του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το 1848 ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγραψαν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο την περίφημη φράση, "Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί".
Ουσιαστικά αυτό που έλεγαν οι δυο μεγάλοι θεωρητικοί του Κομμουνισμού είναι πως η δύναμη του κινήματος είναι πια αρκετά μεγάλη έτσι ώστε να κάνει τους παραδοσιακούς ηγέτες, τους βασιλιάδες και την εκκλησία να έχουν χάσει τον ύπνο τους.
Τα λόγια αυτά αποδείχτηκαν προφητικά. Λίγες δεκαετίες μετά θα ξεσπούσε η Οκτωβριανή Επανάσταση που θα άλλαζε ριζικά το ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι έμελλε η μοίρα να τους αλλάξει τις ζωές αφού υπετάχθησαν σε ένα καθεστώς πρωτόγνορο. Παράλληλα, η ανθρωπότητα έμπαινε στο μεγάλο δίλημμα. Μαζί με τον Κομμουνισμό ή απέναντι του;
Είτε ως πρόφαση πάντως είτε λόγω βάσιμων στοιχείων, στην Ευρώπη αναπτύχθηκαν ιδεολογίες που ήθελαν να πολεμήσουν τον κομμουνισμό. Ιδρύθηκαν φασιστικά και απολυταρχικά καθεστώτα και δικτατορίες επειδή αρκετοί λαοπλάνοι ανάμιξαν επιδέξια τις εθνικιστικές τους ατζέντες με την απέχθεια τους για την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Ο Χίτλερ στην αρχή ήθελε φιλία με τους Σοβιετικούς για να τους επιτεθεί αργότερα, κάνοντας το πιο μοιραίο λάθος στην πολεμική ιστορία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου.
Μετά τον πόλεμο, η Αμερική κύρηξε έναν άλλο, "ψυχρό" πόλεμο κατά του Κομμουνισμού. Από το Μακαρθισμό και την υστερία φτάσαμε στην ανάπτυξη υπερσύγχρονων πυρηνικών όπλων ικανών να αφανίσουν τους ανθρώπους.
Μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, το φάντασμα για το οποίο έκανε λόγο ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξαφανίστηκε εν μια νυκτί. Η ιδεολογία του Κομμουνισμού που στη βάση της είχε θεωρητικά την ισότητα των ανθρώπων, πλέον πέρασε στην Ιστορία ως ένα μη επιτυχημένο εγχείρημα που κόστισε τη ζωή δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η Ενωμένη Ευρώπη, το άλλο μεγάλο πείραμα της Ιστορίας, προσπάθησε να βάλει τέλος στο διχασμό της ηπείρου. Πλέον δεν υπήρχε το "άσπρο-μαύρο", δηλαδή δεξιός ή αριστερός, εθνικόφρων ή συμμορίτης.
Το πράγμα πήγαινε όλως κατ'ευχήν με την Ευρωζώνη να επεκτείνεται προς ανατολάς αλλά χωρίς τανκς και πυροβολικό. Μόνο οι εμπορικές συνεργασίες ήταν πια το κίνητρο της επέκτασης.
Το δεύτερο αυτό πείραμα όμως είχε μια αναπάντεχη παρενέργεια.
Την αναβίωση ενός παλαιού φαντάσματος που δεν είναι ο Κομμουνισμός αλλά ο εθνικισμός.
Αγνοώντας οι λαοί της Ευρώπης πως ο εθνικισμός έφερε 2 Παγκόσμιους Πόλεμους και πριν δεκάδες μικρούς και μεγάλους πολέμους. θεώρησαν πως η εθνική ιδέα υπερέχει μιας ομάδας κρατών που εργάζονται για το κοινό τους καλό.
Έτσι, φτάσαμε στον 21ο αιώνα με τα εξής θεαματικά ποσοστά ακροδεξιών κομμάτων:
Αυστρία 27%
Γερμανία 13%
Γαλλία 34% (β΄γύρος εκλογών)
Ιταλία 14%
Ελλάδα 7%
Σουηδία 13%
Ολλανδία 13%
Διάφοροι αναλυτές αποδίδουν αυτά τα ποσοστά σε 2 παράγοντες. Πρώτον, στα μεταναστευτικά κινήματα και την "απειλή" του ξένου που θα εισπράττει λεφτά από το κράτος και δεν θα αφομοιώνεται και δεύτερον, στον υπερ-συγκεντρωτισμό της Ε.Ε. που σε ανώτατο επίπεδο καθορίζει σχεδόν ολόκληρη την πολιτική του κράτους μέλους. Πλέον η οικονομία, η άμυνα, η εξωτερική πολιτική, η αγροτική παραγωγή και άλλα, εμπεριέχουν ντιρεκτίβες που τα κράτη της Ε.Ε. πρέπει να σεβαστούν. Κυρίως, δε, η γνώμη της Γερμανίας τείνει να υπερισχύει λόγω της οικονομικής της επιφάνειας με αποτέλεσμα πολλές άλλες χώρες ουσιαστικά να καθίστανται απλοί παρατηρητές, όπως έγινε επί παραδείγματι με την κρίση στην Ελλάδα.
Εδώ θα πρέπει να κάνουμε ένα μικρό διαχωρισμό από προηγούμενο άρθρο που περιγράψαμε τα αποσχιστικά κινήματα των Καταλανών, των Σκωτσέζων, κλπ.
Τάσεις απόσχισης και αυτοδιάθεσης η Ευρώπη διαθέτει πλήρεις και πολλαπλές. Αυτές όμως αφορούν εθνοτικές ή φυλετικές οντότητες που διαβιούν εντός καθορισμένων και διεθνώς αποδεκτών κρατών.
Άν και αναλυτές βρίσκουν συγκοινωνούντα δοχεία ανάμεσα στον εθνικισμό, τους αλυτρωτισμούς και τα ακροδεξιά κόμματα, το βέβαιο είναι πως τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη δεν μπορούν να ταυτίζονται με αποσχιστικά κινήματα.
Στην Ελλάδα για παράδειγμα, η Χρυσή Αυγή δεν ζητεί την απόσχιση της Κρήτης από την Ελλάδα αλλά την απόλυτη επικράτηση του Ελληνικού στοιχείου (όπως αυτοί τουλάχιστον το ερμηνεύουν) έναντι οτιδήποτε άλλου, εγχώριου ή αλλοδαπού.
Την ίδια ατζέντα έχουν και τα άλλα ακροδεξιά Ευρωπαϊκά κόμματα. Θέλουν εθνικό απομονωτισμό, αμιγή εθνική ταυτότητα και αποκάθαρση από κάθε εξωγενή επιρροή είτε αυτή ονομάζεται Βρυξέλλες ή υποχρέωση να δεχτούν μετανάστες.
Το πρόβλημα με αυτή την σκέψη δεν είναι η ανάδειξη μιας εθνικής ταυτότητας αλλά η μετεξέλιξη της εθνικής ανωτερότητας σε πολεμική ενάντια σε κάθε τι που θεωρείται "κατώτερο". Έτσι, τα επόμενα στάδια είναι η στοχοποίηση άλλων εθνοτήτων, θρησκειών, ιδεολογιών και κατόπιν κρατών.
Ορισμένοι δυστυχώς δεν βλέπουν αυτά τα στάδια αλλά μόνο το πρώτο της εθνικής ταυτότητας. Λίγοι είναι αυτοί που υπό το πρίσμα μιας φυλετικής ή εθνικής υπεροχής μπορούν να σεβαστούν τη θέση άλλων φυλών και εθνοτήτων. Δυστυχώς αυτός ο τρόπος σκέψης είναι παρών σε κάθε μορφής διάκριση. Οι λευκοί θεωρούσαν την εποχή του απαρτχάϊντ υποδεέστερους τους μαύρους, οι Καθολικοί μισούσαν τους Διαμαρτυρόμενους, κλπ.
Ας μη λησμονήσουμε, τέλος, την επιθυμία του Χίτλερ να δημιουργήσει μια Άρεια φυλή που την ήθελε ταυτισμένη με τους Γερμανούς, για να εξαφανίσουν απο γης τους Εβραίους και τους τσιγγάνους.
Κάποιος θα αναρωτηθεί, γίνεται άραγε την εποχή της πληροφορίας, της επιστήμης και των γραμμάτων, να στραφεί ο κόσμος και ιδιαίτερα η Ευρώπη σε ένα αποκρουστικό παρελθόν με πολέμους, πογκρόμ και εθνοκαθάρσεις;
Δεν μπορούμε να πούμε με ακρίβεια αν έχουμε μπει στον ίδιο ολισθηρό δρόμο. Το βέβαιο είναι πως αν μια μερίδα πολιτών (που δεν είναι διόλου αμελητέα), κατευθυνθεί από ανεύθυνους πολιτικούς σε στάδια πέραν αυτών της απλής εθνικής συνείδησης, αν ξεπεράσουμε τα θέματα των μεταναστών και τις εντολές των Βρυξελλών και του Βερολίνου και παρ΄όλα αυτά εκατομμύρια στη γηραιά ήπειρο γλυκαθούν από τις σειρήνες του λαϊκισμού, τότε όλα είναι πιθανά.
Ακόμη και η επιστροφή του πολέμου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου