Περί σκανδαλολογίας

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Η αντιπολίτευση πράττει ορθώς και φέρνει στη Βουλή το θέμα με τα βλήματα που επρόκειτο να δοθούν στη Σαουδική Αραβία. 

Μάλιστα, αν προκύψουν ποινικές ευθύνες αυτές πρέπει να καταλογιστούν. 

Η ιστορία αυτή είναι μυστήρια και νεφελώδης. Σκέψεις και συλλογισμούς μπορεί κανείς να κάνει πολλούς. Ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα. Ποιός ήταν ο ρόλος του λεγόμενου μεσάζοντα στην πώληση του στρατιωτικού υλικού; Γιατί απεφεύχθη η συμφωνία government to government που είχε προταθεί από τον Έλληνα πρέσβη στο Ριάντ; Γιατί οι Σαουδάραβες λένε (ή κάνουν πως) δεν γνωρίζουν το μεσάζοντα; Οφείλει η Ελλάς να πάρει μέρος έστω και ανεπίσημα, δια των οπλικών της συστημάτων σε μια εθνοκάθαρση που λαμβάνει χώρα στην Υεμένη;

Αυτά και πολλά άλλα είναι λογικό να ζητούν απαντήσεις. Ο δε Πάνος Καμμένος οφείλει να τις διαθέτει καθώς ο οποιοσδήποτε κατέχει το θώκο του ΥΠΕΘΑ αν μη τι άλλο πρέπει να δίνει λογαριασμό στον πρωθυπουργό και τους πολίτες. Άν τίθεται θέμα εθνικής ασφαλείας, οι απαντήσεις του δίδονται στον πρωθυπουργό και τους αρμόδιους να διενεργήσουν έρευνες, δικαστικούς και πολιτικούς. Άν στο "παιχνίδι" υπάρχουν λεφτά που δεν θεωρούνται απόρρητα κονδύλια, τότε πάλι πρέπει να υπάρχει διαύγεια.

Ας αφήσουμε όμως την υπόθεση αυτή καθεαυτή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η κυβέρνηση θα την κλείσει και το θέμα θα ξεχαστεί, ενδεχομένως για να ξανανοίξει στο μέλλον αν ευρεθούν ποινικές ευθύνες.

Το "ζουμί" είναι μάλλον κάπου αλλού.

Κι αυτό αφορά τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Με άλλα λόγια, χρέος της αντιπολίτευσης είναι να μην μένει σε μια ατμόσφαιρα σκανδαλολογίας. Αύριο μεθαύριο η Νέα Δημοκρατία με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ίσως χρειαστεί να συνεργαστούν ή να συναποφασίσουν για το μέλλον της χώρας. 

Φαντάζεται κανείς πόσο λάθος θα είναι να εμπλακεί η πολιτική ζωή σε ειδικά δικαστήρια, διώξεις και σκάνδαλα. Πλέον, δεν βρισκόμαστε στο 1989 και η υπόθεση Κοσκωτά δεν μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Οι ζωντανές συνδέσεις με τον Άρειο Πάγο και οι σκηνές γκραν-γκινιόλ με το θάνατο του Κουτσόγιωργα και τις καταδίκες του Τσοβόλα και των άλλων, δεν αποτελούν πια συστατικά της παρούσας εποχής.

Με άλλα λόγια, ο κόσμος δεν έχει διάθεση καμιά να χαζεύει σε ζωντανή μετάδοση ένα ειδικό δικαστήριο με τα δράματα που θα το συνοδεύουν. Ο Έλληνας θέλει βελτίωση του βίου του, καλύτερη παιδεία, υγεία, υπηρεσίες και ευκαιρίες εργασίας.

Ποσώς απασχολεί το μέσο πολίτη αν τελικά ο Καμμένος θα καταδικαστεί στο μέλλον. Ούτε κανείς έχει διάθεση να παρακολουθεί εξεταστικές επιτροπές και ατελείωτους μονόλογους και διάλογους.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η αξιωματική αντιπολίτευση ή η αυριανή κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, πρέπει να αφοσιωθεί στην αναγέννηση της χώρας και όχι στην εσωστρέφεια, την πικρία και τα πολιτικά πάθη. Αυτό θα σήμαινε κατ'εξοχήν πως δεν έχει ισχυρή πολιτική ατζέντα εκτός από την εκδίκηση κατά των πολιτικών της αντιπάλων.

Σε ένα κλίμα αντεγκλήσεων, δικαστηρίων, κατηγοριών και μίσους, η χώρα δεν θα προσελκύσει επενδύσεις ούτε θα ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί μας. Τουναντίον, η επόμενη αντιπολίτευση, αν υποθέσουμε πως θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. θα περιμένει τη σειρά της να στείλει τυχόν αστοχίες και σκάνδαλα της επόμενης κυβέρνησης στο ειδικό δικαστήριο.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί, μα γίνεται μια παρανομία, αν τη διαπιστώσουμε, να την αφήσουμε ατιμώρητη;

Προφανώς και όχι. Άν όμως η όποια εξεταστική επιτροπή δεν γίνει διακριτικά και αν η επόμενη κυβέρηση δεν ξεμπερδέψει το κουβάρι της κρίσης που ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί στη χώρα μας, τότε αλίμονο. Θα ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει η πολιτική μια δυσώδης αρένα στην οποία θα αλληλοσπαράσσονται τα κόμματα για λόγους εκδίκησης ή εντυπωσιασμού.

Ας μην απορήσουμε μετά αν οι "Θεσμοί" αποστείλουν πάλι κανένα ανθύπατο στυλ Τόμσεν να αναλάβει, ανεπίσημα μεν αλλά ουσιαστικά δε, τη διακυβέρνηση της Ελλάδας.