του Μανόλη Μπουχαλάκη
Στην Ελλάδα δεν ευδοκιμεί η συναίνεση. Αυτό είναι γνωστό τοις πάσι. Από τον καιρό της Επανάστασης η έριδα, τα πολιτικά πάθη και μίση, η υπονόμευση, είναι στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής ζωής.
Η χώρα βίωσε εμφύλιους, χρεοκοπίες, πραξικοπήματα, διχόνοιες και αντεγκλήσεις που ακόμη και σήμερα ρίχνουν τη σκιά τους στις διεργασίες των πολιτικών κομμάτων. Όπως σημειώσαμε την προηγούμενη φορά, με περισσή ευκολία βγαίνουν στην επιφάνεια ιστορικά ξεπερασμένες μνήμες όπως της Αποστασίας, της 21ης Απριλίου, του εμφυλίου ή ακόμη και της διαμάχης μεταξύ βενιζελικών και βασιλοφρόνων.
Κι αν αυτά φανερώνουν μια ανήκουστη για κράτος του 21ου αιώνα ανωριμότητα, το πράγμα φαίνεται πως έχει και προεκτάσεις που φτάνουν στα όρια του γελοίου.
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δια του Παύλου Πολάκη, ήγειρε ζητήματα αποτελεσματικότητας των εμβολιασμών ανεξάρτητα του τι λέει σε συντριπτικό ποσοστό η παγκόσμια ιατρική κοινότητα και τα πάνω από 2 δισεκατομμύρια των εμβολιασμένων ανθρώπων. Πότε ο Πολάκης επικαλείτο τα μονοκλωνικά αντισώματα, πότε το ένα σκεύασμα και πότε το άλλο. Μάλιστα τα έβαλε και με τον συνάδελφο του γιατρό Α. Ξανθό επειδή δεν βρίσκει τις θεωρίες του αξιόπιστες.
Το φαιδρόν του πράγματος είναι πως ο ίδιος ο Πολάκης φρόντισε να εμβολιαστεί. Κάποιοι λένε για να μη χάσει τη θέση του ως γιατρός. Άλλοι πάλι λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε ότι ο προσεταιρισμός των αντιεμβολιαστών εγκυμονεί πλείστους κινδύνους αφού το ότι μπορεί αυτοί να συμφωνήσουν μαζί σου δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και δικές τους ατζέντες. Για παράδειγμα, πολλοί αρνητές των εμβολίων εμφανίζονται και υπερ-πατριώτες και κατακρίνουν πολύ τη συμφωνία των Πρεσπών με τα Σκόπια. Άλλοι πάλι είναι θρησκόληπτοι και φανατικοί στα πιστεύω τους τα θρησκευτικά, κάτι το οποίο σίγουρα δεν χαρακτηρίζει την κεντροαριστερά που επιθυμεί να εκπροσωπήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το ψάρεμα στα θολά νερά που επιχείρησε ο Πολάκης δεν ήταν βέβαια αποτέλεσμα μιας προσωπικής του επιλογής. Δεν έθεσε μια γνώμη ως γιατρός. Η εμφάνιση του με μεγάφωνα στους δρόμους δείχνει ότι επιχείρησε να "κατέβει" στο πεδίο των διαδηλώσεων κατά των εμβολίων. Αυτό, φανερώνει ένα καιροσκοπισμό πολιτικό που ο αρχηγός του δεν έπρεπε να τον επιτρέψει. Εδώ και οκτώ μήνες γίνεται μια τιτάνια προσπάθεια να γλιτώσουμε ένα ακόμη lockdown λόγω της πανδημίας.
Πάνω από έξι εκατομμύρια Έλληνες έχουν εμβολιαστεί, πειθόμενοι στις οδηγίες της επιστήμης. Αν μη τι άλλο, η υπονόμευση αυτής της προσπάθειας δείχνει έλλειψη ενσυναίσθησης για την πανδημία από τη μια και από την άλλη μια πολύ χοντροκομμένη προσπάθεια να μαζευτούν ψηφοφόροι υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δίνεις ένα πάρα πολύ κακό μήνυμα όταν θεωρείς περίπου κορόϊδα έξι εκατομμύρια πολίτες που πήραν το όποιο, μικρό έστω, ρίσκο να εμβολιαστούν επειδή θέλουν να προστατεύσουν την υγεία τους και αυτή των οικείων τους.
Όμως, στην πολύ κυνική αυτή πρακτική ήρθαν να προστεθούν και οι ενέργειες του ΚΙΝΑΛ, του Βαρουφάκη και του Βελόπουλου, οι οποίοι δεν υπερψήφισαν ρύθμιση της κυβέρνησης για κυρώσεις σε όσους εμπλέκονται στην έκδοση πλαστών πιστοποιητικών εμβολιασμού.
Με άλλα λόγια, η ελάσσων αντιπολίτευση μας λέει ότι δεν είναι δα και τόσο σημαντικό να μπαινοβγαίνουν στις ΜΕΘ και στους θαλάμους νοσηλείας όπου βρίσκονται άτομα που κινδυνεύει η ζωή τους από μια απλή λοίμωξη, άτομα που δεν έχουν εμβολιαστεί και που μπορεί να είναι ασυμπτωματικά αλλά που μπορεί κάλλιστα να μεταδώσουν τον κορωνοϊό στους ασθενείς με ολέθριες συνέπειες.
Ίσως όλες αυτές οι πρακτικές να είναι και ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης, ένα είδος "που να πάω να μπλέκω τώρα" το οποίο καμιά φορά χαρακτηρίζει μέρος της Ελληνικής κοινωνίας.
Άν όμως δεν θέλεις να μπλέξεις με τους αρνητές των εμβολίων, θα υποστείς αναγκαστικά την αμείλικτη κριτική της πλειοψηφίας των πολιτών που δεν πιστεύουν στον παραλογισμό του μη εμβολιασμού επειδή θα βάλουν στο αίμα μας μικροτσίπ ή επειδή δια του εμβολίου δηλώνει κανείς υποταγή στο Μεφιστοφελή.
Επίσης ένα μεγάλο μέρος του λαού δεν ξεχνάει ούτε τα λάθη της κυβέρνησης Μητσοτάκη μα ούτε και τις ευθυνόφοβες πράξεις της αντιπολίτευσης. Κι αυτό διότι αν και όποτε η αντιπολίτευση κληθεί να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει, θα βρεθεί και αυτή σε διλήμματα και θα χρειαστεί να προστατεύσει το δήμόσιο συμφέρον και τους πολίτες. Οπότε αναγκαστικά εκεί θα υπάρξει ρεαλισμός ή ζημιά.
Πως θα φαινόταν τότε στους κυβερνώντες της τότε κυβέρνησης να δέχονται απανωτά καψώνια από την αντιπολίτευση τη στιγμή που το ζητούμενο θα είναι η συναίνεση και η συνεργασία;
Ίσως τελικά το ερώτημα να παραμείνει ρητορικό: Θα δούμε ποτέ υπεύθυνη αντιπολίτευση στην Ελλάδα;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου