του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το ρεπορτάζ βγήκε σαν να ήταν "κόπυ-πάστε" (που θα'λεγε και ο μέγας Πολάκης) από το παρελθόν. Παρ'όλη τη χρονιά φαινόμενο για τον τουρισμό, η πάγια πλέον γκρίνια ορισμένων φορέων και επιχειρηματιών παραμένει. Στην Κρήτη, λέει, παρ'όλες τις 300.000 διανυκτερεύσεις που "τρέχουν" και θα διαρκέσουν μέχρι και τον Οκτώβρη, κάποιοι παραπονιούνται πως οι τουρίστες δεν αφήνουν λεφτά.
Το γνωστό από τη δεκαετία του '70 ρεπερτόριο πως οι ξένοι τρώνε ένα αυγό ή μια σαλάτα στα τέσσερα, ζει και βασιλεύει. 'Αλλοι τα βάζουν με τους "βραχιολάκηδες" τουριστες που τρώνε και πίνουν σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου αλλά μέσα στα ξενοδοχεία τους αφού ήρθαν με πακέτα που συχνά είναι all inclusive.
Οι πάγιες πλέον "Κασσάνδρες" αγνοούν ή επίτηδες αγνοούν πολλά πράγματα. Πρώτον, πως δεν είναι όλοι οι τουρίστες παραλήδες. Πάρα πολλοί εξ αυτών είναι εργαζόμενοι και κάνουν οικονομίες ένα και δυο χρόνια για να έρθουν στη χώρα μας. Χιλιάδες εξ αυτών, σύμφωνα με επίσημα Ευρωπαϊκά στοιχεία, κουβαλούν στην πλάτη τους δάνεια και χρέη. Αλλά ως φυσιολογικοί άνθρωποι που είναι, θέλουν να χαρούν το Ελληνικό κλίμα πριν γυρίσουν στη μουντή και βροχερή πατρίδα τους.
Αυτοί οι τουρίστες που δεν είναι οι παλαιοί με τα σλίπινγκ μπάνγκ και τα κατσαρολάκια στον ώμο, θέλουν μια λογική σχέση κόστους και ποιότητας. Προφανώς στα all inclusive δεν θα απολαμβάνουν γκουρμέ καταστάσεις αλλά αυτοί θέλουν μια μέτρια αλλά ανεκτή ποιότητα.
Δεύτερον, όσοι τουρίστες είναι παραλήδες δεν μας έχουν τάξει πως κάθε χρόνο εδώ θα ξοδεύουν τα δολάρια ή τα ρούβλια τους. Αυτοί μπορεί να "πεταχτούν" στην Ελούντα για ένα διήμερο, να δώσουν 1000 ή 2000 ευρώ και μετά να αναχωρήσουν για άλλα μέρη. Για αυτούς η Ελλάδα ή η Κρήτη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όπως ίσως αναμένουν ορισμένοι ντόπιοι να θεωρούν τους τόπους τους. Ομοίως, αν αυτοί οι VIP πάνε στο Παρίσι το άλλο Σαββατοκύριακο, πάλι για χάζι θα πάνε. Θα ψωνίσουν ενδεχομένως κάτι, θα φάνε τα γκουρμέ τους και μετά για άλλα μέρη, ανεξαρτήτως του σέρβις και της γαλλικής κουζίνας.
Τρίτον, η μέση/ανώτερη ποιοτική κλάση τουριστών έχει δικές της, ιδιαίτερες απαιτήσεις. Αυτοί δεν έχουν ιδιωτικό τζετ να τους πηγαίνει βόλτα στον κόσμο κάθε τόσο. Δεν κάνουν επίδειξη πλούτου και δεν έχουν λόξα με γούνες και χρυσαφικά. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι ανωτάτης μόρφωσης και καλού γούστου. Μπορεί να μην συνοδεύονται από νταντάδες και ιπποκόμους αλλά έχουν απόλυτη αίσθηση του τι ζητούν.
Αυτοί θα ικανοποιηθούν με καλής ποιότητας ξενοδοχεία και εστιατόρια και οπωσδήποτε θα επισκεφτούν αρχαιολογικούς χώρους και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Αρέσκονται να μαθαίνουν για την ιστορία, τη λαογραφία, τα ήθη και έθιμα και μαζεύουν εμπειρίες, σε αντίθεση με το τσούρμο των νέων που κατοικοεδρεύουν σε Μάλια, Φαληράκι και Λαγανά, οι οποίοι ως νέοι που είναι, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την κουλτούρα του τόπου που επισκέπτονται.
Άν λοιπόν ο μέσος/ανώτερος τουρίστας βρει καλή εξυπηρέτηση, άψογο ξενοδοχείο, εξαιρετική ποιότητα φαγητού χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για γκουρμέ πιάτα και εστιατόρια με άστρα Μισελέν, αν βρει τον "παλμό" ενός μη εμπορευματοποιημένου τόπου, αν ταξιδέψει στην ενδοχώρα και δει την αληθινή φιλοξενία και γευθεί αυθεντικές συνταγές, τότε αυτός θα φύγει με εμπειρίες καλές. Θα τον έχουμε κερδίσει και όχι μόνο θα μας ξανάρθει, αλλά θα φέρει και άλλους φίλους του.
Άν όμως περιμένουν μερικοί με κάτι αντιαισθητικά μαγαζάκια που έχουν μείνει απαράλλαχτα από τη δεκαετία του '70 και με σκονισμένα πήλινα αγαλματάκια να πιάσουν την καλή, ματαίως θα περιμένουν. Ο τουρίστας δεν θέλει να μπει σε ένα μαγαζί που θα του δίνει από μπρελόκ και αναπτήρες μέχρι κοσμήματα. Ενδεικτικά να αναφέρω πως ακόμη υπάρχουν τέτοια "σουβενιράδικα" που πουλούν ακόμη φιλμ για φωτογραφικές μηχανές, το οποίο έχει εκλείψει εδώ και πάνω από 10 χρόνια.
Ομοίως, αν μερικοί θεωρούν πως με τιμές Ελβετίας σε εστιατόρια που θυμίζουν "στάσου μύγδαλα" και "Γκρικ Μουζάκα" της δεκαετίας του '70, θα πλουτίσουν, πλανώνται πλάνην οικτράν. Όσοι, δε, θεωρούν ακόμη τον Έλληνα χουβαρντά και γαλαντόμο, ας το ξανασκεφτούν. Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν λεφτάδες και κάποιοι που αρέσκονται στην επίδειξη, αλλά πλέον είναι δύσκολο να βρεις τόσους πολλούς που θα δώσουν 100 ευρώ για 4 άτομα για απλούστατα πιάτα χάριν επιδείξεως. Κάποιοι θα το κάνουν. Άλλοι όμως θα παρακάμψουν το εστιατόριο - "φαρμακείο" κι ας είναι πάνω στο κύμα.
Ο καλός λοιπόν και σταθερός τουρισμός απαιτεί ποιοτικές υπηρεσίες από εξειδικευμένα στελέχη και από ανθρώπους με μεράκι που αγαπούν αυτό που κάνουν. Ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι που δεν φείδονται χρημάτων για να παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες, είτε είναι ξενοδοχειακής φύσης ή εστίασης και πολιτισμού. Αυτοί θα είναι και οι τελικοί κερδισμένοι που θα έχουν ξεφύγει μια για πάντα από την συμφορά του τουρισμού του μπρελόκ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου