του Μανόλη Μπουχαλάκη
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας στην Ελλάδα είναι αποδεδειγμένο ότι δεν ευημερούν. Η Ελλάδα από την εποχή του Καποδίστρια είναι χωρισμένη σε φατρίες και κόμματα που δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους.
Ακόμη και κατά τις βραχύβιες περιπτώσεις συνεργασιών, οι αντεγκλήσεις και οι διαφορές είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν τη μακροημέρευση του εγχειρήματος.
Μια από τις ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις αποτέλεσε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εδώ είχαμε να κάνουμε με μια αναγκαστική συμβίωση εντελώς παράταιρων δυνάμεων με ιδεολογίες που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές μεταξύ τους.
Αυτή η συγκατοίκηση όμως έφερνε, όπως ήταν αναμενόμενο, κραυγαλέα περιστατικά ανομοιογένειας. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέσβευε μια αριστερίζουσα πολιτική ενώ ο Πάνος Καμμένος μια "βαθέος τύπου" δεξιά που απειλούσε να τινάξει τη συνεργασία στον αέρα δι' ασήμαντον αφορμήν και αν το ζητούσε, σύμφωνα με τον κ. Καμμένο, η....εκκλησία.
Οι μη σοβαρές αυτές και ανεύθυνες θέσεις, εξαφάνισαν το κόμμα των ΑΝΕΛ και ακόμη και ο άλλοτε κραταιός ΣΥΡΙΖΑ ζημιώθηκε από τη συνεργασία αυτή, η οποία προστέθηκε στα μείον της συνολικής διακυβέρνησης του Α. Τσίπρα.
Δεν είναι επίσης ξεχασμένη η ανεύθυνη συμπεριφορά του κ. Κουβέλη το 2013 ο οποίος απεσύρθη από το κυβερνητικό σχήμα εν μέσω της οικονομικής κρίσης, λόγω του κλεισίματος της...ΕΡΤ.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι ασύνηθες το φαινόμενο της αποποίησης ευθυνών και της ξαφνικής εγκατάλειψης του πλοίου για σημαντική ή εντελώς ασήμαντη αφορμή. Άλλωστε η Ελλάδα είχε και ευφυείς πολιτικούς αλλά και ακατάλληλους για δημόσιο θώκο.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, πρέπει να θεωρήσουμε ότι στις προσεχείς εκλογές που θα γίνουν με απλή αναλογική, η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας ή οικουμενικής, δεν προβλέπεται να συμβεί.
Βέβαια, δεν είναι μόνο οι εκάστοτε αλλοπρόσαλλες και αναπάντεχες συμπεριφορές κάποιων πολιτικών που θα καθιστούσαν επισφαλή μια συγκυβέρνηση στην παρούσα συγκυρία.
Στις μέρες μας, εκτός από τα γνωστά πείσματα και τις κόντρες των κομμάτων, έχει υπάρξει μια πολύ τοξική πόλωση με αφορμή την πανδημία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να υπαναχωρήσει ένα κόμμα από τις θέσεις του. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ψαρεύει στα θολά νερά των αρνητών εδώ και πολύ καιρό, ενώ κατακρίνει ιδιαίτερα την κυβέρνηση για το χειρισμό της πανδημίας.
Άν σε ένα τόσο κεφαλαιώδες θέμα που άπτεται της δημόσιας υγείας και που ενέχει τον κίνδυνο κατάρρευσης των νοσοκομείων, δεν υπάρχει συναίνεση για την αντιμετώπιση του, καταλαβαίνει κανείς την άβυσσο που χωρίζει τα δυο μεγάλα κόμματα.
Το δε "μετριοπαθέστερο" ΚΙΝΑΛ δεν έχει ακόμη, λόγω των εσωκομματικών του εκλογών, αποκτήσει σαφές στίγμα για το αν θα προτίθετο να συνεργαστεί με ένα από τα δυο έτερα κόμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που απαιτηθεί.
Για να υπάρξει όμως συνεργασία, θα πρέπει να έχουν υπάρξει και αμοιβαίες υποχωρήσεις, κάτι το οποίο δεν διαφαίνεται ούτε στη ΝΔ, ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, πολλοί ψηφοφόροι του παλιού ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να έχουν "αγκυροβολήσει" στο ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρει κανείς πως θα έβλεπαν μια συνεργασία με ένα κόμμα το οποίο απαρνήθηκαν.
Η ΝΔ από την άλλη, θεωρεί ότι ο Κ. Μητσοτάκης έχει ακόμη πολύ πολιτικό κεφάλαιο να ξοδέψει και άρα, στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας, θα προκηρυχθούν ξανά εκλογές με ενισχυμένη αναλογική και έτσι το κόμμα θα "αναβαπτιστεί" με νωπή λαϊκή εντολή. Άρα, δεν φαίνονται στα άμεσα σχέδια της ΝΔ τυχόν συνεργασίες με άλλα κόμματα.
Με βάση τα ανωτέρω, θα βαδίσουμε σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις το προσεχές διάστημα. Ουσιαστικά, και αν δεν συμβεί κάτι τελείως αναπάντεχο, η συνολική κρίση για την κυβέρνηση θα μετατεθεί στις μεθεπόμενες εκλογές. Το αυτό ισχύει και για την αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και για την ελάσσονα αντιπολίτευση.
Οι μεθεπόμενες εκλογές λοιπόν θα καθορίσουν τα πολιτικά πράγματα για τα επόμενα 6-7 χρόνια.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου