Δυο χρόνια φαγούρα

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Κάτι τους έχει πιάσει εκεί στην κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν είναι αντιπερισπασμός για το αλαλούμ της διακυβέρνησης τους ή απλά μιας μορφής παράνοια που κατασκευάζει συνεχώς εχθρούς.

Η Αριστερά γενικώς έχει μια παράδοση στο να βλέπει φαντάσματα παντού, ακόμα και στο εσωτερικό της. Ο φόβος του ασφαλίτη, του χαφιέ, του πράκτορα, ακόμα την καταδιώκει από την εποχή του Εμφυλίου. Όχι βέβαια πως η Δεξιά είναι "αγνή παρθένος". Έχει κι αυτή τα μύρια της κόμπλεξ με πρωταρχικό την περίεργη ροπή της προς διάφορες μορφές εθνικισμού και καταστολής.

Η κυβέρνηση Τσίπρα πάντως, αν και προσπαθεί να επιδείξει ένα πρόσωπο "λάϊτ" αριστεράς, έχει χαθεί σε ένα κυκεώνα φόβων της και ιστοριών συνωμοσιών. Παράλληλα με την ενασχόληση της με τα Μνημόνια και τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, εδω και 2 και πλέον χρόνια αναλώνεται σε μια δική της "σταυροφορία". Ένας από τους πρώτους στόχους της ήταν τα ΜΜΕ. Άν και ήδη διαλυμένα από την οικονομική κρίση, θεωρήθηκε πως πρέπει όσα επιβιώσουν να πληρώσουν ακριβά την άδεια τους. Εκ πρώτης όψεως αυτό ήταν ορθό. Όμως στη συνέχεια συνέβησαν περίεργες καταστάσεις. Εμφανίστηκε ο Καλογρίτσας που τελικά δεν πληρούσε τα κριτήρια για να λάβει άδεια, το Συμβούλιο της Επικρατείας μπλόκαρε το νόμο Παππά και στο τέλος οι άδειες αντί των 5 θα γίνουν 7.  

Η κυβέρνηση αυτό δεν το χώνεψε με τίποτα. Καταφέρθηκε ενάντια στο ΣΤΕ αντί να δεχθεί πως το Δικαστήριο απλά εφάρμοσε το νόμο. Έτσι, τα "βοθροκάναλα της διαπλοκής" κατά Πολάκη, απέκτησαν και νομικό έρεισμα ύπαρξης.

Μετά ήρθε στην επιφάνεις το περιστατικό με τον Καμμένο και τον ισοβίτη για το ναρκόπλοιο Νουρ 1. Εδώ συνέβη το εντελώς ανάποδο. Σύμφωνα με τον ισοβίτη,  ο Υπουργός Άμυνας μαζί με ένα λιμενικό και τις δικαστικές αρχές σε αγαστή συνεργασία, προσπάθησαν να τον πείσουν να ενοχοποιήσει το Μαρινάκη ο οποίος, της συμπτώσεως, αναδεικνύεται στο μεγάλο "δέος" των αντιπολιτευόμενων ΜΜΕ. Άγνωστο τι ακριβώς ευσταθεί σε αυτή τη σκοτεινή υπόθεση της οποίας η αφήγηση παραπέμπει σε παρακράτος. Κι αυτό διότι αν οι δικαστικές και διωκτικές αρχές δεν έχουν τον τρόπο να "τυλίξουν" μια υπόθεση και χρειάζεται παρέμβαση κυβερνητικού στελέχους, τότε η ανεξαρτησία και η διαφάνεια της Δικαιοσύνης και της αστυνομίας τίθενται εν αμφιβόλω. Με την ίδια λογική, ο κάθε υπουργός ή ακόμη χειρότερα πρωθυπουργός θα μπορεί να αλλάζει όποτε θέλει τις έρευνες μιας υποθέσεως προς ιδίον όφελος. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η απολυταρχία και οι κυβερνήσεις τύπου Μαδούρο ή Πινοσέτ.

Το νέο κρούσμα που πρόσφατα ανέκυψε είναι η απόφαση του Εφετείου αναστολών για την Ηριάννα, μια κοπέλα που κατηγορείται για τρομοκρατία. Ο υπουργός Δικαιοσύνης θεωρεί πως κακώς αποφάσισαν οι δικαστές που δεν χορήγησαν αναστολή της πρωτόδικης ποινής μέχρι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Και αυτή τους τη δυσαρέσκεια δεν την περιορίζει ο ίδιος ως νομικός σε επιστημονικές και δικανικές απόψεις, κάτι που ο κάθε ένας δικαιούται να το πράξει, αλλά μαζί με το Μαξίμου προσπαθεί να κατευθύνει την υπόθεση σε σημείο ώστε να πιεστούν κοινωνικά οι δικαστές και να χορηγήσουν αναστολή σε επόμενο αίτημα της Ηριάννας.

Από την άλλη, ο πρωθυπουργός διορίζει σύμβουλο του την πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου Β.Θάνου, ενώ ο πρώην εισαγγελέας και αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος συντάσσεται κι αυτός εναντίον των δικαστών. 

Αναρωτιέται κανείς που θα οδηγήσει αυτή η "φαγούρα" της κυβέρνησης με τους πάντες κάθε τρεις και λίγο. Τι προσπαθεί άραγε να επιτύχει με τις παντοειδείς παρεμβάσεις, νόμιμες ή μη; Θέλει κάθαρση στο χώρο των ΜΜΕ; Άν διαθέτει στοιχεία διαφθοράς, στους δικαστές που τώρα πολεμάει πρέπει να απευθυνθεί. Άν οι δικαστές φιμωθούν, ποιός θα κρίνει; Μήπως θα ιδρυθούν κομμούνες και επιτροπές για να κάνουν λαϊκά δικαστήρια;

Ας υποθέσουμε πως στην περίπτωση της Ηριάννας οι 3 πλειοψηφίσαντες δικαστές έκαναν λάθος κρίση. Πείτε το υπέρμετρο ζήλο, πείτε το υπερβολική ευαισθησία έναντι όσων κατηγορούνται για τρομοκρατία. Όπως είπε και ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κοντονής, η Ηριάννα δικαιούται νέο αίτημα αναστολής της ποινής της. Ο Τσοχατζόπουλος έκανε πολλά μέχρι να βγει έξω. Μπορεί η κοπέλα να είναι πράγματι αθώα και της δίδεται η δυνατότητα στο Εφετείο να παλέψει για να δικαιωθεί.

Προφανώς και εφ'όσον κριθεί πως ο βίος της ήταν καθ'όλα φιλήσυχος και σύννομος, δικαιούται και το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου κάτι που θα μειώσει δραματικά το ύψος της ποινής. Έχει το δικαίωμα της μη αυτοενοχοποίησης και το τεκμήριο της αθωότητας. Όλα αυτά είναι δικαιώματα της και "όπλα" της απέναντι σε όποιον τη θέλει κατηγορούμενη. 

Όμως, πάλι διαφαίνεται η προσπάθεια της κυβέρνησης να προκαταλάβει την κρίση και των επόμενων δικαστών μόλις η Ηριάννα κάνει νέο αίτημα για αναστολή. Είναι σαν να λέει πως μόνο όποιος ντε φάκτο της χορηγήσει αναστολή είναι καλός δικαστής. 

Αυτές οι μυστήριες μεθοδεύσεις δεν κάνουν καλό στη χώρα. Όποιος θεωρεί πως οι νόμοι είναι ασαφείς, όποιος θεωρεί πως οι δικαστές "ξεφουρνίζουν" δικές τους ερμηνείες σε άρθρα που δεν ήταν ο αρχικός στόχος του νομοθέτη, όλα αυτά αλλάζουν με νέους νόμους. Τώρα που ετοιμάζεται ο πολυδιαφημισμένος και σε τεράστια καθυστέρηση νέος Ποινικός Κώδικας, υπάρχει η ευκαιρία να διορθωθούν κακώς κείμενα. Εκεί, ο νέος νόμος είναι θα είναι νόμος και κανείς δικαστής δεν θα τον διαστρέψει όσο κι αν μέσα του ίσως να το επιθυμούσε για λόγους ιδεολογίας ή αντιλήψεως.

Πρέπει άρα η "φαγούρα αυτή" και η κατασκευή εχθρών και συνωμοσιών να παύσει άμεσα. Διότι η επόμενη κυβέρνηση θα έχει τους δικαστές με το μέρος τους και ενδεχομένως οι παραπομπές σε ειδικά δικαστήρια να ξεκινήσουν με το "καλημέρα".

Ας ασχοληθεί λοιπόν η κυβέρνηση με τον απλό πολίτη και ας τον στηρίξει στη δύσκολη περίοδο που περνάει. Άλλωστε, ο πολίτης θα είναι ο ύστατος κριτής της και όχι τα ΜΜΕ ή οι δικαστές.