του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η "μεταγραφή" στελεχών από το ένα κόμμα στο άλλο δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο, ούτε πρωτοφανές. Μάλιστα, είναι και μέσα στα πλαίσια της πολιτικής η εγκατάλειψη ενός κόμματος από ένα στέλεχος του, η δημιουργία άλλου κόμματος και κατόπιν η διάλυση του νέου κόμματος και η επιστροφή του "απολωλότος προβάτου" στο αρχικό κόμμα.
Μια από τις ελάχιστες μελανές σελίδες στην ιστορία των "μεταγραφών" θεωρείται η λεγόμενη Αποστασία των "Ιουλιανών" του 1965 όταν αρκετά στελέχη της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου "λιποτάκτησαν" από το κόμμα και συμμετείχαν σε άκαρπες κυβερνήσεις επιτείνοντας το πολιτικό αδιέξοδο και οδηγώντας, μαζί με άλλες αιτίες, στη χούντα της 21ης Απριλίου 1967.
Αφορμή για να θυμηθούμε τις "μεταγραφές" και τις "αποστασίες" στάθηκε η περίπτωση (μη) υπουργοποίησης του τέως Υπουργού Εθνικής Άμυνας και πρώην αρχηγού ΓΕΕΘΑ Ναύαρχου Ε. Αποστολάκη.
Το όλο θέμα παρ'όλο τον τραγελαφικό τρόπο με τον οποίον εξελίχθηκε, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την ακαταλληλότητα αμφοτέρων των κομμάτων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στο χειρισμό ιδιαίτερων περιστάσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ζητήσει κάποιο αντάλλαγμα πολιτικό και να αφήσει το ναύαρχο Αποστολάκη να αναλάβει ένα Υπουργείο που στόχος του είναι η αντιμετώπιση κρίσεων, γκρίνιαξε σαν μικρό παιδί που του πήραν το γλειφιτζούρι του. Και έβγαλε μια τελείως ανώριμη "κακία" αντίστοιχης ενός μικρού παιδιού. Θύμισε στη ΝΔ τις...αποστασίες, εννοώντας τον πατέρα του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος ήταν ανάμεσα στους "αποστάτες" της Ένωσης Κέντρου το 1965.
Ναι, η αξιωματική αντιπολίτευση θυμήθηκε γεγονότα που έγιναν προ 56 έτη κι ενώ ο νυν πρωθυπουργός δεν είχε ακόμη γεννηθεί. Τώρα, τι ευθύνη μπορεί να έχει ο μη γεννηθείς τότε πρωθυπουργός για τις αποφάσεις του πατέρα του, είναι λεπτομέρειες για την αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν προκαλεί έκπληξη όμως διότι η λογική στην πολιτική συχνά εκλείπει και σημασία έχει μόνο το σλόγκαν και οι ατάκες.
Και η ίδια η κυβέρνηση όμως έχει φερθεί με παρόμοια ανώριμο τρόπο. Όταν ο ναύαρχος Αποστολάκης έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας, τον κατηγόρησε ότι έκανε κάτι που μόνο ο στρατηγός Γ. Σπαντιδάκης είχε κάνει, να γίνει υπουργός όντας εν ενεργεία ανώτατος αξιωματικός. Ο δε Σπαντιδάκης ήταν αρχηγός του ΓΕΣ την περίοδο που ξέσπασε η χούντα και θεωρείται εκ των εγκεφάλων του μη συντελεσθέντος "πραξικοπήματος των στρατηγών" που ήταν να γίνει με τη σύμφωνη γνώμη του Βασιλιά Κωνσταντίνου για λίγο χρονικό διάστημα, αλλά τους πρόλαβαν οι Συνταγματάρχες κάνοντας το δικό τους.
Με άλλα λόγια παρομοίασαν το ναύαρχο Αποστολάκη με έναν πραξικοπηματία στρατηγό.
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου περίεργα ή ίσως γελοία.
Είναι αποτέλεσμα μιας ανώριμης κάστας πολιτικών σε όλα σχεδόν τα κόμματα, η οποία μετέρχεται πασών των μέσων, δικαίων και ανήθικων, για να ψέξει την αντίπαλη παράταξη.
Πριν λίγο καιρό γιορτάζαμε την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Πόσο ειρωνικό είναι να βγάζουν τα κόμματα σκελετούς του παρελθόντος για να κάνουν αντιπολίτευση ή για να σιγήσουν, υποτίθεται, την αντιπολίτευση.
Οι σκεπτόμενοι πολίτες έχουν γνώση και κρίνουν αμφότερες την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ανεκτές αναφορές σε ομιχλώδη παρελθόντα, ούτε πρόκειται να γίνουν ανεκτές για τα επόμενα χρόνια από οποιονδήποτε.
Είναι άλλο να σημειώνεις τις πολιτικές αστοχίες και τα λάθη του αντίπαλου κόμματος, κάτι που άλλωστε είναι καθήκον στη δημοκρατία, και άλλο να χρησιμοποιείς λάθη ανθρώπων που σήμερα δεν βρίσκονται στη ζωή για να αποδείξεις ότι οι....αποστασίες και οι Σπαντιδάκηδες δεν έλειψαν τελικά ποτέ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου