Ο δρόμος για την ειρήνη

 του Μανόλη Μπουχαλάκη

Η πρόσφατη ανάφλεξη στη διένεξη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων έφερε στην επιφάνεια τις παλιές και ανοικτές πληγές στην πολύπαθη Παλαιστίνη. 

Ιστορικά, όπως ξέρουμε, το Ισραήλ δημιουργήθηκε με τη θέληση της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ. Το Ολοκαύτωμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ενέργησε καταλυτικά στο να δημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ το 1948.

Η Μεγάλη Βρετανία είχε δώσει σαφείς οδηγίες να γίνουν σεβαστές οι εθνότητες που ζούσαν στην Παλαιστίνη έτσι ώστε να υπάρχει ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ Εβραίων και Αράβων.

Νωρίς όμως άρχισαν οι αντιπαλότητες μεταξύ τους και τέσσερις πόλεμοι έλαβαν χώρα. Το 1967 στον πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη (και την Ανατολική Ιερουσαλήμ) και τα Υψίπεδα του Γκολάν.  Χιλιάδες Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν και χιλιάδες Εβραίοι μετακόμισαν στο Ισραήλ υπό το φόβο αντιποίνων.

Οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές προσπάθησαν να συνάψουν ειρήνη με κορυφαία στιγμή τη συμφωνία Ράμπιν-Αραφάτ. Δυστυχώς οι ακραίοι και των δυο πλευρών δεν επέτρεψαν τη μόνιμη λύση του Παλαιστινιακού. Έτσι, και μετά το θάνατο του Αραφάτ, οι Παλαιστίνιοι αφέθηκαν στην εξουσία της ακραίας ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς που υποστηρίζεται από το Ιράν και από άλλες Αραβικές χώρες, μεταξύ αυτών και της Τουρκίας.

Έχοντας αποσυρθεί από τη Λωρίδα της Γάζας, οι Ισραηλινοί εδώ και χρόνια εποικίζουν Παλαιστινιακούς θύλακες στη Δυστική όχθη και αλλού έτσι ώστε να πετύχουν ομοιογένεια και να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους.

Η σκλήρυνση της στάσης και των δυο αντιπάλων δυστυχώς έχει φέρει αυτό που βλέπουμε σήμερα. Οι μεν Παλαιστίνιοι δεν έχουν το σθένος να βγάλουν εκτός εξουσίας τη Χαμάς και να εκλέξουν ένα μετριοπαθή ηγέτη για να συνεργαστεί με το Ισραήλ ενώ οι δε Ισραηλινοί βλέποντας την εθνική τους ασφάλεια να απειλείται από τη Χαμάς, θέλουν να την καταστρέψουν με θύματα αθώους πολίτες κι από τις δυο πλευρές.

Ο μόνος δρόμος για την ειρήνη στην περιοχή είναι να καταλάβουν οι μεν Παλαιστίνιοι ότι δεν μπορούν εσαεί να είναι αιχμάλωτοι ακραίων ιδεολογιών και οι δε Ισραηλινοί πως με τη δυσανάλογη χρήση βίας, αφού ουσιαστικά οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν τακτικό στρατό, δεν επιτυγχάνουν ηθική νίκη.

Είναι λοιπόν θεμελιώδες και οι δυο πλευρές να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους. Οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται ένα ικανό ηγέτη και όχι τον ανύπαρκτο Αμπάς που έχει αποδείξει πως δεν μπορεί να τους προσφέρει ειρήνη ή την αναγνώριση τους ως κράτος.

Είναι πρόδηλο ότι η Χαμάς πρέπει να μετασχηματιστεί σε μια πατριωτική μεν, μετριοπαθή οργάνωση δε, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε έναν Παλαιστίνιο πολιτικό κύρους να ηγηθεί της προσπάθειας τους για αναγνώριση. 

Είναι επίσης προφανές ότι το Ισραήλ δεν πρέπει να εμμείνει στην τακτική του εποικισμού Παλαιστινιακών περιοχών. Προσοχή τεράστια επίσης χρειάζεται στη διαχείρηση των ιερών Μουσουλμανικών τόπων όπως του τεμένους του Ομάρ και του Αλ Ακσά. Η θρησκευτική βία είναι ίσως η χειρότερη και η πιο τυφλή από όλες τις μορφές βίας. Δεν χρειάζεται παγκόσμια αποσταθεροποίηση με εκατομμύρια Μουσουλμάνους να καίνε τις χώρες τους λόγω μιας π.χ. βεβήλωσης ενός Μουσουλμανικού ιερού.

Δυστυχώς, μέχρι και οι δυο πλευρές να μπουν σε μια λογική συνδιαλλαγής, θα πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι και ιδιαίτερα παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην πολύπαθη αυτή περιοχή.