του Μανόλη Μπουχαλάκη
Στη ζωή υπάρχουν και άλλα χρώματα πέρα από το μαύρο και το άσπρο. Υπάρχουν και άλλες ομάδες πέρα από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Υπάρχουν και άλλοι προορισμοί πέρα από το βουνό και τη θάλασσα.
Όποιος προσπαθεί να αυτοπεριοριστεί σε ένα δίπολο είναι δυστυχής. Η φύση και η ανθρώπινη ζωή προσφέρουν πάρα πολλές επιλογές. Γιατί να είμαστε δεσμώτες μόνο δυο επιλογών;
Ας πάρουμε παράδειγμα την πολιτική. Από τον καιρό του εθνικού διχασμού έχουμε ένα αφόρητο δίπολο. Κωνσταντινικοί εναντίον Βενιζελικών. Προοδευτικοί/φιλελεύθεροι εναντίον συντηρητικών/βασιλοφρόνων.
Μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο ήρθε και η Κομμουνιστική επιλογή. Επί χρόνια οι δεξιοί μισούσαν τους αριστερούς και το ανάποδο. Η παύση του εμφυλίου δεν σήμανε και την κατασίγαση των πολιτικών παθών.
Θα περίμενε κανείς οτι με την πάροδο 70 ετών, τα πράγματα θα είχαν καλυτερεύσει. Περιέργως πως όμως, σε κάθε εθνική κρίση ο Έλληνας παθαίνει μια ιστορική παράκρουση και αρχίζει κα ανασύρει από τα μνήματα της Ιστορίας το Μελιγαλά, το Βελουχιώτη, το Θρασύβουλο Τσακαλώτο και πάει λέγοντας.
Μέσα στη νεκρανάσταση των διχαστικών συμβάντων, προστίθενται κοσμοθεωρίες περασμένων αιώνων όπως η αναρχία, ο πόλεμος κατά του κεφαλαίου, ο ιμπεριαλισμός, η μπουρζουαζία, οι "νοικοκυραίοι", κλπ.
Στην Ελλάδα, ευτυχώς, υπάρχει μια "κάστα" ανθρώπων που δεν ηλεκτρίζονται ούτε φανατίζονται από τα νεκραναστημένα και διχαστικά που αναφύονται κάθε τρεις και λίγο.
Είναι πραγματικά φοβερό για ένα υποτίθεται Ευρωπαϊκό λαό ο οποίος δίδαξε τη Δημοκρατία να ανασύρει θεωρίες και πρακτικές που του προκάλεσαν δυο εμφύλιους, πολλές δικτατορίες και δεκάδες χιλιάδες νεκρούς. Η εντύπωση που δίδεται είναι πως αυτά δεν ξεχάστηκαν και πως οι λογαριασμοί παραμένουν ανοικτοί. Πως δεν ζούμε στο 2021 αλλά στο 1915 ή το 1945.
Έτσι, έχουμε μίσος κατά των αρχών ασφαλείας κάτι το οποίο φαίνεται να ευχαριστεί την αξιωματική αντιπολίτευση και κατασταλτικά μέτρα που φαίνονται να εφαρμοζουν το δόγμα "ησυχία, τάξις και ασφάλεια", ενίοτε με άγριους ξυλοδαρμούς πολιτών από καταφανώς ακατάλληλους για το έργο τους αστυνομικούς.
Προ του κινδύνου ανάφλεξης με νεκρούς όπως έγινε το 2008, η χώρα οφείλει να αποτινάξει πια τα πλαστά διλήμματα.
Δεν μας ενδιαφέρει ούτε ο Βενιζέλος ούτε ο Κωνσταντίνος. Ούτε ο Ζέρβας ούτε ο Βελουχιώτης. Ούτε ο Μεταξάς, ούτε ο Ζαχαριάδης. Η Ιστορία τους έχει ήδη κρίνει και έχει απονείμει στον καθένα τους τα εύσημα και τα λάθη τους.
Άλλο η ιστορική λήθη που δεν πρέπει να υπάρχει και άλλο η νεκρανάσταση. Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό αυτό.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα τρίτο δρόμο.
Φυσικά και δεν δύναται κανείς να συμπεριλάβει όλες τις ιδεολογίες και τις απόψεις. Όμως μπορεί να βρεθεί ένας "ζωτικός" μέσος χώρος που θα αποτελείται από ανθρώπους που θα κοιτούν μπροστά και που θα είναι έτοιμοι να αναγεννήσουν την Ελλάδα.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα κοιτούν πίσω. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος και όλοι οι εμφύλιοι θα είναι για αυτούς απλά ιστορικά συμβάντα προς αποφυγήν. Απεναντίας, θα εστιάζουν στα επιτεύγματα της Ελλάδας στο παρελθόν και στη βελτίωση του πολίτη και στην τόνωση του φρονήματος του σήμερα.
Θα έχουν ζωηρή την ενθύμιση του Περικλή, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, όπως και της εποποιϊας του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών και του 1821, αλλά θα σκέφτονται και την παρούσα ιστορική και κοινωνική συγκυρία καθώς και τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Η Ελλάδα θέλει άμεσα μια άλλη πολιτική δύναμη μακριά από γραφικούς και μισαλλόδοξους κάθε πολιτικού χώρου.
Δυστυχώς οι παρούσες πολιτικές δυνάμεις ουκ ολίγες φορές επενδύουν στο παλιό.
Για αυτό πρέπει είτε να μεταρρυθμιστούν είτε να ξεχαστούν, μαζί με τις ιδεολογίες τους. Μαζί τους θα ξεχαστούν και όσοι ανασκαλεύουν το δυσώδες παρελθόν.
Έτσι και μόνο έτσι θα δούμε μια νέα Ελλάδα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου