Παραισθήσεις μεγαλείου

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Για τον πρωθυπουργό η γραβάτα ήταν σύμβολο αστικής νοοτροπίας και η αριστερή του καταβολή δεν συμβάδιζε με πρακτικές της μπουρζουαζίας.

Πριν λίγες μέρες όμως τη φόρεσε διότι, όπως δήλωσε, τελείωσαν τα Μνημόνια, η Ελλάδα επανήλθε στους Έλληνες και μια νέα εποχή ξεκινούσε χωρίς το ΔΝΤ και τους υποτακτικούς της Μέρκελ.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι συνεχείς "μεταρρυθμίσεις" (βλ. μέτρα) που έχει υπογράψει ο κ. Τσίπρας και η επιτροπεία μέχρι το σωτήριο έτος 2060, δεν φαίνονται να σηματοδοτούν κάποια επιστροφή στο status quo ante, στην εποχή ας πούμε του 2008.

Εις το εξής, αντί για καταναλωτικά δάνεια, πιστωτικές κάρτες και χρηματιστήρια, πολλοί Έλληνες θα ζουν με επιδόματα στήριξης τέκνων, ΚΕΑ, βοηθήματα για απόρους, κλπ. Με άλλα λόγια, η κατώτερη και μέση τάξη βγαίνουν καθημαγμένες από την μακρόχρονη κρίση. Έχοντας, δε, ένα ποσοστό ανεργίας που ακόμη παραμένει τεράστιο, είναι ευνόητο πως μια γενιά εργαζομένων έχει ήδη χαθεί και δεν πρόκειται να ζήσει ποτέ φυσιολογικό βίο με κανονικά εισοδήματα.

Άν και ο Σύριζα με τα τερτίπια του το 2015 έκανε την κρίση ακόμη χειρότερη, δεν μπορεί κανείς βεβαίως να προσάψει στο κόμμα του κ. Τσίπρα πως ευθύνεται για τη χρεοκοπία και τις σπατάλες. Αυτό είναι ιστορικά δεδομένο και αδιαμφισβήτητο.

Αυτό όμως που σίγουρα η Ιστορία θα προσάψει στο Σϋριζα και τους ΑΝΕΛ είναι το ότι μεταστράφηκαν από ενάντιους της λιτότητας σε υπάκουους δούλους της. 

Επήλθε επί Σύριζα νοικοκύρεμα σε διάφορους διεφθαρμένους δημόσιους τομείς; Μάλλον ναι. Η διαφθορά δεν γνωρίζει κόμματα και κυβερνήσεις. Είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που εδράζεται σε σάπιους χαρακτήρες και ηθικά ξεπεσμένους ανθρώπους. Για αυτούς, το χρήμα και η παρασιτική διαβίωση είναι τρόπος ζωής. 

Μπορεί άραγε να διαβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε Τσίπρας πως με τη "χαλάρωση" του κορσέ της Τρόϊκας, τα φαινόμενα διαφθοράς δεν θα αυξηθούν; Ποιός μπορεί να μας υπογράψει πως δεν θα πέσει στον πειρασμό των εκλογικών σειρήνων η τωρινή κυβέρνηση και δεν θα ανεχτεί ή δεν θα υποβαθμίσει φαινόμενα αδιαφάνειας και κακής διαχείρησης; Θα αποφύγει τις προσλήψεις ημετέρων και τα κάθε λογής ρουσφέτια, ακόμη και επιλεκτικά λόγω έλλειψης χρημάτων;

Όλα αυτά θα φανούν το επόμενο χρονικό διάστημα. Ο επικείμενος ανασχηματισμός που διέρρευσε η κυβέρνηση πως θα γίνει το Σεπτέμβριο θα έχει σαφώς σαν στόχο να διεμβολίσει ο πρωθυπουργός την παραπαίουσα κεντροαριστερά. Άν προσθέσουμε και τις παροχές που πρόσφατα εξήγγειλε ο κ. Τσίπρας, είναι ξεκάθαρο πως στο μυαλό του έχει το ρητό, "ποιός μας πιάνει τώρα".

Αυτή η αίσθηση της "νίκης" έχει συνεπάρει τους κυβερνώντες και θεωρούν πως με την ευλογία των ΗΠΑ και της Γερμανίας μπορούν τώρα να ξεμπερδεύουν με τα προβληματικά Βαλκάνια για να ενσωματωθούν αυτά μετά στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

Η τελική επικράτηση του ονόματος "Μακεδονία" εις όφελος των Σκοπιανών και η διαφαινόμενη συμφωνία με την Αλβανία για να κλείσει και το θέμα "Βόρεια Ήπειρος - Τσαμουριά", δείχνουν πως η κυβέρνηση δεν έχει πάρει σοβαρά τους Βαλκανικούς εθνικισμούς οι οποίοι συχνά υποδαυλίζονται από άλλα κράτη (βλέπε Τουρκία). Η καταφανής νίκη του Ερντογάν στις Τουρκικές εκλογές δεν πρέπει να αφήνει πολλές χαραμάδες αισιοδοξίας. Ούτε προφανώς γίναμε ο χωροφύλακας των Βαλκανίων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα όταν πριν 3 χρόνια παραλίγο να βγούμε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτή η περίεργη αίσθηση νίκης και ευωχίας που εκπέμπει προσφάτως ο πρωθυπουργός φαίνεται πως δεν περιλαμβάνει τα δημοσκοπικά δεδομένα ή την κόπωση του κόσμου μετά από 8 χρόνια ύφεσης.

Η φθορά που πέφτει ανηλεής σε όλα τα κόμματα θα πέσει μοιραία και στο κυβερνών κόμμα. Είναι, δε, δύσκολο να ανακοπεί από παροχές και επιδόματα.

Τελικά, δεν έχει σημασία τι γνώμη έχει ο εκάστοτε πρωθυπουργός για τον εαυτό του και τα πεπραγμένα του αλλά τι γνώμη έχει ο κόσμος.

Η εξουσία είναι σαν ένα παραισθησιογόνο που συχνά αποκόπτει τον πολιτικό από την πραγματικότητα. Και δυστυχώς ο μέσος ψηφοφόρος που δεν έχει παραισθήσεις μεγαλείου βλέπει συχνά την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θέλουν να του την παρουσιάσουν οι άλλοι.