του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ανέκαθεν στην Ελλάδα, από την εποχή του Καποδίστρια, τα πολιτικά μίση και πάθη έβγαιναν στην επιφάνεια φέρνοντας διχόνοιες και έριδες στη χώρα. Τότε, οι πολίτες μάλωναν για το Αγγλικό, το Γαλλικό ή το Ρωσικό κόμμα.
Κατά τον Εθνικό διχασμό σφάζονταν, μεταφορικά και κυριολεκτικά, οι Φιλελεύθεροι με το Λαϊκό Κόμμα (Εθνικοφρόνων-Βασιλικών).
Στη συνέχεια είχαμε τη τη μετεξέλιξη των Εθνικοφρόνων σε Ελληνικό Συναγερμό και ΕΡΕ, με τους Φιλελεύθερους να μετασχηματίζονται σε Ένωση Κέντρου. Τα μίση και οι αντιπαλότητες αυτών των παρατάξεων βοήθησαν τους συνωμότες συνταγματάρχες να επιβάλλουν την επταετή δικτατορία.
Κατόπιν και αφού πλέον ο εμφύλιος, τα ξερονήσια, τα παιδομαζώματα και τα αντάρτικα χάθηκαν στην Ιστορία και επήλθε περίοδος μακράς ειρήνης, οι Έλληνες έβρισκαν ευαιρία να μαλώνουν μεταξύ τους λόγω Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ.
Στα τωρινά χρόνια, επειδή το δίλημμα "Μνημονιακός ή αντιμνημονιακός" πλέον παρήλθε, αρκετοί ερίζουν για το Σύριζα ή για τη Νέα Δημοκρατία.
Δυστυχώς όμως δεν άλλαξε ο βάρβαρος τρόπος με τον οποίο εδώ και σχεδόν 200 χρόνια γίνονται οι αντιπαραθέσεις στην πολιτική.
Άν και τούτα τα χρόνια δεν έχουμε αντικομμουνιστική υστερία, δολοπλοκίες βασιλέων και βασιλομητόρων, πρέσβεις τύπου Πιουριφόϊ και εκτελέσεις στυλ Μπελογιάννη, η έλλειψη σοβαρού και ήρεμου διαλόγου είναι κραυγαλέα.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως τα τελευταία 3-4 χρόνια κυβέρνηση και αντιπολίτευση ρίχνουν συνεχώς τον πήχη της ευπρέπειας στο δημόσιο λόγο. Εκτός των συνηθισμένων πλέον δικαστικών διενέξεων που χρησιμοποιούν εντέχνως τα κόμματα για να δείξουν την υποτιθέμενη διαφθορά του αντιπάλου τους, οι "κόντρες" έχουν ξεφύγει και εκπέσει σε επίπεδο καυγά μεταξύ ναυτών σε κακόφημο λιμάνι.
Συχνά, βέβαια, τη "βρώμικη" δουλειά την κάνουν διάφορα ΜΜΕ προσκείμενα στο ένα ή το άλλο κόμμα. Αυτά τα μέσα χρησιμοποιούν κάποιες φορές τίτλους και "ρεπορτάζ" που φέρνουν στο βαθύ κίτρινο και ξεπερνούν ακόμη και αυτό το στάδιο του λιβελογραφήματος.
Επίσης, παρατηρείται το φαινόμενο του ακραίου μαξιμαλισμού όσον αφορά μεμονωμένα μέλη ή στελέχη ενός κόμματος. Αντί να προσκομιστούν αθόρυβα στοιχεία στη δικαιοσύνη στην περίπτωση που διαπιστωθεί μια υποψία παρανομίας και να γίνει πολιτική εκμετάλλευση εφόσον και μόνο υπάρξει αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση για έναν υπαίτιο, τα πιστά σαν μπουλντόγκ ΜΜΕ των κομμάτων κραυγάζουν υστερικά πριν ολοκληρωθεί η δικαστική έρευνα μόνο και μόνο για να κτυπήσουν τον αντίπαλο.
Κλασικά παραδείγματα η υπόθεση Νοβάρτις, η υπόθεση Πετσίτη και άλλα. Στη μια περίπτωση κατά τα φαινόμενα κανείς πρώην πρωθυπουργός δεν χρηματίστηκε (άρα, άπατο το λεχθέν περί μεγάλου σκανδάλου) στο δε η αντιπολίτευση ενόμισε πως έχει στα χέρια της τον Ν Παππά ή ακόμη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Η δε πρόσφατη πρόταση μομφής κατά του Αν. Υπουργού Υγείας Πολάκη επειδή επέπληξε τον υποψήφιο ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, ιατρό Σ. Κυμπουρόπουλο που ταυτόχρονα είναι και ΑμεΑ, (αν και αναμφισβήτητα η επίπληξη ήταν άκομψο και αχρείαστο γεγονός) έγινε αντικείμενο ακραίας πολιτικής εκμετάλλευσης. Έτσι, ο πρωθυπουργός βρήκε με τη σειρά του ευκαιρία να θέσει ζήτημα γενικής εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του και να ανοίξει τα χαρτιά του για παροχές και ελαφρύνσεις.
Όλα αυτά μα και όσα θα εξελιχθούν στην πορεία προς τις εκλογές, έχουν ρίξει ραγδαία το επίπεδο μιας πολιτισμένης αντιπαράθεσης στην οποία υποθετικά ο κάθε αντίπαλος θα έδειχνε τι έχει καταφέρει και τι ρεαλιστικά ελπίζει να καταφέρει στο προσεχές μέλλον.
Ειδικά στον τομέα των ΜΜΕ, λόγω της εξαιρετικά τοξικής ρητορικής τους όπως αναφέραμε, χρειάζεται άμεση επαναφορά ενός στοιχειώδους κώδικα δεοντολογίας έτσι ώστε να μη δηλητηριάζεται περαιτέρω ο δημόσιος βίος.
Οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα πως δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε ωριμάσει στην Ελλάδα για να κρίνουμε κάποιο κόμμα συνολικά για τα πεπραγμένα του ή για αυτά που είπε και δεν έκανε. Αντ' αυτού, ακόμη κάποιοι εστιάζουν σε μεμονωμένα άτομα περιμένοντας να ξεσπάσει ένα ντόμινο που θα συμπαρασύρει όλη την παράταξη του εμπλεκομένου στο σκάνδαλο ατόμου.
Μόνο που αυτό δεν είναι πολιτική αλλά κυνομαχίες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου