του Μανόλη Μπουχαλάκη
Θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένη η πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα το 2016 και αυτό για γνωστούς λόγους. Κυριότερος εξ αυτών είναι το γεγονός πως η Βαλκανοποίηση της Ελλάδας που ξεκίνησε ως στόχος του Β. Σόϊμπλε και των δορυφόρων του το 2010, πρέπει να συνεχιστεί. Για αυτό υπεγράφησαν τρία μνημόνια άλλωστε. Εκτός από τη διόρθωση των χρονίων στρεβλώσεων της Ελληνικής οικονομίας, τα μνημόνια στόχευαν και στοχεύουν στη σταδιακή μείωση της οικονομικής ισχύος της Ελλάδας και η τοποθέτηση της χώρας σε ένα Βαλκανικό "καλούπι" που οι Γερμανοί πιστεύουν πως της πάει καλύτερα.
Για να πετύχουν αυτή την εσωτερική υποτίμηση, οι δανειστές με σταθερά βήματα απαιτούν μειώσεις μισθών και συντάξεων που αποφέρουν άμεσο δημοσιονομικό κόστος. Ξέρει το "κουαρτέτο" πως με φόρους και χαράτσια δεν μπορεί κανείς να κάνει δουλειά αφού όποιος δεν έχει δεν δίνει. Ή, εναλλακτικά, αν δώσει θα κόψει από αλλού. Άρα, η βίαιη επιστροφή μισθών στη δεκαετία του '80 φαίνεται ρεαλιστικότατος σαν στόχος. Έτσι, με το μισθολογικό ευτελισμό της χώρας, υποτίθεται πως θα έρθουν επενδύσεις και θα αυξηθεί η "ανταγωνιστικότητα".
Το πόσο η εξαθλίωση και η υποδούλωση σε πάσης φύσης εργοδοτικά όρνεα μπορεί να εγγυηθεί ανταγωνιστικότητα, είναι μια άλλη ιστορία. Πρακτικά είναι αδύνατον να φτάσουμε στο σημείο των πρώην Κομμουνιστικών κρατών που είχαν εξαιρετικά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό αλλά δεν το πλήρωναν. Σε αυτές, τουλάχιστον, το κράτος έδινε ένα όποιο σπίτι ή κρέας δυο-τρεις φορές τη βδομάδα. Στην καπιταλιστική Ελλάδα όμως, δεν δίνονται δωρεάν σπίτια. Αμισθί δεν μπορεί κανείς να τα καταφέρει εκτός κι αν διαθέτει δικό του κήπο, ελαιώνα, αγρόκτημα και αμπέλι για να βγάζει τα βασικά.
Δεν γνωρίζει κανείς να πει με βεβαιότητα πόσο άσχημα νιώθει ο πρωθυπουργός που τόσα είχε υποσχεθεί και που ελάχιστα κατάφερε να υλοποιήσει. Θεωρείται μάλλον δύσκολο να συνεχίσει να επωμίζεται νέα βάρη. Λογικό είναι να ψάχνεται για δίοδο διαφυγής. Ξέρει πως μόνο η ΝΔ αυτή τη στιγμή αποτελεί εναλλακτική λύση για συνεργασία. Αντιλαμβάνεται πως ακόμη κι αν ακόμα είναι αρεστός σε μερίδα ψηφοφόρων, δεν είναι απλά οι εποχές για πολιτικές καριέρες και δημόσιες σχέσεις. Όταν δίνεις πέντε στους πολίτες και τους αφαιρείς πενήντα, δεν μπορεί η καλή πρόθεση, το καλοκάγαθο χαμόγελο ή η αριστερή συνθηματολογία να ανατρέψουν το μοιραίο.
Το μέλλον βρίσκεται μόνο σε ισχυρή κυβέρνηση συνεργασίας που θα παρουσιάσει εθνικές θέσεις χωρίς Βαρουφάκεια αμετροέπεια και ερασιτεχνισμό. Σιγά-σιγά μπορούν να καταφέρουν πολλά οι κοινές προσπάθειες σοβαρών και έμπειρων στελεχών που δεν θα ασχολούνται με κομματικές δολοπλοκίες ή καριέρες αλλά με την παλινόρθωση της χώρας.
Μόλις αυτή η ομάδα δημιουργηθεί, θα φανεί φως στο τούνελ. Αλλιώς θα υποχωρεί κι άλλο ο πολιτικός και κοινωνικός βίος της χώρας προς ένα αδυσώπητο και πρωτόγονο εμφύλιο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου