζί με την όποια καταδίκη του επεκτατισμού και του εθνικισμού απαιτείται να σταλεί το μήνυμα πως η Ρωσία μπορεί να είναι ένας καλός συνέταιρος στο εμπόριο, τις τέχνες και τα γράμματα. Αυτό άλλωστε γίνεται εδώ και δεκαετίες με τον Αγγλοσαξωνικό κόσμο ο οποίος ελεύθερα περνάει τις επιρροές του στην Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ ξέρουν άλλωστε πως η Ευρώπη δεν έχει στόχο να μετατραπεί σε Ρωσική αποικία ακριβώς γιατί όπως είπαμε οι διαφορές μεταξύ Ρωσικού τρόπου σκέψης και Ευρώπης είναι μεγάλες. Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει την ανταλλαγή απόψεων και τη φιλική ατμόσφαιρα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.
Έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα, δυστυχώς, θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι η καχυποψία και η έχθρα να σιγήσουν στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Ξέρουμε επίσης πως ποτέ κανείς δεν κέρδισε με την κούρσα εξοπλισμών πλην ίσως τον εμπόρων όπλων και των πολεμοχαρών πολιτικών.
Ίσως και η Ρωσία με τη σειρά της αντιληφθεί τη ριψοκίνδυνη πολιτική της και αλλάξει ρότα.
Ίσως και οι ΗΠΑ ξεφύγουν κάποτε από το σύνδρομο καταδίωξης που έχουν.
Ίσως και η Ευρώπη αποκτήσει πια φωνή και λόγο στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σύστημα αντί να τρέχει καταϊδρωμένη να κάνει ό,τι λένε οι ΗΠΑ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου