του Μανόλη Μπουχαλάκη
Τα συνεχιζόμενα "επεισόδια" του μεταναστευτικού δράματος ανέδειξαν ταυτόχρονα πολλά από τα άλυτα προβλήματα της σημερινής γεωπολιτικής κατάστασης μέσα και έξω από την Ευρώπη.
Πολύ γρήγορα, θα αναφέρουμε τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας που από τη μια στήριξε τους αντίπαλους του Άσαντ και από την άλλη με περισσή ευκολία "πέταξε" τους πρόσφυγες στην Ευρώπη, καθώς και την τεράστια υποκρισία των λεγόμενων αραβικών κρατών που έμειναν εκκωφαντικά σιωπηλά αντί να σπεύσουν να μοιραστούν μεγάλο μέρος των ξεριζωμένων.
Η ουσία όμως της κρίσης είναι πως φανέρωσε για μια ακόμη φορά πως αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είναι χρεοκοπημένο από κάθε άποψη.
Ορθώς μεν οι ιθύνοντες των Βρυξελλών έπιασαν το αυτί της Ελληνικής κυβέρνησης που βυθισμένη σε μια αριστερής έμπνευσης πολυπολιτισμική "νιρβάνα" δεν κατάλαβε το μέγα μπελά των μεταναστευτικών κυμάτων, κακώς δε απείλησαν την Ελλάδα με έξοδο από τη συνθήκη Σένγκεν.
Η ευκολία με την οποία κάποιος γιγαντιαίος θεσμός όπως η Ε.Ε. αναφέρει τα περί εξόδου μιας χώρας από μια θεμελιώδη Ευρωπαϊκή συνθήκη, μας οδηγεί σε δυο συμπεράσματα. Είτε θεωρούν τη χώρα μας τελειωμένη ως προοδευμένο ή δημοκρατικό καθεστώς, ή η γνωστή κακοφωνία και πολυφωνία που διέπει την Ε.Ε. ξανακτύπησε και επανήλθε δριμύτερη.
Έτσι, αν και η Γερμανία δέχτηκε αρκετούς πρόσφυγες/μετανάστες (δεν είναι όλοι πρόσφυγες, ας μην το ξεχνάμε αυτό), διάφορες άλλες χώρες έδωσαν ταχύτατα το στίγμα της δυσανεξίας τους στο κεφαλαιώδες αυτό θέμα της μετανάστευσης. Από τη Δανία που έπαιρνε τα κοσμήματα των μεταναστών μέχρι τη Φινλανδία που απαιτούσε ανταποδοτική δουλειά από τους εισερχόμενους στα εδάφη της, η Ευρώπη αποδείχτηκε ανέτοιμη για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Βεβαίως, τα περιστατικά παρενόχλησης των γυναικών στη Γερμανία και ο φόνος μιας κοπέλας στη Σουηδία, έδειξαν και πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται κάποιοι μετανάστες τις χώρες που τους φιλοξενούν. Οι ομάδες κρούσης που δημιουργούνται ανά την Ευρώπη για να περιφρουρούν τις πόλεις, προϊδεάζει για παραστρατιωτικού τύπου ενέργειες και πογκρόμ έναντι δικαίων και αδίκων.
Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει αν γρήγορα είχαν δημιουργηθεί εγκαταστάσεις υποδοχής σε μαζική κλίμακα που θα επέτρεπαν στους πρόσφυγες να έχουν πρόσβαση σε τροφή, νερό, φάρμακα και ρούχα αλλά με παράλληλη διακριτική φύλαξη αυτών για να μην επιτραπεί η δια της τεθλασμένης οδού είσοδος άσχετων με τις πληγείσες από τον πόλεμο περιοχές στην καρδιά της Ευρώπης.
Ας μη βιαστεί κάποιος να χαρακτηρίσει ένα τέτοιο μεγάλο χώρο ως στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήσαν τόποι θανάτου και μάλιστα μαρτυρικού. Οι εγκαταστάσεις όμως αυτές θα είχαν άμεσα ανθρωπιστικό αποτέλεσμα. Φανταστείτε πως για άλλες φυσικές καταστροφές, οι διεθνείς οργανισμοί σπεύδουν να δημιουργήσουν τέτοιους χώρους προσωρινής παραμονής των πληγέντων.
Στην παρούσα κρίση όμως, δίδεται η εντύπωση πως ήταν ο πόλεμος στη Συρία μια χρυσή ευκαιρία να μεταναστεύσουν σε πλούσιες χώρες άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το κατάφερναν.
Πρωταρχικά όμως, η αντιμετώπιση της κρίσης που βεβαίως δε λύνεται ούτε με μεταναστεύσεις αλλά ούτε και με προσωρινούς χώρους υποδοχής, έγκειται στη διεθνή πίεση κατά της Τουρκίας, της Σ.Αραβίας αλλά, γιατί όχι, και των ΗΠΑ που για κάποιο ανεξήγητο λόγο θεωρούσαν την πτώση του Μπασάρ Άσαντ ως καλή και αγαθή επιδίωξη. Η επιθυμία τους αυτή θα έπρεπε να ιδωθεί υπό το πρίσμα της "επιτυχίας" της Αραβικής Άνοιξης που μετετράπη σε δριμύ χειμώνα για τους δύσμοιρους λαούς που την υπέστησαν. Ακόμα και η (προς το παρόν) σταθεροποιημένη Αίγυπτος, δονείται συνεχώς από ένα άτυπο εμφύλιο και από τρομοκρατικές επιθέσεις.
Άν αφεθεί ο Άσαντ να αποφασίσει μόνος του, έστω με Ρωσική βοήθεια, ενδεχομένως να δοθεί νωρίτερα τέλος στον πόλεμο και στην προσφυγική ροή.
Η μεταναστευτική κρίση αναμένεται να επιφέρει νέα δράματα στην Ε.Ε. και μαζί στην ήδη παραζαλισμένη Ελλάδα. Για αυτό, είναι καιρός γρήγορων αποφάσεων και όχι κλεισίματος των συνόρων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου