του Μανόλη Μπουχαλάκη
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να πει ποιό θα είναι το τέλος της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.
Όπως και να έχει το πράγμα όμως, όλα δείχνουν πως οι δρόμοι τους χωρίζουν. Ο πρωθυπουργός μάλιστα για πρώτη φορά είπε πως αν ο Καμμένος δεν στηρίξει την κυβέρνηση, θα αναμετρηθεί μαζί του στη Βουλή όπου ο Τσίπρας θα ζητήσει την ψήφο 151 βουλευτών ή την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.
Ο Πάνος Καμμένος όμως βρίσκεται σε ένα δίλημμα.
Άν διαλέξει τη ρήξη με το συγκυβερνών κόμμα, δεν μπορεί να επιβάλλει κομματική πειθαρχία και έτσι ενδέχεται να χάσει μερικούς βουλευτές και να μείνει χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή.
Άν διαλέξει τη συμπόρευση με το Σύριζα, αυτή πάλι δεν θα είναι μακρά αφού σε λίγες μέρες θα έρθει στη Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών για το Σκοπιανό. Άν εκεί ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δώσει ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση, κινδυνεύει να κατηγορηθεί πως δέχεται εκ του πλαγίου τη συμφωνία των Πρεσπών ενώ αυτός δεν δέχεται τη συμφωνία αυτή.
Έτσι, ο Καμμένος μίλησε για "αποστασία" αν βουλευτές του ψηφίσουν τη συμφωνία και άρα στηρίξουν την κυβέρνηση.
Επειδή αυτός ο όρος φέρει ένα πολύ βαρύ παρελθόν, ας θυμήσουμε πως το 1965 με τα λεγόμενα Ιουλιανά, η κυβέρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου ήρθε σε ρήξη με το παλάτι λόγω ασυμφωνίας για το ποιός θα κατέχει το πόστο του Υπουργού Εθνικής Άμυνας. Το παλάτι και κατ'επέκταση οι Αμερικάνοι ήθελαν δικό τους άνθρωπο για τη θέση αυτή και έτσι ξεκίνησε η πολιτική ταραχή που έφερε την "αποστασία" βουλευτών της Ένωσης Κέντρου του Παπανδρέου και τη δημιουργία κυβερνήσεων - μαριονετών που με τη σειρά τους άνοιξαν το δρόμο στη χούντα.
Τώρα όμως δεν υπάρχει "κομμουνιστικός κίνδυνος", ούτε μηχανορραφίες του παλατιού, ούτε η ακρότατη πόλωση της τότε εποχής.
Ο κάθε πολιτικός είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Άν εκλεγεί βουλευτής με ένα κόμμα και μετά δια ανταλλαγμάτων ή απλά λόγω αλλαγής γνώμης αυτός επιλέξει άλλο κόμμα, είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι.
Ας μην ξεχνάμε πως σχεδόν όλες οι μεγάλες πολιτικές μορφές του 20ου αιώνα είτε ίδρυσαν δικά τους κόμματα είτε "μετανάστευσαν" σε άλλα. Ο Κων/νος Καραμανλής ξεκίνησε με το Λαϊκό Κόμμα, κατόπιν μετείχε σε κυβερνήσεις Λαϊκού Κόμματος και Φιλελευθέρων και ύστερα πήγε στον Ελληνικό Συναγερμό του στρατάρχη Παπάγου και μετά δημιούργησε την ΕΡΕ και κατόπιν τη Νέα Δημοκρατία.
Ο Κώστας Μητσοτάκης ομοίως από το κόμμα των Φιλελευθέρων πήγε στην Ένωση Κέντρου, κατόπιν στις "κυβερνήσεις της αποστασίας", μετά τη χούντα ίδρυσε το "Κόμμα Νεοφιλελευθέρων" και τελικά κατέληξε στη Νέα Δημοκρατία.
Ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος πήγε από την ΕΡΕ στη Νέα Δημοκρατία και μετά ίδρυσε δικό του κόμμα, τη Δημοκρατική Ανανέωση. Ομοίως ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έφυγε από τη Νέα Δημοκρατία, ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη και κατόπιν επανήλθε στη Νέα Δημοκρατία.
Η λίστα μετακινήσεων είναι τόσο μεγάλη που θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να παρατεθεί πλήρης.
Καταλήγουμε λοιπόν πως είναι άλλο πράγμα η "αποστασία" και άλλο η πολιτική επιβίωση. Το κατά πόσο θα αρέσει σε έναν ψηφοφόρο να βλέπει αυτόν που ψήφισε να πηγαίνει σε άλλο κόμμα ή να ιδρύει δικό του, είναι μια άλλη ιστορία.
Δεν θεωρείται όμως αποστασία η μετακίνηση προς άλλο πολιτικό φορέα. Η μόνη περίπτωση που είχε πραγματική σημασία ο όρος αυτός ήταν το 1965 όταν τα γεγονότα επέφεραν την παραίτηση μιας κυβέρνησης του 52% και άνοιξαν τον "ασκό του Αιόλου" με κατάληξη τη χούντα.
Στο σήμερα τώρα, το τι ακριβώς θα πράξει ο πρωθυπουργός με τους όποιους βουλευτές ελκύσει από τα άλλα κόμματα και από τους ΑΝΕΛ είναι ένα άλλο θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε αμέσως μετά τις τρέχουσες εξελίξεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου