Καθεστωτικές υποκλοπές

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Δεν είναι ασυνήθιστο κυβερνήσεις για λόγους εθνικής ασφάλειας να παρακολουθούν πρόσωπα και επικοινωνίες. Αυτό συνέβαινε επί χρόνια σε όλο τον κόσμο και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται.

Το πρόβλημα είναι η υποκλοπή που δεν σχετίζεται με την εθνική ασφάλεια. Πως θα τη χαρακτήριζε κανείς; Ο Ρίτσαρντ Νίξον παραιτήθηκε το 1974 επειδή είχε παγιδεύσει τα δωμάτια των πολιτικών του αντιπάλων στο Watergate. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. 

Η πολιτική δεν είναι κόσμος αγγελικά πλασμένος, το αντίθετο μάλιστα. Όμως, μόνο απολυταρχικά καθεστώτα προχωρούν σε παρακολουθήσεις και μαγνητοφωνήσεις πολιτικών τους αντιπάλων ή άλλων σημαινόντων προσώπων που δεν έχουν σχέση με την κρατική ασφάλεια.

Στην περίοδο της μεταπολίτευσης η πρώτη φορά που βγήκε στο φως σκάνδαλο υποκλοπών ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '80 όταν ένας απόστρατος αξιωματικός των Διαβιβάσεων, ο Θ. Τόμπρας, προχώρησε σε υποκλοπές μέσω του ΟΤΕ πολιτικών αντιπάλων του Α.Παπανδρέου. Ήταν ένα λάθος που το ΠΑΣΟΚ και ο Α.Παπανδρέου πλήρωσαν βαριά καθώς εμπεδώθηκε μια κατάσταση πολιτικού βούρκου που αποζητούσε κάθαρση και που αυτή επιδιώχθηκε με το ειδικό δικαστήριο το 1989, επ' αφορμή και του σκανδάλου Κοσκωτά.

Η σημερινή αριστερή κυβέρνηση, παρ'όλο που δεν έχει την πολιτική δύναμη των κυβερνήσεων του Α.Παπανδρέου, έχει μέχρι στιγμής προβεί σε εντελώς ασυνήθιστες μεθόδους. Υποκλέπτει e-mails ανωτάτων δικαστικών που τα χρησιμοποιεί μετά ως μοχλούς πίεσης για να τρομοκρατηθούν οι δικαστές και να ενδώσουν στην αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών που η κυβέρνηση επιθυμεί.

Οι συγκεκριμένες μεθοδεύσεις δεν έχουν προηγούμενο στα χρονικά της σύγχρονης Ελλάδος, αν εξαιρέσει κανείς τις πρακτικές της Απριλιανής χούντας. Η παραβίαση της ιδιωτικής και δη ηλεκτρονικής αλληλογραφίας είναι ποινικό αδίκημα και επιτρέπεται μόνο με εισαγγελική εντολή για να διαπιστωθεί η τυχόν τέλεση εγκλημάτων. 

Στην προκειμένη περίπτωση, ο δικαστής του ΣΤΕ που ελέγχεται, δεν φαίνεται να προέβη σε κάτι το παράνομο. Μάλιστα, οι όποιες του ενέργειες ήταν γνωστές στον Υπουργό Δικαιοσύνης ήδη από το 2015. Γιατί άραγε δεν είχε τότε διαταχθεί διερεύνηση του θέματος; 

Άν συνδυάσει κανείς το όλως περίεργο της υποκλοπής και δημοσιοποίησης ιδιωτικών μηνυμάτων με τον "μπαμπούλα" των ερευνών του κ. Παρασκευόπουλου και την προ ολίγων ημερών υπόσχεση του Α. Τσίπρα πως οι μισθοί των ανωτάτων δικαστών δεν θα μειωθούν αλλά θα αυξηθούν, διαπιστώνεται μια ύφανση ενός ιστού που προσπαθεί να ποδηγετήσει τους δικαστές μέσω της υπόσχεσης για παραπάνω λεφτά ή με την απειλή διαπόμπευσης. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο δηλαδή.

Είναι περιττό να πούμε πως μόνο κράτη τύπου Μπανανίας θα μπορούσαν να κάνουν τέτοια πράγματα. Η Δικαιοσύνη έχει μύρια προβλήματα και οι δικαστές είναι αυτή τη στιγμή, μαζί με τους βουλευτές, η πιο προνομιούχα κοινωνική ομάδα που συχνά απειλεί μάλιστα την κυβέρνηση να μην μειώσει κανένα της προνόμιο διότι θα πληγεί, όπως διατείνονται, το κράτος δικαίου. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι δείγμα μιας άλλης παθογένειας της δικαστικής εξουσίας που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε.

Το τρέχον θέμα είναι οι παρακρατικές και ύπουλες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από μια κυβέρνηση που υποτίθεται είναι υπερ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά της μαζικής ενοχοποίησης και δίωξης στην κοινωνία. 

Θυμόμαστε πριν λίγο καιρό την υποκλοπή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων μεταξύ των μελών της Τρόϊκας και πόση δυσφορία έφερε στην Ευρώπη. Θυμόμαστε τις μαγνητοφωνήσεις του Γ.Βαρουφάκη στα Γιούρογκρουπ. Στο τέλος όλα αυτά θα γυρίσουν μπούμερανγκ κατά της κυβέρνησης διότι αν και οι παρακολουθήσεις συνηθίζονται παντού, αυτή διαλέγει το χειρότερο τρόπο και τους χειρότερους στόχους για να τις πράττει.

Δυστυχώς, ήδη τα συμπτώματα καθεστωτικής νοοτροπίας έχουν εμφανιστεί στην κυβέρνηση Τσίπρα και οι εκφάνσεις αυτής της νοοτροπίας τρομάζουν. Δίδεται η εντύπωση πως έχει γίνει κατάληψη της εξουσίας υπό το φόβο της "αριστερής παρένθεσης" της οποίας το κλείσιμο επέρχεται ταχέως.