Επιχείρηση Χιτζάμπ

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Διάφορες απόψεις ακούστηκαν σχετικά με την παρέλαση μαθήτριας με μαντήλα στο Σύνταγμα. Η έννοια της μαντήλας (χιτζάμπ) είναι διττής φύσης στο Ισλάμ. Κυριολεκτικά φανερώνει την υποταγμένη και σεμνή παρουσία της γυναίκας μετά την εφηβεία και μεταφορικά το "πέπλο" που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό.

Η θεωρία της σεμνότητας του γυναικείου φύλου εκδηλώνεται σε κοινωνικο-θρησκευτικό επίπεδο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Άλλοι πολιτισμοί ανά τους αιώνες μα και σήμερα επέλεξαν την ελευθεριότητα για τη γυναίκα και άλλοι τη συστολή. Το φάσμα αυτό εκτείνεται από την εξαχρείωση μέχρι την εξαθλίωση. 

Από θρησκευτικής πλευράς, δεν είναι μόνο το Ισλάμ που χρησιμοποιεί μαντήλα. Αρκετές Χριστιανικές αποχρώσεις τονίζουν την ανάγκη καλύμματος της κεφαλής των γυναικών ιδιαίτερα όταν είναι σε ναούς. Ο Ιουδαϊσμός επέβαλλε αυστηρές ενδυματολογικές εντολές στις γυναίκες όπως και όλες σχεδόν οι μεγάλες θρησκείες. 

Το θέμα εμπεριείχε και εμπεριέχει μια θρησκευτικο-κοινωνική διάσταση διότι με τη σεμνότητα, αφενός η γυναίκα θεωρείται πως καταλαμβάνει μια θέση στην από θεού φτιαγμένη σειρά και ιεραρχία στη φύση και αφετέρου διότι περιορίζεται ο κίνδυνος διαφόρων σαρκικών πειρασμών.

Το κατά πόσο τηρείται η θεωρία δεν μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα, όμως στο Ισλάμ με τις παρεπόμενες ποινές της μοιχείας, εικάζεται πως το χιτζάμπ λειτουργεί μάλλον αποτρεπτικά. Ενδεχομένως ορισμένοι ανόητοι νέοι μουσουλμάνοι που βρέθηκαν στην Ευρώπη που γενικά ανέχεται το γυμνό, να θεώρησαν πως βρίσκονται σε ένα "αμαρτωλό" παράδεισο που αξίζει να τον εκμεταλλευτούν, για αυτό ίσως είχαμε και τις επιθέσεις σεξουαλικής φύσης στη Γερμανία και αλλού.

Το Ισλάμ σε γενικές γραμμές δεν είναι ανεκτικό προς τις άλλες θρησκείες ή στο "Δυτικό" τρόπο ζωής που τον θεωρεί έκφυλο και αποτυχημένο. Η Δύση εδώ και αιώνες έχει κάνει διαχωρισμό μεταξύ κοσμικής εξουσίας και θρησκείας κάτι που ακόμη δεν έχει συμβεί στον Ισλαμικό κόσμο. Άν και υπάρχει θεοκρατικό καθεστώς στο Ιράν, οι λεγόμενες "Ισλαμικές" δημοκρατίες δεν έχουν υιοθετήσει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων κανένα "μοτίβο" του δυτικού τρόπου σκέψης όσον αφορά τη γυναίκα γενικώς.

Άν και είναι σύνηθες μια θρησκεία να μην ανέχεται μια άλλη ή ένα άλλο τρόπο ζωής, η μη ανοχή δεν περιορίζεται αυστηρά ανάμεσα σε 2 θρησκείες. Ο κομμουνισμός δεν ήθελε καμιά θρησκεία ενώ ακόμη και σήμερα ο Χριστιανισμός υφίσταται αφόρητη πίεση στην Κίνα. Το ίδιο έπραξε και ο Ναζισμός με τους Εβραίους με το μαζικό αφανισμό τους. Ιστορικά πάντως, η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε συχνά ως πλατφόρμα για τη χειραγώγηση μαζών.

Αυτή την "αχίλλειο πτέρνα" της θρησκείας (ως ιδεολογίας των μαζών) έχουν εκμεταλλευτεί ουκ ολίγοι και στον Ισλαμικό κόσμο κηρύσσοντας το μίσος και ενθαρρύνοντας την τρομοκρατία που σταδιακά μετατρέπει την Ευρώπη σε κρανίου τόπο γεμάτο κάμερες και στρατό.

Ας έλθουμε τώρα στην ουσία του επίκαιρου θέματος: Θεωρείται προσβολή το χιτζάμπ σε μια παρέλαση ενός έθνους που δεν αναγνωρίζει τη Σαρία; 

Άν υποθέσουμε πως η μαθήτρια που φόρεσε τη μαντήλα ήθελε να τηρήσει μια παράδοση σεμνότητος, ουδέν πρόβλημα υπάρχει. Άλλωστε ο σεβασμός σε κάτι το διαφορετικό ορίζει μια κοινωνία δημοκρατική. 

Άν όμως υποκρύπτεται κάτι το βαθύτερο, τα πράγματα ίσως πάρουν περίεργη τροπή στο μέλλον.

Οι εν Ελλάδι μουσουλμάνοι (όσοι θέλουν να μείνουν μόνιμα εδώ) οφείλουν να κάνουν και αυτοί τη δική τους θρησκευτική "επανάσταση" ή και μεταρρύθμιση, σεβόμενοι πλήρως όσα πρεσβεύει η Δύση και η Ελληνική Δημοκρατία. Άν όμως εμμείνουν αυστηρά σε όλες τις εκφάνσεις του Ισλάμ και της Σαρία που εκμεταλλεύονται διάφοροι μουλάδες και μουφτήδες και αν επίκειται "τιμωρία" όσων δεν συμμορφώνονται μαζί τους, τότε το θέμα είναι εντελώς διαφορετικό και στο μέλλον θα αγγίξει τα όρια του θρησκευτικού μίσους, της γκετοποίησης και των ταραχών, όπως ήδη γίνεται σε άλλα μέρη της Δυτικής Ευρώπης.

Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει ένα μουσουλμάνο να προδώσει αυτά που πιστεύει επειδή κάποιος μπορεί να τον θεωρήσει οπισθοδρομικό, βάρβαρο, κλπ. 

Ομοίως, κανείς δεν μπορεί να επιτρέψει το θρησκευτικό φονταμενταλισμό να αλώσει μια κοινωνία που δεν τον αποδέχεται ή που θεωρεί πως υπάρχουν άλλα συστήματα αξιών πέρα από τη Σαρία.

Με άλλα λόγια, αν οι αξιώσεις οποιασδήποτε θρησκείας ή ιδεολογίας γίνουν τόσο φορτικές ώστε να απαιτούν επανίδρυση ενός κράτους στα μέτρα τους και υποταγή μιας κοινωνίας σε κάτι που αυτοί θεωρούν καλό ή θεϊκής (κατ' αυτών) εμπνεύσεως, τότε τα πράγματα εκ των πραγμάτων ίσως οδηγηθούν σε μετωπική σύγκρουση με απροσδιόριστα αποτελέσματα.