του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το στυγερό έγκλημα που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει όσο και αν σόκαρε την κοινωνία. Εδώ και πολλά χρόνια ο χώρος του αθλητισμού έχει σοβαρότατα θέματα τα οποία ουδείς μπόρεσε μέχρι τώρα να επιλύσει.
Το μεγαλύτερο από όλα είναι η οπαδική βία. Στη βάση της υπάρχει μια και μόνο αποστολή: Η με κάθε τρόπο επικράτηση της ομάδας μας και η με κάθε τρόπο εξουθένωση των άλλων ομάδων.
Τις πταίει; Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν. Η κατάκτηση τροπαίων σημαίνει χρήμα από χορηγούς εντός και εκτός Ελλάδας. Το χρήμα φέρνει μαζί με τη δόξα και διαφθορά. Το πρωτάθλημα, το κύπελλο, το μετάλλιο, γίνονται αυτοσκοπός. Κάθε τι άλλο πρέπει να παρακαμφθεί, να εκλείψει. Δεν αρκεί να νικήσει η ομάδα μας στο γήπεδο. Πρέπει να τρέμουν όλες οι άλλες ομάδες έτσι και πατήσουν πόδι στην έδρα μας.
Αυτό όμως δεν είναι αθλητισμός ούτε ευγενής άμιλλα. Είναι προ-στάδιο σύρραξης και άτυπος εμφύλιος.
Κατά βάση τίποτα δεν υπάρχει που να μπορεί να χωρίζει τον ΠΑΟΚ από τον Άρη ή τον Ολυμπιακό από τον Παναθηναϊκό. Το δυναμικό της κάθε ομάδας και ο προπονητής της είναι αυτοί που θα φέρουν νίκες, ήττες ή ισοπαλίες. Καμιά φορά βοηθούν και οι φίλαθλοι, αλλά μέχρι εκεί. Η οργανωμένη βία και τρομοκρατία από μια μερίδα "οπαδών" δεν συνεισφέρει απολύτως τίποτα στο άθλημα. Απεναντίας, αποθαρρύνει τους φιλήσυχους οπαδούς από το να πηγαίνουν στα γήπεδα. Διότι πολύς κόσμος δεν θέλει να δει ούτε αγώνα στο Κολοσσαίο ούτε κόντρες μονομάχων.
Πολλοί αναφέρονται στα μέτρα που είχε πάρει η Μάργκαρετ Θάτσερ που "τελείωσε" το χουλιγκανισμό στη χώρα της. Άν οι πολιτικές της μπορούν να εφαρμοστούν και στην Ελλάδα, ας το κρίνουν οι κυβερνώντες. Αρκεί να υπάρξει βούληση και όχι "επανάσταση" από παράγοντες, βουλευτές και οπαδικές εφημερίδες.
Στα χρόνια τα παλιά, έλεγαν πως οι αθλητές έπαιζαν για τη φανέλα τους. Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ ήταν ερασιτεχνικά και εκεί άνθιζαν μόνο τα ταλέντα.
Ωστόσο σε έναν καταναλωτικό κόσμο που προσφέρει τόσα αγαθά, είναι αδύνατον να μην υπάρχουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και αθλητές όλων των σπορ. Ούτε φυσικά είναι λάθος να μην υπάρχουν χορηγοί και εμπορικά σήματα που "παίζουν" σε γήπεδα και φανέλες.
Το πρόβλημα ξεκινάει όπως είπαμε μόλις στα σκοτεινά μυαλά ορισμένων φυτρώσει η ιδέα ότι τα ταλέντα της ομάδας και το μάρκετινγκ δεν αρκούν για να φέρουν την πρωτιά, αλλά χρειάζονται και άλλα μέσα. Η πηγή του κακού ξεκινάει από εκεί.
Πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο ότι η πολιτεία έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει σκληρούς νόμους σε περιστατικά βίας εντός και εκτός γηπέδων. Αρκεί, όπως αναφέραμε, να μην σπεύσουν μερικοί για να καλύψουν τους φανατικούς επειδή είναι "καλά παιδιά". Τα καλά παιδιά δεν μπορεί να πηγαίνουν για να σκοτώσουν. Δεν έχουν μαζί τους δρεπάνια, στυλιάρια, πέτρες, τσεκούρια, κλπ. Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά με το πως θα αποδώσουν οι ποδοσφαιριστές;
Μαζί όμως με την πολιτεία πρέπει να υπάρξει και ένα κίνημα αποκλεισμού των ακραίων στοιχείων έτσι ώστε αυτοί να καταστούν ανεπιθύμητοι, εκτός βέβαια και αν μόνοι τους αφήσουν στην άκρη τα όπλα και μείνουν απλοί οπαδοί των ομάδων τους.
Το ποδόσφαιρο και τα άλλα αθλήματα που έχουν μέσα οπαδική βία απαιτούν δράση της πολιτείας και παύση κάλυψης από μερίδα οπαδών και της κοινωνίας. Αλλιώς, ο άτυχος φίλαθλος του Άρη που έχασε τη ζωή του δεν θα είναι ο τελευταίος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου