του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ανεξάρτητα του ποιός θα βγει νικητής στο Β' γύρο των εκλογών για την ανάδειξη ηγεσίας στην κεντροαριστερά, τα μηνύματα που βγαίνουν μπορούν να ερμηνευτούν ως εξής;
Πρώτον, εδόθη το στίγμα και μάλιστα ισχυρό πως μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος εγκαταλείπει το ΣΥΡΙΖΑ και επιστρέφει στο κέντρο. Μπορεί οι 200.000 ψηφίσαντες να αποτελούν μεν ένα 3 με 4% των ψηφοφόρων των τελευταίων εκλογών, αλλά το γεγονός πως η ψηφοφορία ήταν προαιρετική δείχνει πως σε περίπτωση εθνικών εκλογών ο κεντρο-αριστερός χώρος θα μπορούσε να λάβει διπλάσιο ποσοστό από εκείνο των εκλογών του 2015. Ήδη από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται ένα μόνιμο "άδειασμα" της δεξαμενής των κεντροαριστερών ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος.
Δεύτερον, διαπιστώνεται πως η αποδυνάμωση της υποστήριξης προς το ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται ως απαίτηση για πλήρη ανανέωση και ανασυγκρότηση του κεντρο-αριστερού χώρου. Με άλλα λόγια υπάρχει έντονη προσμονή για επανίδρυση ή εξ'αρχής δημιουργία ενός φορέα που θα είναι όχι απλά ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το μη ΠΑΣΟΚ και το μη παλαιό και δοκιμασμένο.
Η δεύτερη αυτή διαπίστωση οφείλει να γίνει αντιληπτή άμεσα από τον εκλεγέντα ηγέτη, όποιος και αν είναι αυτός. Η εντολή με άλλα λόγια δεν είναι η ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ αλλά η συλλογική μεταμόρφωση του πολιτικού χώρου με νέα πρόσωπα και ιδέες.
Αναρωτιέται βέβαια κανείς τι το νέο θα μπορούσε να έρθει στον καιρό των μνημονίων και της επιτροπείας όπου κάθε τι πρέπει να εγκρίνεται από τους δανειστές.
Προφανώς και τα περιθώρια κινήσεων είναι ελάχιστα και ο κόσμος αυτό το έχει καταλάβει για αυτό και δεν ζητάει παροχές ή λαϊκισμό όπως έκανε ο κ. Τσίπρας που με σημαία του τις υποσχέσεις ανέβηκε στην εξουσία.
Φαίνεται όμως πως στο εκλογικό σώμα δεν αρέσει το "άσπρο-μαύρο". Το δίπολο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-Νέα Δημοκρατία δεν ακούγεται ωραία στα ώτα πολλών ψηφοφόρων. Η Νέα Δημοκρατία ακόμη θεωρείται κόμμα του παλιού συστήματος, έχει δικά της εσωτερικά ζητήματα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει εμπεδωθεί στις συνειδήσεις αρκετών ως ο ικανότερος για να ηγηθεί της χώρας για πολλά χρόνια.
Έτσι, είναι ζητούμενο να υπάρξει ένας σταθερός τρίτος πόλος που μπορεί στο κοντινό μέλλον να παίξει καίριο ρόλο.
Άν αυτό θα σήμαινε μια μελλοντική συμμαχία με τη Νέα Δημοκρατία σε συγκυβέρνηση έτσι ώστε να εκπροσωπείται πολύ περισσότερο ο Ελληνικός λαός απέναντι στους δανειστές, τότε ο κεντροαριστερός φορέας πρέπει ήδη να ετοιμάζει ρεαλιστικές προτάσεις.
Άν όμως τα πράγματα στραβώσουν και ο φορέας αυτός εμπλακεί σε εσωτερικές έριδες και μάχες για καρέκλα, θα επέλθει μια άρδην μεταβολή της στήριξης των πολιτών. Οι ίντριγκες, οι προσωποπαγείς καταστάσεις, οι "λοχαγοί" και οι αυλικοί προκαλούν αποστροφή στον κόσμο που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα μη γνωρίζοντας τι του ξημερώνει.
Με άλλα λόγια, η Κεντροαριστερά έχει μόνο ένα δρόμο μπροστά της. Αυτό της ανασυγκρότησης και του μετασχηματισμού σε ένα υπεύθυνο κόμμα, έτοιμο να συγκυβερνήσει και να προτείνει λύσεις όπου είναι δυνατόν. Οι λύσεις, δε, αυτές πρέπει να προέλθουν από συλλογική προσπάθεια άφθαρτων ανθρώπων.
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πως θα πορευθεί ο νέος ηγέτης. Η κ. Γεννηματά είναι μια αξιοπρεπής πολιτικός με κυβερνητική εμπειρία αλλά δεν έχει δοκιμαστεί σε καταστάσεις συγκυβέρνησης. Ακόμη κι αν ο κ. Μητσοτάκης λάβει αυτοδυναμία όμως, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός μιας μελλοντικής συνεργασίας μαζί του αφού δεν υπάρχει εναλλακτική λύση συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ ή με άλλο κόμμα.
Ο κ. Ανδρουλάκης από την άλλη δεν έχει ούτε την απαραίτητη κυβερνητική εμπειρία που θα του χρειαζόταν, αφού είναι αρκετά νέος και έχει θητεύσει μόνο ως ευρωβουλευτής. Οι ηγετικές του ικανότητες δεν έχουν δοκιμαστεί και υπάρχει κίνδυνος να γίνει "όμηρος" μεταξύ εσωτερικών πόλων από παλαιότερους πολιτικούς.
Εν κατακλείδι, δίδεται μια μεγάλη ευκαιρία να συγκροτηθεί τρίτος σταθερός πόλος στο πολιτικό σύστημα που θα βγάλει από το παιχνίδι τη Χρυσή Αυγή, τους ΑΝΕΛ και ενδεχομένως την Ένωση Κεντρώων, οι οποίοι ο καθένας για τους λόγους του, δεν συνεισφέρουν σε μια σοβαρή, εθνική συνεννόηση έναντι των δανειστών αλλά και έναντι της νέας παγκόσμιας πολιτικο-οικονομικής κατάστασης.
Άν χαθεί η ευκαιρία λόγω "δελφίνων", έριδων και διχογνωμιών, τότε το βάρος της επόμενης μέρας θα πέσει αναγκαστικά μόνο στη Νέα Δημοκρατία που δεν θα έχει κανέναν να της προτείνει μια δεύτερη λύση ή να της ασκήσει αξιοπρεπή κριτική.
Έτσι, το εγχείρημα της "αναγέννησης" της κεντροαριστεράς θα καταλήξει στη λήθη της ιστορίας συμπαρασύροντας μαζί του και όλους τους εμπλεκόμενους με αυτό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου