του Μανόλη Μπουχαλάκη
Στα θέματα της εσωτερικής πολιτικής, η κυβέρνηση αναγκάζεται εδώ και καιρό, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, να συνεννοείται με τους δανειστές. Με απλά λόγια, οτιδήποτε άπτεται της δαπάνης έστω και ενός ευρώ και για οποιοδήποτε Υπουργείο, οι δανειστές λαμβάνουν γνώση και εγκρίνουν.
Αποτέλεσμα της παρέμβασης αυτής που ουσιαστικά είναι τήρηση συμφωνηθέντων, είναι και το μεγάλο πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή και που αλλάζει την καθημερινότητα πολλών επαγγελματικών ομάδων αλλά και απλών πολιτών.
Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής τώρα, η Ελλάδα έχει σαφώς μεγαλύτερη ελευθερία να πράξει σύμφωνα με το εθνικό συμφέρον χωρίς να χρειάζεται να ενημερώνει κάποιον ανθύπατο των Βρυξελλών. Υπό αυτό το πρίσμα, οι όποιες ενέργειες της κυβέρνησης στα εξωτερικά θέματα φέρουν ακεραία την ευθύνη της και τη σφραγίδα της και δεν τίθεται θέμα δέσμευσης της χώρας από καμιά συμφωνία.
Για παράδειγμα, ουδείς μπορεί να πει στην Ελλάδα πως να χειριστεί το θέμα με τους Τούρκους πιλότους που ήρθαν για να γλιτώσουν από τον Ερντογάν. Η κυβέρνηση τεχνηέντως κρύβεται πίσω από τη δικαιοσύνη για να μη "μπλέξει" με το Σουλτάνο. Άν όμως τελικά ο νόμος καταλήξει πως μπορούν οι στρατιωτικοί να πάρουν άσυλο, οι ήδη κακές Ελληνοτουρκικές σχέσεις θα γίνουν χειρότερες. Άν πάλι δεν δοθεί άσυλο στους αιτούντες, πάλι υφίσταται πρόβλημα αφού ο Άρειος Πάγος δεν έχει γνωμοδοτήσει υπέρ της έκδοσης τους στην Τουρκία.
Διάφοροι θεωρούν αυτό το θέμα ζήτημα τιμής και δημοκρατίας για τη χώρα και πως πρέπει πάση θυσία να κρατήσει εδώ τους στρατιωτικούς αντί να τους παραδώσει στα μπουντρούμια του Ερντογάν. Το θέμα είναι όμως πως δεν πρόκειται για μια αυτομόληση σε ήδη υπάρχουσα δικτατορία όπως είχε γίνει με το Ελληνικό αντιτορπιλικό "Βέλος" το 1973, αλλά, όπως λέει η Τουρκία, για διαφυγή μετά από απόπειρα πραξικοπήματος. Αποδείξεις όμως μέχρι τώρα δεν υπάρχουν επαρκείς και η κυβέρνηση πρέπει να ενεργήσει με μεγάλη λεπτότητα για να αποφύγει άσκοπα προβλήματα με τη γείτονα, αφού ήδη υπάρχουν μαζεμένα πολλά με τη χώρα αυτή.
Ένας άλλος σκόπελος είναι το Σκοπιανό. Άν τελικά υιοθετηθεί το όνομα "Νέα Μακεδονία" για τη σλαβική χώρα, θα πρόκειται για μια "τρύπα στο νερό" αφού αφ'ενός η Ελλάδα θα συναινέσει στην αναγνώριση "Μακεδονίας" πέραν της δικής της Μακεδονίας και αφ'ετέρου ο όρος "Νέα Μακεδονία" πάλι τα Σκόπια βολεύει, αφού το "Νέα" θα μπορούσε να σημαίνει και "σύγχρονη". Άν όμως "σύγχρονη" ή "καινούργια", τότε η Ελληνική Μακεδονία θα θεωρείται "παλαιά" άρα και προ εξαφανίσεως ή ήδη εξαφανισμένη. Εξ'άλλου κανείς διπλωμάτης ή πολίτης οποιασδήποτε χώρας θα πει αν π.χ. έρθει από τα Σκόπια στην Ελληνική Μακεδονία, "φεύγω από τη Νέα Μακεδονία και πάω στην παλαιά". Εν ολίγοις, η ήττα μας είναι δεδομένη, οπότε αν τελικά υιοθετηθεί αυτό το όνομα, δεν θα πρόκειται για λύση του Σκοπιανού αλλά για υποχώρηση.
Το ίδιο θα συνέβαινε βέβαια αν υιοθετείτο ο όρος "Άνω Μακεδονία", αφού στο μέλλον μπορεί να εγερθούν αξιώσεις εδαφικές. Τι θα εμποδίσει ένα "άνω Μακεδόνα" να ζητήσει και την "κάτω Μακεδονία" (που ούτως ή άλλως δεν υφίσταται ως αυτόνομο κράτος) αφού Μακεδονία η "άνω", Μακεδονία και η "κάτω";
Το συγκεκριμένο πρόβλημα ως εθνική ήττα μπορεί να χαρακτηριστεί και την κύρια ευθύνη φέρουν οι μεγάλες χώρες που έσπευσαν να υιοθετήσουν το όνομα "Μακεδονία" για τη FYROM και έτσι την αναγνώρισαν ντε φάκτο.
Με βάση τα παραπάνω, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πιεί ένα πικρό ποτήρι ενώ στο εσωτερικό οι αντιδράσεις μπορεί να είναι και σημαντικές.
Άλλα σημαντικά θέματα που θα έρθουν το τρέχον έτος θα είναι η θέση της Ελλάδας έναντι των ΗΠΑ. Άν και ο εν Αθήναις Αμερικανός πρέσβης διατείνεται πως οι σχέσεις των δυο χωρών είναι οι καλύτερες, το γεγονός παραμένει πως ο πρόεδρος Τραμπ, ακόμη κι αν υποκαθιστάται από τον αντιπρόεδρο Πενς στα εξωτερικά θέματα, είναι εξαιρετικά ευμετάβλητος και απρόβλεπτος.
Η κυβέρνηση του έχει να αντιμετωπίσει δεκάδες εσωτερικά της θέματα ενώ τα πρόσωπα της διοίκησης αλλάζουν τόσο συχνά που κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει στο Λευκό Οίκο. Το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο που αποκαλύπτει κάποια τεκταινόμενα στο εσωτερικό του περίγυρου του Τραμπ, μόνο αισιοδοξία δεν μπορεί να μεταδώσει.
Η Ελλάδα λοιπόν, σε αντίβαρο των διεθνών συσχετισμών και ειδικά της όψιμης συμμαχίας Ρωσίας και Τουρκίας, δεν έχει να προβάλλει κάτι αφού η Ε.Ε. ακόμη δεν ξέρει τι θα συμβεί με τη Γερμανία και την δική της κυβέρνηση και οι ΗΠΑ ταλανίζονται από την ανικανότητα του Τραμπ.
Αυτά και άλλα είναι οι προκλήσεις του νέου έτους στον εξωτερικό τομέα και θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τις προκλήσεις αυτές ώς τεράστιας σημασίας διότι έναντι τους η κυβέρνηση δεν έχει να συμβουλευτεί δανειστές ή κανένα άλλο. Αυτό είναι ενδεχομένως καλό αλλά και κακό, αφού για τις όποιες αστοχίες και λάθη θα δούμε εξελίξεις στο μέλλον που ίσως αποδειχθούν εθνικά επιζήμιες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου