του Μανόλη Μπουχαλάκη
Στις 9 το πρωϊ την 17η Ιουνίου 1940, ο Σαρλ Ντε Γκωλ έπαιρνε το αεροπλάνο για να καταφύγει στην Αγγλία μετά την κατάρρευση των Γαλλικών δυνάμεων από τη Γερμανική πολεμική μηχανή και τη διαφαινόμενη συνθηκολόγηση του Πεταίν με το Χίτλερ.
Ο Γουϊνστον Τσώρτσιλ θεωρούσε πως η εξορία του Ντε Γκωλ ήταν το πρώτο βήμα αντίστασης της Γαλλίας κατά των κατακτητών. Ο μετέπειτα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ήταν το σύμβολο της ψυχής του έθνους του, ένα έθνος ανυπότακτο και ανήσυχο.
Άλλωστε, η επανάσταση κατά των Βουρβόνων βασιλέων το 1789, έγινε για να αποτιναχθεί ο ζυγός της τυρρανίας και των αυλικών. Η αιματηρή δεκαετής περίοδος της επανάστασης ενέπνευσε επαναστατικά κινήματα στην Ευρώπη και τον κόσμο, μεταξύ αυτών και την τότε υπόδουλη στους Οθωμανούς Ελλάδα.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλα παραδείγματα που δείχνουν την τάση των Γάλλων να απεχθάνονται την τυραννία και τον απολυταρχισμό. Όμως, αρκούν για να έχουμε μια πρώτη γεύση για τις διαθέσεις τους και για τη συνεισφορά τους στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Ευρώπη.
Για αυτό και κανείς αισθάνεται τεράστια έκπληξη παρατηρώντας τη σταθερή άνοδο της ακροδεξιάς στη σύγχρονη Γαλλία. Αν μη τι άλλο, η χώρα αυτή θα έπρεπε να μην έχει ποσοστά 25-30% ψηφοφόρων με ακροδεξιά ατζέντα. Άν και το φαινόμενο κόμματα με εθνικιστική και ακραία ρητορική να υφίστανται σταθερά στην Ευρώπη εδώ και χρόνια (Αυστρία, Ολλανδία, κλπ) δεν εκπλήσσει, ωστόσο η άνοδος αυτών των ιδεολογιών σε μια χώρα-κλειδί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι κάτι το εκπληκτικό.
Από την ώρα που το Brexit έλαβε χώρα, ο Εμμανουέλ Μακρόν μόχθησε να πάρει η Γαλλία τα σκήπτρα στην ΕΕ, ειδικά μετά και την αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ από τη Γερμανική καγκελαρία.
Ο Μακρόν μπήκε δυναμικά στη Μεσόγειο, στήριξε την Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία, προσπάθησε να μεσολαβήσει στην Ουκρανική κρίση και επιδιώκει κυρίαρχο ρόλο για τη χώρα του τα επόμενα χρόνια με δεδομένο ότι ο νέος Γερμανός καγκελάριος Σόλτς δεν έχει δείξει ακόμη δείγματα γραφής που θα μπορούσαν να δηλώσουν επάνοδο της Γερμανίας στο τιμόνι της ΕΕ.
Το μέγα ερώτημα όμως πλανάται πάνω από το Ελιζέ και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο: Πως ο Μακρόν, ακόμη και αν νικήσει στο β' γύρο των εκλογών στη χώρα του, θα μπορέσει να παραμείνει ρυθμιστής της ήδη ταλαιπωρημένης Ευρωπαϊκής Ένωσης και δύναμη συνοχής όταν στην πατρίδα του ένα μεγάλο μέρος των πολιτών συντάσσεται με την ακροδεξιά;
Τι συμβουλές θα δώσει η Γαλλία στο Βίκτορ Όρμπαν της Ουγγαρίας, στους Πολωνούς, στους Σέρβους και, εδώ μας ενδιαφέρει περισσότερο, στην Ερντογανική Τουρκία όταν το 1/3 των πολιτών της χώρας του θέλει να ακολουθήσει τα βήματα των χωρών αυτών που η ίδια η ΕΕ παρουσιάζει ως βασικά ανελεύθερα και με ροπή στον απολυταρχισμό;
Με ποιό ειδικό βάρος η Γαλλία μπορεί, ως στρατιωτική δύναμη, να σταθεί απέναντι στον Πούτιν και να τον πείσει να μην ενεργεί όπως η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ εισβάλλοντας σε χώρες που δεν υποτάσσονται στα σχέδια του;
Όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες θα γελούν ειρωνικά με τα τεκταινόμενα στη Γαλλία και θα υπενθυμίζουν στο Μακρόν να κοιτάζει πρώτα τα του οίκου του και μετά να παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας.
Δεν μπορεί να θεωρηθεί καθόλου τυχαία η πρόσφατη επίσκεψη του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον στο Κίεβο όπου περπάτησε στους έρημους δρόμους της Ουκρανικής πρωτεύουσας με τον πρόεδρο Ζελένσκι, αψηφώντας κάθε κίνδυνο και εκτοξεύοντας τις "μετοχές" του στα ύψη. Η Μεγάλη Βρετανία ήδη παίζει σημαίνοντα ρόλο στον Ουκρανικό πόλεμο και η Γαλλία δεν φαίνεται καν εκεί.
Οφείλουμε επίσης να αναλογιστούμε τη μεγάλη επιτυχία του ανατολίτη διαπραγματευτή Ερντογάν ο οποίος, ως άλλος επιτήδειος ουδέτερος όπως στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δρέπει καρπούς και παίρνει πόντους στο γεωπολιτικό παιχνίδι προσπαθώντας να φανεί ειρηνοποιός. Λίαν συντόμως οι φίλοι μας στις ΗΠΑ και ο....Μπαϊντενόπουλος (που μάλλον δεν απεδείχθη και τόσο...φιλέλλην) θα τον ανταμείψουν με δώρα στα κοιτάσματα της Μεσογείου και με αεροσκάφη F-16V.
Μέσα σε αυτό το πάρα πολύ ρευστό περιβάλλον στο οποίο η άμοιρη Ελλάδα βιάστηκε να πάρει το μέρος των ΗΠΑ (συνθήκες υπάρχουν και πρέπει να τηρούνται, η μανία κατά των Ρώσων ας έλειπε), ας μην απορήσουμε να δούμε σύντομα ανακατατάξεις που ίσως αποβούν επιζήμιες στα εθνικά μας συμφέροντα.
Το τι οδήγησε στην ακροδεξιά άνθηση στη Γαλλία, είναι μια άλλη ιστορία που δεν έχει προς στιγμήν ιδιαίτερο λόγο αναφοράς. Το σημαντικό και ιστορικά παράδοξο είναι ότι η μεγάλη αυτή χώρα με παράδοση στη δημοκρατία και την ανεκτικότητα, διολισθαίνει προς επικίνδυνα μονοπάτια και αυτό επ'ουδενί ωφελεί την Ελλάδα.
Η εκτίμηση είναι ότι ο Μακρόν θα επικρατήσει στο Β' γύρο των εκλογών και η Ευρώπη θα ανασάνει με ανακούφιση. Ωστόσο, η Γαλλία βγαίνει πολύ πιο αδύναμη με όλο αυτό τον κυκεώνα στον οποίο έχει περιπέσει και ο αντίκτυπος αυτής της δυσάρεστης κατάστασης μέλλει να φανεί και να ταρακουνήσει την ήδη σειόμενη Ευρώπη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου