Λάθος ατζέντες σε λάθος καιρούς

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Το φθινόπωρο, καλώς εχόντων των πραγμάτων, αναμένεται ήπιο για την κυβέρνηση. Η δεύτερη αξιολόγηση τελείωσε, ομόλογο εκδόθηκε και κατά κάποιο τρόπο ο "παλμογράφος" της Ελληνικής οικονομίας άρχισε να κτυπά σε πιο χαμηλούς παλμούς.

Μάλιστα, λέγεται πως ο Α. Τσίπρας θα κάνει και ανασχηματισμό σε μια προσπάθεια να "φρεσκάρει" την κυβέρνηση του και να προωθήσει ο,τι μπορεί για να ηρεμήσει τα κοινωνικά στρώματα που επί 7 χρόνια βρίσκονται σε ένα συνεχές βέρτιγκο χρεοκοπίας, φόρων και μέτρων.

Περιέργως πως, όμως, ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος δεν φαίνονται αποκλειστικά προσανατολισμένοι στην εμπέδωση κλίματος αποκατάστασης και επανεκίννησης της χώρας. 

Θαρρεί κανείς, με όλα τα τελευταία όσον αφορά τη Δικαιοσύνη, πως η κυβέρνηση έχει κρυφή ατζέντα που μάλλον δεν παραπέμπει σε κοινή λογική. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η βεντέτα που έχει ανοίξει με τους δικαστές όλων των δικαστηρίων; 

Τη μια τα βάζει με το ΣΤΕ ενθυμούμενη το "πατατράκ" των τηλεοπτικών αδειών. Την άλλη με τον Άρειο Πάγο επί αποφάσεως εργατικής φύσης, την άλλη με τους Εφέτες για την Ηριάννα. Τοποθετεί, δε, την πρώην πρόεδρο του ΑΠ ως νομική σύμβουλο αφήνοντας να εννοηθεί πως η συγκεκριμένη δικαστής τελούσε υπό την εύνοια του κ. Τσίπρα όσο ήταν εν ενεργεία. 

Το αποτέλεσμα αυτών των διενέξεων είναι οι πολίτες να βλέπουν μια κοκκορομαχία ανάμεσα στην νομοθετική/εκτελεστική εξουσία και τη δικαστική. Αντί να ασχοληθεί η κυβέρνηση με την καθημερινότητα του πολίτη αναλώνεται σε κόντρες που θυμίζουν αυτοσχέδια ράλι σε παραλιακούς δρόμους όπου νικάει όχι όποιος έχει το καλύτερο μοντιφαρισμένο αυτοκίνητο αλλά ο πιο θρασύς.

Αίφνης όμως εμφανίστηκε και μια άλλη ατζέντα, αυτή της Παιδείας. Ο Υπουργός κ. Γαβρόγλου άρχισε να ομιλεί για σημαιοφόρους και κληρώσεις και λίαν προσφάτως για αλλαγή στον τρόπο εκκλησιασμού των μαθητών. Κινήσεις γίνονται και για αλλαγές στο μάθημα των θρησκευτικών.

Άν υποθέσουμε πως το πρώτο πεδίο "μάχης" με τη Δικαιοσύνη εμπεριέχει προηγούμενα και απωθημένα, αναρωτιέται κανείς τι ωφελεί το μέτωπο που άνοιξε στα θέματα της Παιδείας. Και προσοχή, εδώ δε μιλάμε για χρονίζοντα προβλήματα στα σχολεία ή τα πανεπιστήμια, αλλά για ιδεοληπτικές καταστάσεις. 

Ας υποθέσουμε πως η πρόταση για κλήρωση των σημαιοφόρων έχει μια κάποια βάση. Κι αυτό διότι στο δημοτικό ή και στο γυμνάσιο η έννοια της αριστείας διαφέρει πολύ από ότι στην ενήλικη ζωή. Συνήθως στα σχολεία παρατηρείται μια συσσώρευση γνώσεων που συχνά επιβαρύνει υπέρμετρα τα παιδιά. Ο όγκος αυτός της ύλης θα ξεχαστεί κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του άπαξ και ο μαθητής τελειώσει το σχολείο. Μόνο μια μικρή μερίδα από αυτή τη γνώση θα περάσει σε μια τριτοβάθμια σχολή για να χρησιμεύσει στο μετέπειτα επαγγελματικό βίο του σπουδαστή.

Να σημειώσουμε εδώ επίσης πως συχνά το "άριστα" στο σχολείο είναι προϊόν πίεσης των γονέων που είτε επειδή αυτοί έγιναν κάτι στη ζωή τους θέλουν και το παιδί τους να γίνει κάτι, ανεξαρτήτως της πραγματικής δυνατότητας του, είτε επειδή βλέπουν το παιδί του γείτονα να έχει καλούς βαθμούς και ζηλεύουν με αποτέλεσμα πάλι το παιδί να βασανίζεται πέρα από τις δυνάμεις του.

Υποθέτοντας, άρα, πως υπάρχει λογική βάση στην πρόταση του κ. Γαβρόγλου, θα περίμενε κανείς μια εξίσου εμπεριστατωμένη ενημέρωση των πολιτών. Αυτό όμως δεν έχει γίνει ως τώρα. Αντιθέτως υπάρχουν αποδοκιμασίες. Πίσω από τις αντιδράσεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας υπάρχει κάτι βαθύτερο που δεν φαίνεται να το βλέπει η κυβέρνηση. 

Αυτό είναι η συσχέτιση της αριστείας με τη σημαία, το σύμβολο του έθνους. Κατά κάποιο τρόπο τονίζεται ένας ιερός δεσμός ανάμεσα σε έναν άριστο μαθητή που κοπίασε να διαβάσει και να μάθει, με την ανταμοιβή του να κρατά το σεβαστό σύμβολο. Θεωρείται πως όπως ο ολυμπιονίκης ή ο στρατιώτης αντιπροσωπεύουν έκαστος τα ιδανικά που πρεσβεύει και τιμά τη χώρα του, άρα δικαιούται να κρατά και τη σημαία, έτσι και ο μαθητής που αριστεύει.

Η εξίσωση αυτή δεν είναι όμως απόλυτη διότι ο ενήλικος αθλητής πορεύεται σε ένα μοναχικό δρόμο γεμάτο αντιξοότητες και αξιοποιεί στο έπακρο ό,τι του έδωσε η φύση. Ομοίως και ο στρατιώτης είναι έτοιμος να θυσιαστεί για την προάσπιση των εδαφών της πατρίδας, άρα δικαίως του εμπιστεύονται το σύμβολο. 

Περαιτέρω, ο μαθητής δημοτικού δεν έχει ακόμη διαμορφώσει εθνική συνείδηση. Για αυτόν η επανάσταση του '21, το έπος του "Οχι" και ο Μαραθώνας και οι Θερμοπύλες, δεν έχουν διαμορφώσει μέσα του μια κατασταλαγμένη άποψη για το τι ακριβώς αναπαριστά η σημαία, πόσους αγώνες και αίμα ηρώων κουβαλά. 

Τουναντίον μάλιστα, συχνά δημοσιογράφοι ρωτούν παιδιά στην παρέλαση και αυτά απαντούν πως στην 25η Μαρτίου εορτάζουμε το "Όχι". Σύνηθες, δε, φαινόμενο είναι η μαζική επίσκεψη σε καφέ και κλαμπ μετά τις παρελάσεις χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σκέψη για την επέτειο της ημέρας της παρέλασης. Στα παιδιά του Δημοτικού, δε, ελάχιστη αναμένεται η επιρροή των παρελάσεων και της εθνικής κατήχησης στην ενήλικη ζωή τους. Ουδείς μπορεί να βεβαιώσει πως όσοι γαλουχούνται από εθνικά ιδεώδη θα τα ακολουθούν και αργότερα. Μάλιστα, είναι γνωστό το φαινόμενο η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία να έχει στοιχεία ακροαριστερά και ακροδεξιά τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία ή την ηρωϊκή αυταπάρνηση.

Παρ'όλα αυτά, η κυβέρνηση δεν επιχειρηματολογεί στα ανωτέρω βήματα της, δεν αναδεικνύει την ανόμοια σύγκριση στρατιώτη/αθλητή και μαθητή, αλλά φαίνεται να ζητάει μια αλλαγή του status quo στα κοινωνικά στρώματα που θα χαρακτηρίζονταν του κέντρου στο πολιτικό φάσμα. Θα έλεγε κανείς πως δεν την ενδιαφέρει ο μέσος οικογενειάρχης ή φιλόπατρις πολίτης. Με ευκολία αγγίζει θέματα σημαίας και θρησκείας αγνοώντας πως αυτά τα ζητήματα χρειάζονται ευρεία κοινωνική συναίνεση. 

Ακόμη και αν τα δικαστήρια αποφανθούν υπέρ της απαγόρευσης του μαθήματος των θρησκευτικών και του εκκλησιασμού ή τη μεταρρύθμιση αυτών ώστε να λάβουν υπόψιν τις ευαισθησίες και των άλλων θρησκειών ή και των αθέων, η ευαίσθητη χορδή θα έχει ήδη αγγιχθεί. Πολύς κόσμος ακόμη και εξ αντανακλαστικών θα θεωρήσει πως η κυβέρνηση δείχνει το άθεο πρόσωπο της. Θα υπάρξουν αντιδράσεις έντονες διότι η ανεξιθρησκεία και η ανοχή των διαφόρων "πιστεύω" δεν έχουν ακόμη καλλιεργηθεί στην Ελλάδα. Τουναντίον, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει ακόμη και για Μεσαιωνικές καταστάσεις (βλέπε κάστανο του Παϊσιου) που δεν προϊδεάζουν για τίποτα καλό όσον αφορά το άνοιγμα σε άλλες θρησκείες ή στον αγνωστικισμό.

Άν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την κόπωση της κοινωνίας από τα φορολογικά μέτρα, την ανεργία και τη φτώχεια, οι παράξενες ατζέντες της κυβέρνησης το μόνο που θα της αποφέρουν είναι περαιτέρω εκλογική ζημιά.

Ενδεχομένως ο Πρωθυπουργός να θεωρεί πως έχει πίσω του ικανό εκλογικό σώμα που θα ενέκρινε άμεσα αυτές τις ατζέντες. Δεν είναι καθόλου βέβαιο αυτό. Πέραν του πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να συγκεντρώνει ένα 7-8% του εκλογικού σώματος, οι υπόλοιποι μάλλον δεν θα δουν με καλό μάτι τις επερχόμενες αλλαγές. Περαιτέρω, οι ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ είναι βέβαιο πως θα πάθουν "αλλεργίες" βλέποντας τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία (με τη Δικαιοσύνη φαίνονται εντάξει) οι οποίες θίγουν την καρδιά αυτών που πρεσβεύουν ως εθνολαϊκιστικό κόμμα.

Τις οίδε, ίσως μελετήσουν καλύτερα τα επόμενα βήματα τους στο Μαξίμου και σκεφθούν να δώσουν την απαραίτητη προσοχή στο μέτωπο της Δικαιοσύνης και τον κοινωνικό διάλογο που απαιτείται στο μέτωπο της Παιδείας. Αλλιώς, θα τα βρουν όλα αυτά μπροστά τους στο κοντινό μέλλον.