του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η δολοφονία του στρατηγού του Ιραν Σουλεϊμανί, επιτάχυνε εξελίξεις πολλαπλών διαστάσεων στο χώρο της Μέσης Ανατολής.
Η κόντρα των ΗΠΑ και του Ισραήλ με το θεοκρατικό Ιρανικό καθεστώς κρατάει αρκετά χρόνια. Η "ενθρόνιση" του Αγιατολάχ Χομεϊνί το 1979 και η ομηρεία των 52 Αμερικανών της πρεσβείας στην Τεχεράνη, ήταν τα πρώτα βήματα σε ένα αγώνα εχθρότητας προς τις ΗΠΑ.
Το Σιιτικό Ιράν, μειοψηφία στο δημοφιλές Σουνιτικό Ισλάμ παγκοσμίως, δημιούργησε δικές του συμμαχίες και αντιπαλότητες. Ανέκαθεν ήταν ενάντια στην Αμερική και το Ισραήλ ενώ ήρθε και σε αιματηρό πόλεμο με το Ιράκ από τον οποίο κανείς δεν κέρδισε.
Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν πως το Ιράν λειτουργεί δι'αντιπροσώπων σε σημαντικά μέτωπα γεωπολιτικά (Λίβανος, Συρία, κλπ), εκπαιδεύοντας ομάδες "τρομοκρατών" ενάντια στη Δύση.
Η Τουρκία συχνά βοηθά το Ιράν να εξάγει πετρέλαιο παραβιάζοντας τα κατά καιρούς εμπάργκο που επιβάλλουν οι ΗΠΑ.
Με βάση τα παραπάνω, βλέπουμε μια προσπάθεια των ΗΠΑ να απομονώσουν τη χώρα των Αγιατολάχ ενώ το Ιραν να "δικτυώνεται" με χώρες που "τα βρίσκει" και ουσιαστικά να συνεχίζει να παίζει το δικό του ρόλο στην περιοχή.
Με τη δολοφονία μέσω UAV του στρατηγού Σουλεϊμανί, ωστόσο, ο "ψυχρός πόλεμος" που σοβεί εδώ και χρόνια παίρνει μια περίεργη τροπή προς το χείρον.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από το φόνο του στρατηγού αφού το Ιραν δήλωσε πως αποχωρεί από την συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα που με κόπο είχαν φτιάξει οι Ευρωπαίοι αλλά και ο πρώην πρόεδρος Ομπάμα.
Η αλλοπρόσαλλη πολιτική του, κατά γενική ομολογία, πιο αλλοπρόσαλλου και παράξενου προέδρου της ιστορίας των ΗΠΑ, Τραμπ, έχει ήδη αναστατώσει τον κόσμο ολόκληρο. Από τη μια ο Τραμπ είναι υπέρμαχος του απομονωτισμού των ΗΠΑ και της εξοικονόμισης πολεμικών πόρων και από την άλλη εξοντώνει ένα σημαντικό πρόσωπο της Μέσης Ανατολής ανεβάζοντας στο κατακόρυφο το επίπεδο του συναγερμού για κτυπήματα κατά των Αμερικανών στρατιωτών και πολιτικού προσωπικού παγκοσμίως.
Το Ιράν κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ρισκάρει επίθεση κατά πλοίων Αμερικανικών συμφερόντων ή πολεμικών στον Περσικό Κόλπο, καθ'ότι οι ΗΠΑ θα εξαπέλυαν μαζικές πυραυλικές επιθέσεις κατά της Ιρανικής ενδοχώρας. Αυτό θα είχε συνέπεια μια πιθανή επίθεση του Ιράν στην Αραβική χερσόνησο και στο Ισραήλ, οι οποίες χώρες με τη σειρά τους θα επιτίθεντο στην Τεχεράνη.
Θα είχε άραγε κάτι να κερδίσει η Μέση Ανατολή θέτοντας το Ιραν σε αποσταθεροποίηση; Θα είχαμε "εμπέδωση της δημοκρατίας" ή χάος και διάλυση της χώρας όπως έγινε στο Ιράκ; Θα τολμήσουν όσοι επιθυμούν τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο του Ιραν να πατήσουν πάνω σε πτώματα χιλιάδων αθώων ανθρώπων για να έχουν όφελος υλικό;
Το βέβαιο είναι πως το Ιραν δεν είναι Συρία ούτε Ιρακ ούτε Λιβύη. Δεν έχει φυλετική ανομοιογένεια για να συμμαχίσει ένας φύλαρχος με τις ΗΠΑ στο μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Το Ιραν έχει διπλάσιο μέγεθος από την Τουρκία και ομοιογενή πληθυσμό ο οποίος μπορεί κατά βάθος να επιθυμεί το Δυτικό τρόπο ζωής, όμως δεν θα ανεχθεί κανέναν να του τον επιβάλλει δια της βίας, ούτε και θα θεωρήσουν κανένα Δυτικό κράτος ως "απελευθερωτή".
Κατά κάποιο τρόπο, τα πράγματα σε Μεσόγειο και Μέση Ανατολή κινούνται προς επικίνδυνες ατραπούς και πρέπει να γίνουν άμεσα διαμεσολαβητικές ενέργειες από την "κοιμισμένη" Ευρώπη και από την Κίνα ενδεχομένως αλλά και από τη Ρωσία για να αποφευχθούν οι κινήσεις που θυμίζουν πειρατικές καταδρομικές ενέργειες.
Ο κόσμος τον 21ο αιώνα δε χρειάζεται δικτατορίσκους ούτε ανόητους που δίνουν εντολές για δολοφονίες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου