του Μανόλη Μπουχαλάκη
Οι πρόσφατες εξελίξεις με την κυπριακή ΑΟΖ και τον πόλεμο νεύρων που έχει εξαπολύσει ο Ταγίπ Ερντογάν, απαιτούν πολύ προσεκτικές κινήσεις από πλευράς της Ελλάδας.
Η Τουρκία βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση στην ιστορία της. Ο Ερντογάν δεν είναι πλέον ο Ισλαμιστής μετριοπαθής ηγέτης που θα οδηγούσε τη χώρα του σε καλές σχέσεις με τη Δύση, αλλά έχει μετασχηματιστεί σε άτυπο δικτάτορα που δεν διστάζει να κάνει ανίερες συμμαχίες με παλαιούς εχθρούς της Τουρκίας, όπως η Ρωσία, αλλά και με παραδοσιακούς εχθρούς της Δύσης, όπως το Ιράν.
Ένας άλλος απρόβλεπτος παράγοντας που συνεισφέρει στην γενική αβεβαιότητα για το πως θα πορευθεί ο Τούρκος πρόεδρος, είναι οι πολύ σοβαρές ενδείξεις για καταποντισμό της οικονομίας της χώρας του. Η ισοτιμία λίρας-δολαρίου είναι λίγο πάνω από τις 6 λίρες ανά δολάριο, με αποτέλεσμα πολλές τράπεζες και δανειολήπτες να κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους ή να πάψουν να εξυπηρετούν δάνεια αντίστοιχα.
Στην περίπτωση, δε, που η Κύπρος βρει ακόμη μεγαλύτερα κοιτάσματα αερίου ή άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών, δεν αποκλείεται ο Ερντογάν να διεκδικήσει αυτό το φυσικό πλούτο με όλα τα μέσα, ή έστω ένα μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου. Άν και ο Τούρκος πρόεδρος ομιλεί για προάσπιση των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων, όσοι ασχολούνται με τα διεθνή και ιδιαίτερα με το πως κινείται η Τουρκία, καταλαβαίνουν πως το μόνο που ενδιαφέρει τον Ερντογάν είναι να έχει πρόσβαση σε φυσικό αέριο ή πετρέλαιο για να έχει έσοδα. Ο αποκλεισμός της χώρας του από την Ανατολική Μεσόγειο θα του στερούσε δυο δυνατότητες.
Πρώτον, την μη συμμετοχή της Τουρκίας σε ενδεχομένως πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ή φυσικού αερίου και άρα τη μη εισροή επενδύσεων και κέρδους από τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες και δεύτερον, επειδή θεωρεί πως η χώρα του είναι μια τοπική υπερδύναμη, δικαιούται να έχει ζωτικό χώρο στο υπογάστριο της, δηλαδή στην Κύπρο και νοτιότερα.
Το Καστελόριζο όμως της στερεί την πολυπόθητη έξοδο της στα νερά αυτά που διακαώς επιθυμεί να βρίσκεται (τη "γαλάζια πατρίδα" όπως ονομάζει τμήμα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου) και ως συνέπεια τούτου αποκλείει και τις ηγεμονικές βλέψεις του Ερντογάν.
Μέσα σε όλα αυτά, η Ελλάδα πρέπει να εμβαθύνει τις συμμαχίες της με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ, χωρίς όμως να ρισκάρει επιδείνωση των σχέσεων της με τη Ρωσία ή ακόμη και με το Ιράν.
Οι ισορροπίες αυτές θα δοκιμαστούν πολύ σύντομα, ιδιαίτερα και μετά τις απειλές στρατιωτικής δράσης κατά του Ιράν από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ταυτόχρονα, η συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση στην Τουρκία ίσως προκαλέσει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα που ίσως οδηγήσουν τον Ερντογάν να στρέψει την κοινή γνώμη της χώρας του στα εξωτερικά θέματα, "εξάγοντας" την κρίση της Τουρκίας στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Μπροστά σε όλα αυτά, είναι ηλίου φαεινότερον πως όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας πρέπει να συμφωνήσουν σε εθνική στρατηγική για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ατυχήματος ή εσκεμμένου επεισοδίου που θα είχε στόχο να σύρει την Ελλάδα και την Κύπρο σε διαπραγματεύσεις με τελικό στόχο τη μείωση της εθνικής τους κυριαρχίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου