Η άνοδος και η πτώση

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Η Ιστορία δεν πρόκειται να κρίνει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την αδυναμία της να νικήσει την "δεξιά" Ευρώπη. Μάλλον θα φερθεί με επιείκεια και κατανόηση στην απόλυτη αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα να καταργήσει τα Μνημόνια. Πως να τα καταργήσεις, άλλωστε, όταν αυτοί που σε δανείζουν έχουν και τους όρους δανεισμού και όχι εσύ ο δανειζόμενος. 

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αποφανθούν, πιθανότατα, πως ο Τσίπρας υπήρξε αφελέστατος, άπειρος και υπερβολικά ρομαντικός ως προς το πόσο οι δίκαιες θέσεις του θα έφερναν άνεμο αλλαγής στην Ευρώπη και ένα είδος αριστερής αναβάπτισης της γηραιάς ηπείρου. 

Οι μελετητές και αναλυτές ίσως να μη σημειώσουν ιδιαίτερα τις περιπτώσεις των δισεκατομμυρίων δολαρίων των ανύπαρκτων προκαταβολών από τη Ρωσία για τους αγωγούς, ούτε και στο μπλοκάρισμα της Μέρκελ (με ένα τηλεφώνημα!) στους Κινέζους που ήθελαν να μας δώσουν ευχαρίστως λεφτά. Άλλωστε η δεινή θέση αυτών των ίδιων χωρών που έχουν μύρια όσα οικονομικά προβλήματα αυτές τις εποχές, φανερώνει και το φαιδρό των σεναρίων που ήρθαν στο φως.

Πιθανότατα ο μελλοντικός ιστορικός δεν θα σταθεί ούτε στο φημολογούμενο ρεσάλτο του Λαφαζάνη στο νομισματοκοπείο, διότι μπορεί να κάνει και συλλογισμούς για συνταγματική εκτροπή, οπότε και δεν συμφέρει τον ιστορικό να κάνει τέτοιες εικασίες. Επίσης, δεν θα γίνει καμιά αναφορά στον Πάνο Καμμένο και τις απόψεις του περί πατριωτισμού, αφού πιθανότατα δεν θα υπάρχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες στο μέλλον, ούτε και κανείς θα θυμάται τι ακριβώς έκανε αυτό το κόμμα.

Υπάρχει όμως σοβαρό ενδεχόμενο να μείνει στην ιστορική μνήμη ο ΣΥΡΙΖΑ ως το κόμμα που "κάηκε" ευκολότερα και γρηγορότερα από κάθε άλλο. Όπως θυμόμαστε, ξεκίνησε από το 4% και ανελίχθη στο 36% λόγω της μαζικής φυγής των ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ και εν μέρει από την κεντροδεξιά. Οι λαϊκίστικες απόψεις του για το πως έπρεπε να μας βλέπουν αυτοί που μας δανείζουν και η απειρία του για το πως λειτουργεί η "ενωμένη" Ευρώπη, οδήγησαν στην παρ' ολίγον έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, την επιβολή ελέγχου κεφαλαίων και το τρίτο Μνημόνιο.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει πως καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν με τόσο σκληρά μέτρα. Θυμίζουμε πως στο παρελθόν η χώρα "καιγόταν" για ασήμαντες παρεμβάσεις στα εργασιακά και ασφαλιστικά. Δεν διαφωνεί κανείς πως επαχθή μέτρα που εδώ και έξι χρόνια τσακίζουν την Ελλάδα υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας, μπορούν να κάνουν μια κυβέρνηση να ευημερήσει. 

Όμως, εδώ έχουμε το παράδοξο φαινόμενο της συνθηκολόγησης μιας κυβέρνησης, της μετατροπής της σε απόλυτο εφαρμοστή των απαιτήσεων των δανειστών και με πολύ πρώϊμα σημάδια διαφθοράς και διορισμών που κάθε τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια.

Θα έλεγε κανείς πως δεν μέλλει και τόσο τους κυβερνώντες να δουν πως θα βγούν από τη μαύρη τρύπα των απαιτήσεων και των απειλών από τον κάθε Ντάϊσελμπλουμ, αλλά τους ενδιαφέρει η εξουσία αυτή καθεαυτή και οι διορισμοί ημετέρων, κάτι που τόσο στιγμάτισε την Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Αγνοούν ηθελημένα θα έλεγε κανείς τις αλγεινείς εντυπώσεις που προκαλούν σε όσους χρόνια λένε πως η Ελλάδα δεν σώζεται διότι η διαφθορά και η λαχτάρα για "βόλεμα" στο δημόσιο υπερνικούν κάθε λογική και ευαισθησία.

Καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως αυτή η κυβέρνηση είχε το μοναδικό προνόμιο να κυβερνήσει χάρη σε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων, αλλά έχασε το δρόμο της από την απειρία, τους δογματισμούς αλλά και την πολύ πρώϊμη εμφάνιση περιπτώσεων διορισμών και ρουσφετιών που φανερώνουν καθεστωτική νοοτροπία άλλων εποχών.

Για αυτό το λόγο ο ιστορικός του μέλλοντος θα θεωρήσει την τρέχουσα κυβέρνηση ως μοναδική περίπτωση ανόδου και πτώσης από την εξουσία.