του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο Πρόεδρος Τραμπ φαίνεται πως ακόμη δεν έχει δείξει σαφή δείγματα αντίληψης της σοβαρότητας της θέσης του. Πέρα από τις μνημειώδεις γκάφες του στο εσωτερικό της χώρας του, η άσκηση εξωτερικής πολιτικής από τον ίδιο και το επιτελείο του φαντάζει το λιγότερο ερασιτεχνική και επικίνδυνη.
Ένα τυπικό δείγμα της απρονοησίας και της έλλειψης διορατικότητας που τον διακρίνει είναι η πυραυλική επίθεση στη Συρία μετά από ένα εξόχως αμφιλεγόμενο μπαράζ εικόνων και πλάνων που έδειχναν, υποτίθεται, νεκρά παιδιά από το νευροτοξικό αέριο Σαρίν. Χωρίς καν να μπει στον κόπο να ζητήσει από τις μυστικές του υπηρεσίες να "ξεσκονίσουν" το υλικό που δόθηκε στη δημοσιότητα και να κάνει διασταυρώσεις από πράκτορες και συνεργάτες του που δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή, έστειλε 59 Τόμαχωκ σε ένα Συριακό αεροδρόμιο από το οποίο υποτίθεται απογειώθηκαν τα αεροσκάφη που βομβάρδισαν περιοχές αμάχων με βλήματα που περιείχαν Σαρίν.
Όταν μια δημοσιογράφος ρώτησε τον Τραμπ υπό ποιές συνθήκες ελήφθη η απόφαση για το βομβαρδισμό, αυτός απάντησε χαλαρά ότι την ώρα που έτρωγε ένα πεντανόστιμο κέϊκ σοκολάτας με τον Κινέζο ομόλογο του, του είπαν πως τα πλοία με τους Τόμαχωκ ήταν με το δάκτυλο στη σκανδάλη και περίμεναν. Οπότε, έδωσε την εντολή για πυρ. Μόνο που στην απάντηση του είπε πως επλήγη το...Ιράκ αντί της Συρίας και μετά από διόρθωση της δημοσιογράφου είπε πως επλήγη η Συρία.
Αυτές οι τραγελαφικές καταστάσεις θα μπορούσαν ενδεχομένως να θεωρηθούν ιδιορρυθμίες ενός ανθρώπου όπως ο Τραμπ, αν δεν συνέχιζε το κακό με την αποστολή ενός και κατόπιν άλλων δυο αεροπλανοφόρων στα ύδατα μεταξύ Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας, εξοργίζοντας το μόνο εναπομείναν Σταλινικό κράτος του κόσμου, τη Βόρεια Κορέα.
Η Βόρεια Κορέα αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε πιόνι της Σοβιετικής Ένωσης που άδραξε την ευκαιρία να εξασκήσει επιρροή σε εκείνο το κομμάτι του κόσμου, συμπληρώνοντας την Κομμουνιστική κυριαρχία της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας και δημιουργώντας ένα ενιαίο και αχανή γεωγραφικό χώρο ως αντίβαρο της Δύσης.
Ο κομμουνιστής Κιμ Ιλ Σούνγκ έλαβε τις "ευλογίες" του Στάλιν και του Μάο Τσε Τουνγκ και εγκαθίδρυσε σταλινικό κράτος άνωθεν του 38ου παράλληλου. Τον Ιούνιο του 1950 ο Βορειοκορεατικός στρατός παραβίασε το άτυπο συμφωνηθέν σύνορο και εισέβαλλε στο νότο, ανάβοντας τις φλόγες του τριετούς Κορεατικού Πολέμου που έφερε Αμερική και Σοβιετική Ένωση λίγο πριν την πυρηνική αναμέτρηση και σηματοδότησε την πρώτη μεγάλη αναμέτρηση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας που έσπευσε να βοηθήσει τη Βόρεια Κορέα με μισό εκατομμύριο στρατιώτες.
Η κατάπαυση του πυρός που επετεύχθη το 1953, παγίωσε το διχασμό μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας. Ενώ όμως στο νότο η Κορέα αναπτύχθηκε εντυπωσιακά, στο Βορρά οι απόγονοι του Κιμ Ιλ Σούνγκ κράτησαν τη χώρα στο 1950. Σήμερα, η Βόρεια Κορέα είναι παντελώς υπανάπτυκτη με σοβαρούς λιμούς που βασανίζουν το λαό της. Μόνη της σύμμαχος έμεινε η Κίνα η οποία λαμβάνει σε αντάλλαγμα ορυκτά και μεταλλεύματα.
Η πρωτεύουσα του κράτους, Πιονγιάνγκ, είναι ένα τεράστιο κέλυφος που μέσα του δεν περιέχει τίποτα. Μεγάλες λεωφόροι χρησιμοποιούνται από ελάχιστα αυτοκίνητα, ουρανοξύστες κατοικούνται μόνο από λίγους κατοίκους, το Ίντερνετ της χώρας αριθμεί 23 ιστοσελίδες, όλες ελεγχόμενες από το κράτος, απαγορεύεται κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, μόνο ο στρατός και τα κομματικά στελέχη έχουν επαρκή τροφή και όλοι υποχρεούνται να θεωρούν τον σημερινό ηγέτη Κιμ Γιόνγκ Ουν, εγγονό του Ίλ Σουνγκ, υπέρτατο άρχοντα και στρατηλάτη.
Ο στρατός της χώρας ανέρχεται σε περίπου 2 εκατομμύρια στρατιώτες με χιλιάδες πυροβόλα και άρματα μάχης. Η αεροπορία και το ναυτικό της θεωρούνται κατάλοιπα του ψυχρού πολέμου και δεν έχουν καμιά ελπίδα απέναντι στα αντίστοιχα Νοτιοκορεατικά και Αμερικανικά όπλα.
Όμως, η πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας Σεούλ, ένα παγκόσμιο κέντρο τεχνολογίας, είναι λίγες δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με τους Βορειοκορεάτες και οι ειδικοί αναλυτές εκτιμούν πως στις πρώτες ώρες ενός ενδεχόμενου πολέμου, η Νοτιοκορεατική πρωτεύουσα θα ισοπεδωθεί.
Έτσι, ακόμη κι αν ο Νοτιοκορεατικός στρατός ηττηθεί, το τίμημα για το Νότο θα είναι τεράστιο και η χώρα θα κάνει δεκαετίες να επανέλθει. Αναμφισβήτητα, η ήττα του Βορρά προϋποθέτει την παντελή έλλειψη συνδρομής από Κίνα ή Ρωσία. Άν αυτά τα δυο κράτη μπουν σε ένα πόλεμο εναντίον της Νότιας Κορέας και των ΗΠΑ (πιθανόν και της Ιαπωνίας), τότε εύλογα αναρωτιέται κανείς που θα καταλήξει μια τόσο μεγάλη σύγκρουση και πόσο γρήγορα θα πέσουν στο τραπέζι οι πυρηνικές βόμβες εκατέρωθεν.
Το σενάριο ενός πολέμου μεταξύ της ασταθούς Βόρειας Κορέας και ευρύτερων "παικτών" της Νοτιοανατολικής Ασίας με τη συνδρομή της Κίνας και ενδεχομένως και της Ρωσίας αποτελεί τον απόλυτο εφιάλτη για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με βάση όλα τα παραπάνω, ο αδοκίμαστος και άπειρος Τράμπ πρέπει να μετρήσει δέκα φορές πριν αποφασίσει οτιδήποτε στην περιοχή. Ο πόλεμος, εξάλλου, πολλές φορές γίνεται από τυχαία γεγονότα και από λάθος εκτιμήσεις.
Ας ελπίσουμε να μην χρειαστεί να συμβεί ούτε το τυχαίο γεγονός, ούτε η λάθος εκτίμηση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου