Ο εσωτερικός εχθρός

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Παλαιότερα ο εσωτερικός εχθρός ενός κράτους χαρακτηριζόταν ως "πέμπτη φάλαγγα". Ιστορικά ο όρος παραπέμπει στην κατάληψη της Μαδρίτης από τους εθνικιστές στον Ισπανικό εμφύλιο, οι οποίοι πέρα από τις τέσσερις τακτικές φάλαγγες, είχαν και μια κρυφή μέσα στην πόλη που υπονόμευε με προπαγάνδα και δολιοφθορές τον αμυνόμενο. 

Ο εσωτερικός εχθρός λοιπόν. Αυτός που ηθελημένα ή και άθελά του υπονομεύει τα θεμέλια μιας πόλης, κοινωνίας, έθνους.

Στην Ελλάδα, από την ίδρυση της μεταπολίτευσης και μετά, όταν η αστυφιλία έγινε θεσμός και ο κόσμος της αγροτικάς άφησε πίσω του τους κάμπους και τα αλώνια, δημιουργήθηκε μια νέα αστική τάξη που δονείτο από τα σοσιαλιστικά συνθήματα του Α. Παπανδρέου. Αργότερα, αυτή η τάξη ραφιναρίστηκε επί Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή και μεγάλο μέρος της επιδόθηκε με μανία στο λάϊφ-στάϊλ, στα δάνεια και την επίδειξη (δανεικού) πλούτου. Πολλοί όμως πράγματι πλούτισαν και έκαναν περιουσία.

Η μετεξέλιξη αυτής της τάξης έφερε και το μεγάλο κρατικό δανεισμό και τις τεράστιες σπατάλες. Άμοιροι ευθυνών δεν είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αφού ενέδωσαν στο πελατειακό κράτος και δημιούργησαν μια επίπλαστη ευμάρεια που δήθεν εξευρωπάϊζε την Ελλάδα, ενώ κατά βάση το κράτος ήταν χρεοκοπημένο. Το θηρίο της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και της κλοπής πρακτικά δρούσε ανεξέλεγκτο για χρόνια, μέχρι που η κρίση ανάγκασε την Ευρώπη να παρέμβει θυσιάζοντας δικαίους και αδίκους στο βωμό της κάθαρσης και της οικονομικής προσαρμογής.

Θα έλεγε κανείς, πως μετά από 7 χρόνια κρίσης και δεκάδες νόμους και τροπολογίες, οι καθ' έξιν φοροφυγάδες θα έβαζαν μυαλό. Ενδεχομένως πως θα σκέφτονταν και λίγο πατριωτικά αντί μόνο την πάρτη τους. Φευ, όμως, αυτό δεν συνέβη και ούτε πρόκειται να συμβεί. Εδώ κρύβεται λοιπόν ο εσωτερικός εχθρός που δεν είναι ο Σόϊμπλε και οι δορυφόροι του.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως τα στοιχεία δείχνουν εκτεταμένη φοροδιαφυγή και μη απόδοση ΦΠΑ από διάφορα μέρη της Ελλάδος, συμπεριλαμβανομένων και πανάκριβων νησιών που δεν γνώρισαν κρίση. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ίσως αναμενόμενο να προσπαθήσει να "ξεγλιστρήσει" από τη φορολαίλαπα ένας μεροκαματιάρης ή ένας που έχει μια μικρή ταβερνούλα και συντηρεί τη φαμελιά του. 

Θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε τον ελεύθερο επαγγελματία που δεν έχει να πληρώσει τον ΟΑΕΕ ή τον έμπορο που ασφυκτιά λόγω έλλειψης πελατών και ρευστότητας και δεν μπορεί να πληρώσει φόρους και ασφάλιση. 

Δεν πρόκειται όμως ποτέ να δικαιολογήσουμε αυτόν που ενώ βγάζει λεφτά, αρνείται να πληρώσει ΦΠΑ και φόρους. Κατατάσσεται ο τοιούτος στην κατηγορία του εσωτερικού εχθρού της χώρας, όσο κι αν ακούγεται αυτό μελοδραματικό. Είναι ένας ασύδοτος πεμπτοφαλαγγίτης, μια κινούμενη βόμβα στα θεμέλια του κράτους.

Όσο αυτός ο καταφερτζής αντί για αποδείξεις δίνει δελτία παραγγελιών, όσο ασύδοτα κρατά τις τιμές του στα ύψη γιατί ξέρει πως θα τα κονομήσει και μάλιστα αδήλωτα, όσο ο κάθε μεγαλογιατρός ακόμα ζητά φακελάκια για να χτίζει πολυκατοικίες, όσο ανερυθρίαστα σου πετάει ο μαγαζάτορας, "τόσα με απόδειξη, τόσα χωρίς" ενώ το μαγαζί του είναι γεμάτο κόσμο, τόσο η χώρα θα βαλτώνει και θα αδυνατεί να προκόψει.

Όσο ο επιχειρηματίας κρατά το προσωπικό του απλήρωτο και το δηλώνει ημιαπασχόληση (αν το δηλώσει) και ο ίδιος κυκλοφορεί με τα Καγιέν και κάθε τόσο κατοικοεδρεύει στα χιονοδρομικά κέντρα εντός ή εκτός Ελλάδας, όσο το αφεντικό σου λέει "πεινάμε" ενώ έχει στην Ελβετία τα λεφτά του, τόσο εκμηδενίζεται η πιθανότητα να ελαφρύνουν τα δημοσιονομικά μέτρα.

Αντιθέτως, βλέποντας οι δανειστές τη σαπίλα του κοινωνικού συστήματος όσον αφορά τη συλλογή φόρων και την επίτευξη των στόχων, θα ζητούν περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων για να οδηγήσουν στη Βουλγαροποίηση της Ελλάδας, που ήταν άλλωστε και ο αρχικός τους στόχος.

Θα μου πείτε, τι σημασία έχει. Σε μια Ελλάδα που ενδέχεται να πέσει ο μισθός και η σύνταξη στα 200 ευρώ, οι αγύρτες θα επιβιώσουν διότι δεν περιμένουν από το φτωχοδιάβολο να τους δώσει την ψυχή τους, αλλά τη σταθερή και πλούσια πελατεία τους. 

Αυτοί οι φιλάργυροι και πλεονέκτες άνθρωποι όμως θα διαβιούν σε μια χώρα καθημαγμένη με εκατομμύρια  άνεργους και θυμωμένους ανθρώπους που, κρίνοντας και από τη Βενεζουέλα, δεν θα το' χουν σε τίποτα να αρχίσουν τις λεηλασίες εκ των οποίων αμφίβολο θα είναι αν γλιτώσουν οι ίδιοι.

Κρίνεται σκόπιμο να ξυπνήσει η κάθε κυβέρνηση και να πατάξει όλο αυτό το νοσηρό σύστημα που πλουτίζει εις βάρος της χώρας. Πρώτα όμως οι ίδιοι οι πολιτικοί πρέπει να κοιταχθούν στον καθρέπτη και να δουν που έχουν βάλει τα βιβλιάρια των οφ-σορ που διαθέτουν, όσοι διαθέτουν.

Διότι ως γνωστόν, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.