Θρησκευτικός πόλεμος

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Ο Πάπας Φραγκίσκος θα μείνει στην Ιστορία ως ενδεχομένως ο πιο συγκαταβατικός Ποντίφικας που πάτησε ποτέ πόδι στο Βατικανό. Αυτό έχει μεγάλα πλεονεκτήματα σε ένα κόσμο που ο ένας τρώει τον άλλο και οι διαιρέσεις μαίνονται αμείωτες.

Η παρατήρηση του όμως πως τα τελευταία τρομοκρατικά γεγονότα δεν αποτελούν θρησκευτικό πόλεμο αλλά απλά πόλεμο, είναι συνέπεια καθαρής εθελοτυφλίας.

Ιστορικά, ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ έχουν κατασφάξει αλλήλους. Πότε για τον έλεγχο των Αγίων Τόπων (και των προσκυνηματικών ροών) και πότε για να ανασχεθεί η πλημμυρίδα των Οθωμανών βαρβάρων, οι μάχες κράτησαν και κρατούν πάνω από χίλια χρόνια.

Μέγα μίσος των απανταχού Μουσουλμάνων υπάρχει κατά της λεγόμενης Δύσης όχι πια για τις Σταυροφορίες αλλά για τις μεγάλες προσβολές που υπέστησαν τα Ισλαμικά έθνη τον εικοστό αιώνα, δηλαδή την υποβάθμιση των λαών της Μέσης Ανατολής δια ψευδών υποσχέσεων από τις Μεγάλες Δυνάμεις και την εγκαθίδρυση και υποστήριξη του Εβραϊκού κράτους από το 1948 και επέκεινα.

Κι αν το μίσος και η τρομοκρατία πάσης φύσης ήταν παλιά περιορισμένη στη Μέση Ανατολή με σπάνια περιστατικά μαζικών δολοφονιών (π.χ. Λόκερμπι), τα τελευταία 15 χρόνια και μετά την κήρυξη του πολέμου των ΗΠΑ κατά της "τρομοκρατίας", άνοιξε ένας παράδοξος ασκός του Αιόλου που έκανε στόχους τους πάντες.

Έτσι, και επειδή εκατομμύρια Μουσουλμάνοι διεσπάρησαν στα λεγόμενα Δυτικά έθνη, ο κάθε ένας θα μπορούσε για λόγους ψυχιατρικούς, ιδεολογικούς, θρησκευτικούς, κλπ., να γίνει μια ζωντανή βόμβα ή να ενδώσει στα κηρύγματα μίσους διαφόρων μουλάδων. 

Οι λόγοι του μοντέρνου μίσους είναι κάπως ανεξήγητοι. Πέρα από τις κλασικές ατάκες περί υποστήριξης του "σιωνιστικού κράτους", ο σύγχρονος Μουσουλμανικός κόσμος δεν έχει "βληθεί" από τη Δύση ακόμη και μετά τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Ουσιαστικά το Ιράκ εβλήθη και το Αφγανιστάν. Το μεν Ιράκ είχε το Σαντάμ του που έσφαζε αδιακρίτως εγχώριους και ξένους, το δε Αφγανιστάν τους φιλειρηνικούς Ταλιμπάν που ακόμα και τώρα σκοτώνουν επειδή έτσι τους αρέσει και που επιθυμούν τη Σαρία ακόμη και στις πέτρες.

Άν μιλήσουμε για τη Συρία, ακόμη και στην περίπτωση που ο εμφύλιος εκεί ήταν κατευθυνόμενος, οι Σύριοι δεν είναι Σαουδική Αραβία ούτε θεοκρατικό κράτος α λα Ιράν. Στα εδάφη της ήκμασε πλειάδα λαών και ο Χριστιανισμός είχε έδρα την πανάρχαια πόλη της Δαμασκού.

Όσο δε για την περίφημη "Αραβική άνοιξη", δύσκολα κάποιος θα πιστέψει πως ενορχηστρώθηκε από τη Δύση αφού ειδικά στη Λιβύη τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα μετά το θάνατο του Καντάφι με φατρίες να αλληλοσπαράσσονται. Η ίδια αστάθεια ταλανίζει όλα τα κράτη που βίωσαν τη βίαιη "άνοιξη" των εξεγέρσεων και η οποία αστάθεια είναι αποτέλεσμα τοπικών προβλημάτων αντί μιας Δυτικής παρέμβασης.

'Ενα ακόμη δείγμα της πασιφιστικής πολιτικής της Δύσης είναι η αθρόα εισδοχή και αποδοχή των πρόσφατων μα και παλαιότερων μεταναστών. Πλην εξαιρέσεων, η Ευρώπη έτεινε χείρα βοηθείας στους κατατρεγμένους μη κοιτάζοντας εθνικότητα ή θρησκεία. Ούτε λόγος βέβαια για τα εκατομμύρια Τούρκων, Πακιστανών, κλπ, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στην Ευρώπη και που απολαμβάνουν ελευθερίες ασύλληπτες σε σχέση με τις χώρες που γεννήθηκαν.

Ουκ ολίγοι εξ αυτών ζουν χρόνια στις χώρες που τους φιλοξενούν, έχουν εκεί οικογένεια και δουλειά ενώ οι φοβικές δυτικές κυβερνήσεις ούτε τρίχα δεν πειράζουν από την θρησκεία τους. Μάλιστα, προτιμούν να απο-χριστιανίσουν τις ίδιες τους τις χώρες για να μην προσβάλλουν το Μουσουλμανισμό.

Πλείστα τα παραδείγματα που σε δημόσιους χώρους ορισμένων "προοδευτικών" κρατών, δεν επιτρέπεται να φορά κανείς χριστιανικό σταυρό για να μην προσβληθεί ο αλλόθρησκος, ενώ από δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες έχουν εξαφανιστεί τα Ευαγγέλια και οι Άγιες Γραφές. Παράλληλα, χτίζονται τζαμιά και τηρούνται με ευλάβεια το Ραμαζάνι και οι άλλες πρακτικές του Ισλάμ. 

Φυσικά, ούτε λόγος για όμοια αντιμετώπιση των Χριστιανών σε πολλά (όχι όλα) Μουσουλμανικά κράτη που σφάζουν αλύπητα Χριστιανούς και ιερείς ενώ καταστρέφουν και καίνε εκκλησίες. 

Αυτή η ιστορική ενοχή ορισμένων "Χριστιανικών" κρατών, η ιδέα οτι η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα υπερισχύουν του θρησκευτικού σκοταδισμού, έχει φέρει το απολύτως ανάποδο αποτέλεσμα. Αφ'ενός εξαφάνισε το Χριστιανισμό από κάθε πτυχή του κράτους, αφ' ετέρου έδωσε δυσανάλογα προνόμια στους Μουσουλμάνους οι οποίοι κατά συντριπτική πλειοψηφία δεν έγιναν ούτε Χριστιανοί ούτε και κοσμικοί.

Προφανώς, δεν είναι ούτε όλοι οι Μουσουλμάνοι τρομοκράτες και δεν είναι όλοι δεμένοι στην εποχή των Χαλιφάτων. Όμως, αν υποθέσουμε πως υπάρχει "μετριοπαθές Ισλάμ", αυτό δεν φαίνεται να είναι ικανό να ελέγξει εσωτερικά την κατάσταση. Άν και δύσκολο (ίσως και αδύνατον) να τιθασευθεί ο κάθε παράφρονας που νομίζει πως κάνει έργο για τον Αλλάχ τινάζοντας αθώους στον αέρα, εν τούτοις οι φωνές καταδίκης αυτών των παραφρόνων από τον Ισλαμικό κόσμο είναι από ισχνές ως ανύπαρκτες και περιορίζονται στις φιλότιμες προσπάθειες ολίγων μετριοπαθών διανοουμένων και απλών ανθρώπων που δεν θέλουν διαιρέσεις λόγω θρησκείας. Οι επίσημες κυβερνήσεις των Μουσουλμανικών κρατών δεν φαίνονται να λαμβάνουν μέτρα για να τιθασεύσουν το φαινόμενο του φονταμενταλισμού, ούτε και δείχνουν πρόθυμες να συστήσουν στις παροικίες τους στο εξωτερικό να πιέσουν τα ακραία στοιχεία να μην κάνουν επιθέσεις αυτοκτονίας. 

Όσον αφορά,δε, την παραχώρηση λίγης ελευθερίας στις όποιες μειονοτικές Χριστιανικές κοινότητες, δεν έχουμε ακόμη ακούσει κάτι ως ηθικό αντιστάθμισμα στη σφαγή αθώων Χριστιανών από Μουσουλμάνους. Γιατί άραγε δεν προχωρούν σε ισχυρή κίνηση αλληλεγγύης, ανθρωπιάς έστω, τα μεγάλα Ισλαμικά κράτη, ώστε να πείσουν τα δυτικά έθνη πως δεν έχουν πλέον μνησικακία για τις Σταυροφορίες ή για τους Εβραίους ή για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στις χώρες τους;

Ο θρησκευτικός πόλεμος λοιπόν όχι απλά έχει αρχίσει αλλά μαίνεται αμείωτος. Όχι ανοικτά αλλά καλυμμένα Όχι με σταυροφόρους και με νέους Σαλαντίν αλλά με την εύκολη, ύπουλη και πάντοτε καταστροφική μέθοδο του ασύμμετρου πολέμου και της τρομοκρατίας. Έτσι, ο κάθε ένας φονταμενταλιστής μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος δια της αφοσίωσης ενός νέου ανθρώπου για να περάσει οποιαδήποτε ατζέντα έχει στο κεφάλι του.

Αξίζει να σημειώσουμε πως αυτή την ακραία συμπεριφορά δεν την έχουν οι Ινδουϊστές ή οι Βουδιστές, ούτε οι Κομφουκιανοί ή οι Ταοϊστές. Φαίνεται πως ιστορικά είναι ριζωμένη στο Ισλάμ και στον παλαιό Χριστιανισμό του Μεσαίωνα. Πλέον όμως ο Χριστιανισμός δεν χρησιμοποιείται ως φορέας αλλότριων πολιτικών ενάντια σε λαούς. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούστηκε πως ένας πόλεμος γίνεται για χάρη του Χριστού ή επειδή ο απέναντι είναι άπιστος; Εκτιμώ πως από την εποχή των σταυροφοριών και την αντίσταση στην Οθωμανική λαίλαπα, δεν έχει υπάρξει αντίστοιχο ιστορικό γεγονός.

Καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως η ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας φαίνεται να βρίσκει ιδανικό αγωγό τη φονταμενταλιστική εκδοχή του Ισλάμ που καθιστά ικανό κάποιον ευκολόπιστο να γίνει "μάρτυρας" για να έχει 72 "μαυρομάτες" παρθένες στον παράδεισο. Κι εδώ βλέπει κανείς τις διαφορές στις δυο αυτές μεγάλες θρησκείες. Αντί για βίαιη μετατροπή των απίστων, ο Χριστός είχε πει "αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου". Αντί για εθελοντική αυτοκτονία, ο Χριστιανισμός προτάσσει την εθελοντική αυτοθυσία για να ζήσουν οι άλλοι.

Ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος αναμένεται να συνεχιστεί.