Δύσβατος δρόμος

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Ανεξάρτητα από το πως θα "βγει" του Πρωθυπουργού η εξόρμηση του Σεπτεμβρίου και το πόσο θα πείσει τους πολίτες για "επανεκκίνηση" της οικονομίας και έξοδο από τα Μνημόνια, οφείλουμε να κάνουμε μερικές σημειώσεις σχετικά με τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις που αφορούν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο οποίος πιθανόν να είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών.

Κατ'αρχάς ας δούμε τη θετική πλευρά μιας διακυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη.

Το σημαντικότερο θετικό στοιχείο θα είναι η "επιστροφή" της χώρας σε ρυθμούς συνηθισμένους. Δεν αναμένεται από μια κυβέρνηση της ΝΔ καμιά ξαφνική αναθεώρηση για σημαιοφόρους ή αριστούχους. Η κοινωνία δεν θα διχάζεται για το αν ο κομμουνισμός υπήρξε ωφέλιμος ή επιζήμιος παγκοσμίως. Δεν θα ακούμε συνέχεια για "βοθροκάναλα" και άλλα κοσμητικά από κανένα. Δεν θα αιωρούνται συνωμοσίες και εκτροπές από δήθεν ελίτ και κλίκες.

Οι δικαστές θα επανέλθουν στα έδρανα τους και δεν θα εκδίδονται πολεμικά ανακοινωθέντα από τις ενώσεις τους. Ο νέος υπουργός Άμυνας δεν θα ευλογεί με σταυροκοπήματα τα πολεμικά αεροσκάφη που ξεκινούν για την καθημερινή τους ρουτίνα στο Αιγαίο. Ούτε θα εμφανίζεται με στολή των ΟΥΚ σε παραλλαγή "Καταιγίδα της Ερήμου". Ούτε, προφανώς, θα λέει στον αρχιεπίσκοπο ότι είναι έτοιμος να ρίξει την κυβέρνηση μόλις ο ιεράρχης το ζητήσει. 

Αυτά θεωρείται βέβαιο πως θα εκλείψουν αυτοστιγμεί. 

Όμως, μένουν άλλα και πολύ πιο δύσκολα διαχειρήσιμα πράγματα για την επόμενη κυβέρνηση, όποτε και αν έλθει. Η χώρα έχει δεσμευθεί για πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060. Η επιτροπεία από τους δανειστές δεν θα πάψει, ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση υπάρχει ο Μητσοτάκης ή ο δισέγγονος του. Οι τρόϊκες θα πηγαίνουν και θα έρχονται. Το Βερολίνο θα βάζει βέτο σε κάθε τι που δείχνει πως πάει να ξεφύγει η συμφωνία του 2016-17. 

Με ή χωρίς το ΔΝΤ, η παρακολούθηση των οικονομικών δεικτών της Ελλάδας θα είναι συνεχής και αυστηρή. Με άλλα λόγια, ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι σε θέση να προσφέρει ουδεμία σημαντική ελάφρυνση στη φορολογία και την αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Τυχόν αρχικός ενθουσιασμός όταν αναλάβει την εξουσία θα εξανεμιστεί γρήγορα διότι οι καιροί των παροχών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. 

Ακόμη και αν απαιτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΝΔ και κεντρώων δυνάμεων για να μη χρεωθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης τυχόν "στράβωμα" των σχέσεων της χώρας με τους δανειστές, πράγμα καθόλου απίθανο, ο δρόμος μπροστά δεν είναι μια άνετη λεωφόρος αλλά ένα δύσβατο μονοπάτι. Σε αυτό το μονοπάτι θα δοκιμαστεί η ίδια η δημοκρατία στην Ελλάδα και απαιτούνται σοφά μυαλά για να αποφευχθούν περαιτέρω κοινωνικές αναταραχές.

Εν ολίγοις, ο κ. Μητσοτάκης με ή χωρίς συμπαραστάτες θα βρεθεί στον ίδιο κίνδυνο που σήμερα βρίσκεται ο Α. Τσίπρας. Πάνω από το κεφάλι του θα αιωρείται ο κίνδυνος της περαιτέρω φτωχοποίησης μεγάλου μέρους της κοινωνίας, της πρόσθετης απορρύθμισης της αγοράς εργασίας με την επακόλουθη Βουλγαροποίηση των μισθών, της αδυναμίας πληρωμών από πολλούς πολίτες και την ογκούμενη δυσαρέσκεια προς κάθε κυβερνώντα.

Για αυτό, τυχόν σκέψεις για "πατριωτικές, δεξιές και λαϊκές" ατζέντες πρέπει πάραυτα να αναθεωρηθούν. Ο λαϊκισμός του κ. Τσίπρα ήταν τόσο σφοδρός και το στραπάτσο που έφαγε τόσο μεγάλο που ο Έλληνας σήμερα δεν έχει ούτε στάλα υπομονής για να ακούσει πατριωτικά συνθήματα και υποσχέσεις μεγαλείων.

Άρα, πως μπορεί η αντιπολίτευση να πορευθεί; Τι μπορεί να αντιτάξει μετά τη λαίλαπα των υποσχέσεων και των μετέπειτα ανατροπών της τωρινής κυβέρνησης;

Πρωτίστως, την ειλικρίνεια και τη μετριοπάθεια. Χρειάζεται μια ατζέντα απόλυτα προσηλωμένη στην πραγματικότητα και όχι σε ψευδαισθήσεις. Οι πολίτες πρέπει να μάθουν αν μπορεί κάτι να αλλάξει από τα ήδη συμφωνηθέντα με τους δανειστές και αν ναι, τι είναι αυτό και υπό ποιές προϋποθέσεις. 

Δικαιούται ο ψηφοφόρος να ξέρει που θα παλέψει η επόμενη κυβέρνηση και πως θα προστατεύσει τους πιο αδύναμους της κρίσης. Πρέπει να πληροφορηθεί για τις προσπάθειες προσέλκυσης μεγάλων επενδύσεων ώστε να αυξηθεί η απασχόληση και να μειωθεί η φορολογία που σήμερα πίπτει επί δικαίων και αδίκων. 

Στα θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής οι προκλήσεις είναι μεγάλες. Η γιγάντωση της εξουσίας του νεο-οθωμανού Ερντογάν και οι αμφισβητήσεις της εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο καθώς και τα αδιέξοδα του Κυπριακού, απαιτούν δράσεις στοχευμένες και σταθερές σε συνεργασία με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.

Στα Βαλκάνια εξελίσσονται περίεργες διεργασίες συχνά υπόγειες που δείχνουν μια απειλητική εθνικιστική τάση των Αλβανών, ενώ οι Σκοπιανοί προσπαθούν να μεταμφιεστούν από λύκους σε αρνιά, μη μπορώντας όμως να συγκρατήσουν τις δικές τους αλυτρωτικές βλέψεις έναντι της Ελλάδας και των γειτονικών της κρατών. 

Η διεθνής Ισλαμική τρομοκρατία και οι προσήλυτοι της που έχουν διαβρώσει όλη την Ευρώπη παραμένει άλυτος γρίφος. Το ότι μέχρι στιγμής η Ελλάδα δεν έχει υποστεί επιθέσεις δεν αφήνει περιθώρια για ξεκούραση.

Με όλα αυτά και με άλλα, το μήνυμα προς τον κ.Μητσοτάκη και προς όποιον επιθυμεί εξουσία στη μετά Τσίπρα εποχή είναι απλό και ισχυρό: Ο δρόμος μπροστά είναι δύσβατος και ανηφορικός.

Άρα, το κοστούμι του πρωθυπουργού δεν θα είναι άνετο και γκλαμουράτο αλλά στενό και καταθλιπτικό. Με πολλές ευθύνες και μηδενική ανοχή.

Όπως είχε πει και ο Χριστός, "όποιος έχει ώτα δια να ακούη, ας ακούη".