του Μανόλη Μπουχαλάκη
Λέγεται πως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο πρόσφατο Γιούρογκρουπ αναζήτησε εναγωνίως στήριξη για να μην αναγκαστεί η κυβέρνηση να αποδεχτεί πλεονάσματα της τάξης του 3.5% του ΑΕΠ κάτι που θα σήμαινε μέτρα πολλών δις ευρώ απέναντι σε μια κοινωνία που απορίας άξιο είναι πως ακόμη διατηρεί τη συνοχή της.
Αντί όμως της αναγνώρισης των μέχρι τώρα μέτρων, ο Τσακαλώτος έλαβε ψύχρα και απογοήτευση. Όταν μάλιστα κάτι πήγε να πει για εκλογές, οι απέναντι του είπαν "αν δεν αντέχετε, κάντε εκλογές".
Αυτός ο εμπαιγμός συμβαίνει εδώ και 6 χρόνια τώρα. Κάθε φορά που λαμβάνονται μέτρα ο εκάστοτε πρωθυπουργός αναζητά "πολιτικές λύσεις", "συμμαχίες", κλπ, για να συσπειρώσει υποτίθεται κάποιες χώρες σε μια προσπάθεια αποτροπής των μελλούμενων. Δυστυχώς, όσες φορές αυτό συνέβη οι απέναντι γκρέμισαν τις ελληνικές κυβερνήσεις αδιαφορώντας για τα πάντα.
Τα μνημόνια σάρωσαν τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και τώρα ετοιμάζονται να σαρώσουν και την κυβέρνηση Τσίπρα ή και την επόμενη. Πάντοτε το πατρόν είναι το ίδιο. Σύμμαχες χώρες δεν υπάρχουν παρά τις πομπώδεις δηλώσεις ορισμένων ηγετών τύπου Ολάντ. Η κάθε χώρα κοιτάζει τα δικά της προβλήματα και δεν έχουν διάθεση να ασχολούνται με την Ελλάδα. Στη συλλογική συνείδηση των "παλαιάς κοπής" Ευρωπαϊκών κρατών, η Ελλάδα δεν ανήκει στην Ευρωζώνη. Δυστυχώς, από τα Γκρικ Στατίστικς περάσαμε σε καψόνια απίστευτα που δεν έχουν απλά σκοπό την τιμωρία της Ελλάδας αλλά το εκβιαστικό δίλημμα: Βουλγαροποιηθείτε ή βγείτε έξω από το ευρώ και την Ε.Ε. Αυτό είναι το ζητούμενο και κανένα άλλο αλλά κανείς πολιτικός δεν τολμά να το ομολογήσει δημοσίως.
Κάθε φορά λοιπόν που ένας ανίδεος (;) πρωθυπουργός μας πάει υποτίθεται για να "διαπραγματευτεί", ακούει τα ίδια και τα ίδια. Διαπραγμάτευση δεν υφίσταται διότι το θέμα έχει πλήρως ξεκαθαρίσει με τους δυο δρόμους που αναφέραμε. Κάθε φορά θα μας λένε για την Εσθονία και τη Βουλγαρία που έχουν ανάπτυξη διότι είναι "ανταγωνιστικές χώρες", δηλαδή με μισθούς και συντάξεις των 150 ευρώ. Κοινή συνισταμένη του Σόϊμπλε και των υποτακτικών του είναι πως δεν τους ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο ποιος κυβερνά την Ελλάδα. Αυτοί βλέπουν κράτος που έχει συνέχεια. Για αυτούς η διαπραγμάτευση δε γίνεται μεταξύ κομμάτων αλλά μεταξύ κρατών. Για αυτό ούτε μια σκασίλα έχουν αν κυβερνά αριστερός, σοσιαλιστής ή δεξιός. Όλοι τα ίδια "κάλαντα" θα ακούσουν.
Για αυτό, κανείς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να κάνει το παραμικρό κατά τη διάρκεια της κρίσης αλλά όλοι οι πρωθυπουργοί εξατμίστηκαν σαν σταγόνες σε κλαδάκι με την ανατολή του ήλιου. Ο Τσίπρας νομίζει πως διαφέρει αλλά πολύ σύντομα θα ακολουθήσει την ίδια μοίρα.
Ορισμένοι πανηγυρίζουν επειδή με το Μπρέξιτ και με το Ρέντσι, υποτίθεται πως το Βερολίνο παίρνει μαθήματα και πως η Ε.Ε. παραπαίει. Αυτό πρόκειται για μεγάλο μύθο. Τα εμπορικά συμφέρονται είναι τόσο ισχυρά στην Ευρώπη που κανείς τρελός πρωθυπουργός δεν θα θελήσει να γυρίσει η ήπειρος στην εποχή των κλειστών συνόρων και των τελωνείων. Όσο δε για τους Βρετανούς, αυτοί αργά ή γρήγορα θα βρουν το δρόμο τους, σε αντίθεση με την Ελλάδα που αν έκανε το μοιραίο βήμα θα την περίμενε μια υποτιμημένη δραχμή που θα έφτανε τους μισθούς στο -40% τουλάχιστον την επόμενη μέρα.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Μας περιμένει η Βουλγαροποίηση μας εντός της Ε.Ε. ή θα επιλέξουμε την ίδια μοίρα εκτός της Ένωσης;
Η λογική λέει πως, βλέποντας και το γιγάντωμα της εξουσίας του Ερντογάν, η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ε.Ε. Όμως, πρέπει να δοθεί μια καίρια απάντηση στους διαδρόμους του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Η απάντηση αυτή πρέπει να συνοψίζεται περίπου στο εξής: Η Ελλάδα θα κάνει το παν για να εφαρμόσει μέτρα που φέρνουν δίκαιη φορολογία, επενδύσεις και προστασία των τάξεων που έχουν σαρωθεί από τη φτωχοποίηση λόγω κρίσης. Παράλληλα, η Ε.Ε. πρέπει να δεσμευτεί πως δεν θα αφήσει την Ελλάδα να ολισθήσει σε εκτροπή του πολιτεύματος ή σε μετεξέλιξη σε κράτος αστυνομικό ή ακροδεξιό. Οι κίνδυνοι αυτοί πρέπει να τονιστούν για να ξυπνήσουν ορισμένους ασυνείδητους στην Ευρώπη και την Αμερική (βλέπε ΔΝΤ).
Με αυτό το απόλυτα ρεαλιστικό επιχείρημα, ο Σόϊμπλε και τα κανίς που τον συνοδεύουν ίσως καταλάβουν κάπως καλύτερα πως η Ελλάδα συμφέρει να είναι στην Ε.Ε. και μάλιστα πολιτικά σταθερή. Το χαρτί της αστάθειας δεν έχει ακόμη παιχθεί και θα πρέπει να παιχθεί σύντομα. Όχι για να σταματήσουν τα μέτρα, όσα από αυτά είναι απαραίτητα για να επέλθει διαφάνεια στο δημόσιο βιο, αλλά για να κατανοήσουν κάποιοι που ζουν σε έναν παραμυθένιο κόσμο εκεί στα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης πως ο εθνικισμός μαζί με το λαϊκισμό και τη φτώχεια δεν μπορεί πάντοτε να παραμένει μια γραφικότητα αλλά πως μπορεί κάλλιστα να φέρει τα ίδια δεινά που αιματοκύλησαν αυτή την ίδια ήπειρο σε 2 παγκόσμιους πολέμους.
Είναι τώρα ο καιρός για μεγάλες αλήθειες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου