Πλέοντας στο άγνωστο

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως η κυβέρνηση πλέει στο άγνωστο και σε αχαρτογράφητα νερά. Στο μέτωπο των προσφύγων, η κατάσταση επιδεινώνεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση με μαεστρία έκλεισε την πόρτα στις μεταναστευτικές ροές. αφήνοντας το ρόλο του χωροφύλακα στη Φυρόμ και τις υπόλοιπες Βαλκανικές χώρες πλην της Ελλάδος που σιγά σιγά φαίνεται να κατατάσσεται στην κατηγορία των ανύπαρκτων χωρών, απαξιωμένη πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά.

Δεν είναι του παρόντος η κριτική στην τραγική απειρία που έχει επιδείξει αυτή η κυβέρνηση σχεδόν στα πάντα, ούτε το πόσο αργοπορημένα κατάλαβε το μέγεθος του προβλήματος και τα παιχνίδια της Τουρκίας.

Τώρα, ο,τι έγινε, έγινε. Η χώρα έμεινε με την "καυτή πατάτα" του μεταναστευτικού στο χέρι και ουδείς ξέρει πότε θα αρχίσουν οι θάνατοι ή οι αυτοκτονίες της μεταναστευτικής λαοθάλασσας. Η απελπισία, ως γνωστόν, οδηγεί σε ακραίες ενέργειες.

Στο εσωτερικό μέτωπο, το κυβερνών κόμμα πιέζεται να κλείσει την αξιολόγηση με κάθε κόστος διότι ελλοχεύει και πάλι ο κίνδυνος του να τελειώσουν τα λεφτά και να οδηγηθούμε σε νέο αδιέξοδο. Οι συνεχείς ανοησίες περί "κόκκινων γραμμών" με τις συνακόλουθες παλινωδίες, έχουν φέρει την ανατροπή στις δημοσκοπήσεις και θα οδηγήσουν σε αυτό που ο κ. Τσίπρας απεύχεται, δηλαδή στην παταγώδη αποτυχία, την ήττα και την "αριστερή παρένθεση" που ίσως συντελέσει στο να περάσουν ολόκληρες δεκαετίες μέχρι να ανοίξει κάποτε μια άλλη.

Με βάση τα παραπάνω, πλέον δεν μιλάμε για "μνημονιακή" εποχή αλλά για μια εποχή κρίσης εθνικής ταυτότητας που απαιτεί όχι μόνο ρεαλιστές πολιτικούς αλλά άτομα εξόχως ικανά που πρέπει να δώσουν ένα τεράστιο αγώνα για να αποφευχθεί το μοιραίο: Ο υποβιβασμός της Ελλάδας σε "αποτυχημένο κράτος" (failed state) με ο,τι αυτό συνεπάγεται για τα εσωτερικά και τα εξωτερικά θέματα.

Οι ορεγόμενοι την εξουσία λοιπόν δεν πρέπει να αμελήσουν πως οι εξελίξεις έχουν προ πολλού ξεπεράσει ακόμη και την πιο γόνιμη φαντασία συγγραφέα γεωπολιτικών θρίλερ. Ο πήχυς πλέον δεν αφορά την κακή Τρόϊκα και τους φόρους αλλά έχει ανέβει υπέρμετρα. Το ζητούμενο πια είναι η συνολική αναγέννηση της Ελλάδας όχι μόνο οικονομικά αλλά και γεωστρατηγικά. 

Δυστυχώς, οι συγκυρίες δεν μας ευνοούν. Η συνήθης "Βαβέλ" που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τους μετανάστες, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Τουρκία θα συνεχίσουν να παίζουν τα γνωστά τους παιχνίδια στη Συρία (με τον κίνδυνο σύρραξης καθόλου αμελητέο) και το "κουαρτέτο" ή οι "θεσμοί" όπως ευσχημόνως ονομάστηκαν, θα συνεχίσουν το πρέσινγκ και στον επόμενο πρωθυπουργό.

Οι αμφιβολίες υπάρχουν σχετικά με το πόσο γρήγορα θα υπάρξει εθνική συνεννόηση για να αντιδράσει πλέον η Ελλάδα σύσσωμη στις εξελίξεις τριγύρω μας. Ποιος ξέρει όμως, ίσως αφυπνιστούν κάποιες κοινωνικές δυνάμεις και αφήσουν τον χρόνιο ωχαδελφισμό και την ευθυνοφοβία που μαστίζουν τη φυλή μας. Διότι, το να τα περιμένουμε όλα από ορισμένους πολιτικούς που σε μια κρίσιμη ώρα μπορούν να πάρουν τη βαλίτσα τους και να φύγουν για το εξωτερικό, δεν θα οδηγήσει σε θετικά γεγονότα.

Είναι άραγε η στιγμή της εθνικής ομοψυχίας; Πολύ το εύχομαι, διότι ο,τι ξέραμε μέχρι τώρα από πλευράς πολιτικής και κομμάτων, πρέπει εκ βάθρων να αναθεωρηθούν. Αλλιώς, θα μας προλάβουν οι εξελίξεις και οι εθνικές ή κοινωνικές τραγωδίες.