του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η Ελλάδα, όπως βέβαια και άλλες χώρες, βίωσε πολύ έντονα τα πολιτικά πάθη. Από την εποχή της Επανάστασης οι έριδες έδιναν και έπαιρναν. Πότε το Γαλλικό κόμμα, πότε το Αγγλικό και πότε το Ρωσικό, γίνονταν πεδία ακραίων αντεγκλήσεων. Όλοι υποπτεύονταν τους πάντες ότι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων που κρύβονταν πίσω από τα κόμματα αυτά.
Αργότερα είχαμε τους Βενιζελικούς και τους Βασιλόφρονες. Η κόντρα τους στοίχησε τον εθνικό διχασμό και την απώλεια της Μικράς Ασίας.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε τον Εμφύλιο. Εθνικόφρονες εναντίον Κομμουνιστών.
Ακόμη και μετά τη Χούντα, η Ελλάδα είχε διαιρεθεί σε ΠΑΣΟΚους και Νεοδημοκράτες.
Κατόπιν ξέσπασε ο διχασμός των "μνημονιακών" και των "αντιμνημονιακών".
Ύστερα ήρθαν οι "Συριζαίοι" και οι "Πατριώτες".
Λίαν προσφάτως και οι "εμβολιαστές" μάχονται με τους "αρνητές" του εμβολίου.
Η κατάντια αυτή 200 χρόνια μετά το 1821 πρέπει πάση θυσία να παύσει. Η Ελλάδα πλέον δεν είναι μια καθημαγμένη χώρα με μηδενική οικονομία όπως ήταν πριν 200 χρόνια. Δεν χρειάζονται πια να διανεμηθούν Τουρκικές γαίες και να δοθούν κτήματα τσιφλικάδων στους ακτήμονες. Δεν απαιτούνται Βαυαροί στρατιώτες που θα συνοδεύουν έναν νεαρό Όθωνα.
Δεν υπάρχει ανάγκη για επέκταση της Ελλάδας προς Βορράν για να απελευθερωθεί από Τούρκους και Βούλγαρους.
Δεν υπάρχει Βαλκανικός ή Παγκόσμιος Πόλεμος στον οποίο οφείλουμε να ταχθούμε με την Αντάντ ή με τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες.
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι προτεκτοράτο των ΗΠΑ με τους ανθύπατους τύπου Πιουριφόϊ να μπαινοβγαίνουν στο πρωθυπουργικό γραφείο με το κοντομάνικο πουκάμισο.
Δεν υπάρχει πια εμφύλιος ούτε ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ ή Χίτες.
Είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Ναι μεν οι απειλές παγκοσμίων ή περιφερειακών συγκρούσεων υφίστανται και ο αγώνας για την παγκόσμια οικονομικο-στρατιωτική κυριαρχία υπάρχει πάντοτε, αλλά στην εσωτερική μας πολιτική έχει ήδη επέλθει η ημερομηνία λήξης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Η Ευρώπη ήδη βιώνει το τέλος του παλαιού πολωτικού κόσμου. Στο πολιτικό παιχνίδι μπαίνουν κόμματα Οικολογίας και διάφορες συλλογικότητες. Η ακροδεξιά ή η ριζοσπαστική αριστερά παραμένουν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, αν και τα ποσοστά τους δεν μπορούν να θεωρηθούν αμελητέα.
Οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν επιτρέπουν πια την ακραία πόλωση. Αυτό έχει λήξει και οι νέες γενιές το καταλαβαίνουν. Ανεξάρτητα από τις αλλοπρόσαλλες φατρίες που υπάρχουν στη χώρα, ένας πολιτικός νέας γενιάς οφείλει να προχωράει μπροστά και να στοχεύει στο νέο, στο φρέσκο και στο ορθά σκεπτόμενο κοινό.
Η φράση "θα είμαι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων" δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση και πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία.
Δυστυχώς δεν μπορεί κανείς φέρελπις πρωθυπουργός να είναι αποδεκτός στους πάντες. Διότι αν είναι πιο κοντά π.χ. στην Εκκλησία και την παράδοση θα γίνει αντικείμενο μίσους όσων μισούν τη θρησκεία και θεωρούν τις "παραδόσεις" οπισθοδρομικά ζόμπι.
Άν πάλι τολμήσει ο πολιτικός να πάει σε πιο "αριστερίζουσα" ατζέντα, θα βρει απέναντι του αγριεμένους τους "νοικοκυραίους" και τους "πατριώτες".
Στη δικαιοσύνη, την παιδεία, την υγεία, παντού θα ξεσηκώνονται οι μεν εναντίον των δε μόλις επιλεγεί μια πολιτική που θίγει τα συμφέροντα των εκάστοτε παρατάξεων.
Όλο αυτό είναι νοσηρό και οφείλει να λήξει.
Για να γίνει όμως αυτός ο "ενταφιασμός" του διχασμού, πρέπει το δρόμο να τον δείξουν οι πολιτικοί που τρέφουν αυτό το διχασμό.
Αλλαγές πρέπει να γίνουν στη δικαιοσύνη αλλά χωρίς ηθικούς πανικούς και χωρίς να στρέφονται οι δικαστές προς ένα τιμωρητικό σύστημα αλλά προς ένα σωφρονιστικό. Η παιδεία έχει ανάγκη από τομές που δεν μπορούν να εμπεριέχουν δεξιό ή αριστερό πρόσημο.
Εν ολίγοις, η χώρα δεν χρειάζεται πολιτικούς που να εμφορούνται από συνθήματα ούτε από λαϊκίστικες αντιλήψεις αλλά χρηστούς διαχειριστές των ζητημάτων οι οποίοι με γνώση και με αγάπη για τη χώρα θα κατασιγάσουν τα αιώνια πάθη και μίση και θα εργαστούν ως ουδέτεροι υπηρέτες του κοινού καλού.
Κάποιος θα ρωτούσε ίσως, μα δεν θα ξεσπάσουν πάλι κραυγές αντιδραστικών;
Ουδεμία σημασία πρέπει αυτό να έχει. Με προσήλωση στο έργο τους, οι νέοι αυτοί πολιτικοί θα προσελκύσουν σιγά σιγά όλες τις υγιείς και τις παραγωγικές δυνάμεις της Ελλάδας και σταδιακά οι κραυγάζοντες θα εξαφανιστούν.
Ο κόσμος έξω θεωρεί μια χώρα πετυχημένη με βάση το πόσο αναπτύσσεται, πόσο καταπολεμά τη φτώχεια, πόση παιδεία παράγει, πόσο τεχνολογικά μπροστά βρίσκεται και πόσο μπορεί κανείς να επενδύσει σε αυτήν.
Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα και δεν γίνεται να μην υπάρχουν.
Τουλάχιστον όμως θα έχουμε ξεφορτωθεί τον απέραντα τοξικό και κακόβουλο πολιτικό λόγο που στηρίζεται σε εξίσου κακόβουλες και τοξικές αντιλήψεις πολλών πολιτών.
Πεδίο για ανάπτυξη των υγιών δυνάμεων της χώρας υπάρχει.
Αν εμμείνουν όμως τα υπάρχοντα κόμματα σε ένα σύστημα ήδη νεκρό και ληγμένο, τότε ας μην απορούμε που χιλιάδες κόσμου θα φεύγει στο εξωτερικό θωρώντας πως η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι μια Μπανανία κι ας έχει εξελιγμένο Ίντερνετ και Gov.gr.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου