Ο πύρινος εχθρός

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Η εκτίμηση της τραγωδίας που κτύπησε την Αττική ανήκει στις αρμόδιες αρχές όσον αφορά το στρατηγικό σχεδιασμό, τις παραλείψεις και τις αδυναμίες των προσπαθειών διάσωσης. 

Οι πολίτες, όλοι εμείς, δεν είναι ώρα να καταλογίσουμε ουδεμία ευθύνη. Επί του παρόντος μόνο ο θρήνος οφείλει να κυριαρχήσει καθώς και η αλληλεγγύη στους πληγέντες.

Μετά την ανθρωπιστική επιχείρηση όμως, είναι λογικό να ακολουθήσουν τα ερωτηματικά προς το εσωτερικό και το εξωτερικό μέτωπο.

Στο εσωτερικό σχετικά με τις ελλείψεις σε ιπτάμενα και επίγεια μέσα και στο εξωτερικό σχετικά με τα ενδεχόμενα μαζικής προβοκάτσιας από ξένες μυστικές υπηρεσίες. Σε αυτό το δεύτερο σκέλος υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει αφού στο παρελθόν είχαμε απτές αποδείξεις για προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Ελλάδας μέσω πυρκαγιών και ταραχών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει βάλει στην Ελλάδα στο στενό κορσέ των μνημονίων (και της "επιτήρησης" μετά από αυτά), οφείλει να ξανασκεφτεί κάποια πράγματα και να συνδράμει τη χώρα μας για να ανοικοδομηθούν οι πληγείσες περιοχές και να κηρυχθούν αναδασωτέα τα εδάφη που κάηκαν για να μην προλάβουν να τα οικειοποιηθούν τυχόν αδίστακτες κλίκες που αναζητούν οικόπεδα ή "επενδύσεις". 

Δεν είναι επίσης παράλογο οι Ελληνικές κυβερνήσεις να πάψουν να λειτουργούν με τη λογική των συμβασιούχων πυροσβεστών ή οποιουδήποτε προσωπικού επιβλέπει τα εναπομείναντα δάση μας. Είδαμε για άλλη μια φορά ότι η φωτιά δεν κάνει διακρίσεις στο καταστροφικό της έργο. Η ανθρώπινη ζωή παρ' όλα αυτά έχει ιδιαίτερη αξία. Τα θύματα που ίσως ξεπεράσουν τα εκατό, δεν μπορούν να μπουν στην ίδια πλάστιγγα με τα ποιμνιοστάσια ή τα δέντρα. 

Η φωτιά δεν σέβεται τίποτα, είναι μια δύναμη καταστροφής και απωλείας. Η επένδυση λοιπόν σε ακόμη ισχυρότερα πυροσβεστικά μέσα καθώς και η ενίσχυση σε προσωπικό οφείλουν να μπουν σε προτεραιότητα από την τρέχουσα και τις όποιες μελλοντικές κυβερνήσεις. 

Κονδύλια από τον εγχώριο προϋπολογισμό ίσως να μην υφίστανται σε ικανοποιητικό βαθμό. Μπορούν όμως να εξευρεθούν από την Ε.Ε. και αυτά να "πέσουν" γρήγορα στη μάχη χωρίς γραφειοκρατία, μεσάζοντες και χρονοτριβή.

Όπως σε κάθε μεγάλη καταστροφή, ένας ενωμένος λαός μπορεί να πετύχει πολλά και να κάνει το παν ώστε τέτοια τραγικά φαινόμενα που είχαν μια αίσθηση της τραγωδίας της Πομπηϊας να μην ξανασυμβούν. 

Ή, αν ξανασυμβούν, να είναι η παρέμβαση γρήγορη για να μη χάσουμε τόσο άδικα άλλους ανθρώπους.

Ο πύρινος εχθρός που συχνά ξεκινά το καταστροφικό του έργο από παρανοϊκούς ή πληρωμένους και αδίστακτους ανθρώπους, δεν είναι ανίκητος.